1 februari Personeelsfeest

1 februari 2018, Personeelsfeest

We hebben het personeelsfeest achter de rug. Dat was een hele belevenis.
Zo anders ook dan we gewend waren. Het feest was al ’s middags begonnen voor de kinderen (veel kinderen per gezin, 5 is niets).
Wij kwamen 18:15 uur aan in een splinternieuw hotel met gigantische hoge deuren en plafonds en de ene moderne kroonluchter na de andere. Heel veel van alles.
We gingen af op het geluid van de kinderen naar de eerste verdieping.

Daar aangekomen begroeten we eerst een aantal mensen en ik stak in een reflex mijn hand uit naar een mannelijke collega van Peter, maar die deed zijn hand op zijn hart en zei Salaam(vrede).
Oh ja, dacht ik toen, das waar ook. Zelf eerst even afwachten tot hun hand naar voren komt, sommige mannen geven geen hand aan vrouwen vanuit hun geloofsovertuiging.
Maar als ze hun hand op het hart leggen en Salaam zeggen is het tenminste duidelijk.
Anders sta ik daar met mijn zwevende hand in het midden.
In de grote zaal kreeg iedereen zijn plaats toegewezen.
Er zaten er wel heel veel, inclusief kinderen, en soms zelfs de kleinkinderen erbij.
Er werken 3 vrouwen in het bedrijf en de rest waren de echtgenotes.
Er was één vrouw in een niqab (geheel zwart met zo’n brievenbusspleetje), 2 vrouwen zonder hoofddoek (met mij erbij 3), en de rest had allemaal een hoofddoek op, en daarbij misschien 4 of 5 die nog een soort overjas/soepjurk over hun gewone kleding hadden, de rest droeg gewone moderne kleding.
Ze begonnen met twee filmpjes. Eerst de foto’s van alle baby’s geboren in 2017.
Nou dat duurde even. En toen foto’s van alle personeelsleden in groepen hoe lang ze in dienst zijn. Tot 15 jaar aan toe.
En als verrassing eindigend met: “En de trofee gaat naar de langste in dienst” met 20 jaar (per 01-01-2018) Peter zelf, en toen zijn foto groot in beeld. Iedereen lachen natuurlijk.
Erna de speech van Peter, die eerst foto’s nam van deze grote club die niet in één keer op
de foto paste. (foto’s)
Hierna een hele lange prijsuitreiking van ik denk wel 25 personeelsleden voor hun “goede gedrag” en de bijbehorende trofee erbij (een stuk gegraveerd glas op sokkeltje).
Telkens klapte we als er een nieuwe naar voren werd geroepen, totdat het me opviel dat alleen de mannen klapte. Maar ik kon natuurlijk nu niet meer stoppen en alleen maar voor de helft klappen, dus heb ik maar lekker door geklapt tot iedereen geweest was.
Een van de prijswinnaars was een vrouw. Om haar prijs in ontvangst te nemen liep zij de rij mannen voorbij, die ook op het podium stonden, zonder hen een hand te geven en wilde van Peter haar trofee al aanpakken, maar die gaf haar wel eerst een hand.
Het was wel duidelijk dat ze daar niet op had gerekend, of was vergeten dat hij dat wel doet.

Toen begon het buffet.
In een aangrenzende ruimte stond dat heel mooi opgesteld en heel veel.
Het was heel lekker ook.
Peter en ik namen rustig eerst een beetje voorgerechtjes op ons bord.
Naast ons aan tafel vroeg een collega gelijk, eten jullie geen vlees.
Ja, het volgende bord wordt het hoofdgerecht zei Peter.
Nou hij niet hoor. Hij at heel veel vlees, ging heel vaak en at heel erg snel.
Aan onze tafel zaten alleen mannen die vrijgezel waren en die zonder vrouw gekomen waren. De rest zat aan andere grote ronde tafels met 2 gezinnen bij elkaar gezet om elkaar beter te leren kennen.
Toen Peter en ik ons tweede bord gingen vullen zag ik al een lange rij bij het dessertbuffet.
Ik zei nog voor de grap tegen Peter: ”Ze laten toch nog wel wat over hè”.
Halverwege mijn 2e bord kwam mijn “buurman” alweer met 2e rondje toetjes naast me zitten en had voor Peter en mij één toetje in schaaltje neergezet om te proeven.
Gelukkig maar voor mij (ik hou erg van toetjes), want meer dan dat werd het niet.
Toen ik opstond om naar het dessertbuffet te gaan waren beide deuren van de aangrenzende ruimte al gesloten en stond op het podium al weer iets te gebeuren.
Helaas, te laat dus.
Ik heb het hele dessertbuffet niet eens gezien.
Volgende keer laat ik me dat niet meer gebeuren hoor.
Het eten ging hier wel heel erg rap. Het was dus niet alleen mijn “buurman” die snel at.
In dit land moet je er blijkbaar ook niet gek van opkijken (hoorde we later van anderen) dat ze nadat het eten op is gelijk weggaan. En blijkbaar ook zo bij trouwerijen.
Eten moet je dus als laatste activiteit houden en met plannen dus goed rekening mee houden.
Hier kon je nog prijzen winnen na het eten, dat werkt natuurlijk ook ;)

Toen ik weer ging zitten stond er al een lange rij kinderen klaar om één voor één een lootje uit een schaal te mogen pakken.
De winnaar kwam naar voren en mocht een enveloppe trekken waar opstond welk cadeau je gewonnen had.
Peter won nog een contactgrill. Een kale man won een föhn en verder waren er nog wat stijltangen, scheerapparaten, koffiezetters en sapmakers.

Aan het eind van de avond kwamen sommige collega’s nog even hun vrouw en kinderen voorstellen aan ons. Veel handen geschut, zeker van alle vrouwen en kinderen.
En van de vrouw in de niqab, die de echtgenote van één van de twee leaders in het bedrijf bleek te zijn, kreeg ik drie kussen. Ik stopte eigenlijk bij twee omdat ik dacht dat alleen Nederlanders er drie gaven. Heel vriendelijke vrouw, bijzonder dat je dat dan toch ook al
een beetje aan de ogen kunt zien.
Maar wat had ik een moeite haar te verstaan met die doek voor haar mond.
Ik moest echt goed dicht op haar gaan staan. Heel vervelend.
Sommige wilde met ons op de foto met hun vrouw naast mij die me omarmde.

Het was een heel ander feest dan ik gewend was, maar iedereen was erg aardig en wat erg opviel is dat ze heel erg voor hun familie zijn.
Wat hier ook anders is dat de mannen elkaar kussen en aanraken op een manier dat je in Nederland er wel wat anders van zou denken dan dat ze alleen maar vriendschappelijk met elkaar zijn.

En toen was het 20:45 uur en was het feest alweer voorbij.
Een feest zonder alcohol natuurlijk.
Wij wilden hierin geen uitzondering zijn, dus hebben wij het ook bij een colaatje gehouden.

Feitje:
Vrouwen met een hoofddoek horen 30% minder door die hoofddoek.
En vrouwen met niqab, die hier ook autorijden, hebben natuurlijk veel minder zicht, maar dat mag dus wel.

Wijnbar
Terug in het appartement zijn we beneden op de boulevard nog in de wijnbar beland.
Zij verkochten hun eigen wijn uit Jordanië. Merk Jordan River(JR)wijnen.

De wijnvelden van 1.200.000 m2, liggen op 840 meter hoogte, op een uitgestrekt gebied van vruchtbare vulkanische grond op een hoog bergplateau in Noord Jordanië, vlakbij de Syrische grens.
Het daar ligt gunstig omdat het er altijd waait, zodat ze nooit insecticide hoeven te spuiten, alles waait er vanzelf af.
En water en sneeuw komen zo, van de 1800 meter hoge berg Jabal Al-Arab, onder de grond terecht waar het zich ophoopt in watervoerende lagen op 400 meter diepte.
Zo einde les, haha.

We zaten aan een bartafel met ieder 3 zelfgekozen wijntjes
(wijn-experience noemde ze dat) om te proeven en nog wat te snacken(foto).
Hier schenken ze volle glazen hoor, beter dan bij de Italiaan hier op de Boulevard. Ober gaf echt super weinig.
Zijn fles schonk hij leeg, dus dacht Peter eerst nog dat hij wel terug zou komen met nieuwe fles, maar moest Peter zelf nog bijvragen. Hier beneden in restaurant ook al zo weinig.
En daar houden wij niet van haha.

Toen kwam er een stel (dertigers) naast ons zitten en raakte we aan de praat.
Hij een Jordaanse plastisch chirurg en zij was Frans/Engelse die hier 2 jaar terug in haar eentje voor haar baan hier was komen wonen.
Zij heeft hier alles zelf moeten uitvinden zei ze en wilde me best helpen als ik eens info nodig had of om mee te gaan naar de Spa hier.
Aardig hoor. Ik kreeg haar mobiel nummer.
Toen we weg wilde gaan en wij ze nog een hand gaven,
zei hij wacht even.
En hij gaf ons een goede fles wijn mee als zijn welkomstkado in Jordanië.
Nou, is dat gastvrij of niet?

Zo hoorde we ook het verhaal, om even in de alcohol te blijven,
dat een aantal moslims een verzoek in gingen dienen bij de huidige Koning Abdullah.
Moslims (de strenggelovige) drinken officieel geen alcohol uit geloofsovertuiging.
Zij wilden een verbod op alcohol voor heel Jordanië.
Daar kon de Koning niet mee instemmen en hij stelde toen voor:
“Zeg tegen je Moslimfamilie, -vrienden en iedere Moslim die je kent, dat zij stoppen met het drinken van alcohol, dan lost het probleem zich vanzelf op”. Dat gebeurt dus niet hoor.
Als je nagaat dat 98% Moslim is en 2% Christen, dan kan het nooit zo zijn dat er zoveel drankwinkels in Jordanië bestaansrecht hebben als ze het van die andere 2% en een beetje toeristen moeten hebben.
Onder de Moslims wordt ook wel openlijk gedronken zagen wij in de bars waar wij kwamen, maar ook heel veel stiekem in de auto om de hoek van de drankenhandel bijv. werd ons verteld.

Vrijdag’s (Jordaanse zondag) op pad met Laura (en haar man Ray) van Discover Jordan.

Via Peter zijn werk kregen we contact met Laura (geboren Amerikaanse)die ons zou rondrijden langs diverse appartementen.
Haar man was gezellig meegekomen, die was de chauffeur die dag.
Na wat appartementen bekeken te hebben nodigden zij ons uit even een stop te houden in een Pub-restaurant. Heel gezellig, voor 1 drankje dachten we, totdat het tijd was voor het volgende adres.
Maar van de Pub-eigenaar kregen we een hele borrelplank van het huis, dus nog maar een drankje. Het werd dus ietsje later.
Na onze laatste bezichtiging vroegen ze nog een afzakkertje te doen in ander leuk tentje.
Nou vooruit dan maar, en bestelde ze nog eten, heel gezellig.
Peter mocht niet betalen van ze.

Laura en Ray zagen we later weer in de wijnbar beneden. Zij hadden ons zien lopen op Boulevard en nodigden ons gelijk uit ook te komen (met WhatsApp) naar de bar, wat ons plan toch al was.
Ze maakten plaats tussen zijn neef, zijn vrouw en zoon, medewerkster van kantoor van Laura, en nog twee mannen. Heel gezellig zitten kletsen met iedereen. Een van de mannen is getrouwd met een Duitse en gaat volgende maand emigreren daar Düsseldorf. Die wilde nog wel het een en ander van Nederland weten.

Discover Jordan krijgt eind van de maand Johnny de Mol met TV-ploeg op bezoek voor het programma “De reis van je leven”. Zij regelen Hotels en vervoer enz. enz.

Inmiddels ook alleen op pad geweest met Laura om voor appartementen te kijken,
en lunchen bij Crums(foto). Dat is een bekende Amerikaanse keten van goede bakkers/patisserie.

• Op bijgevoegde foto’s nog een bakje van iets dat er onbestendig uitziet met pistache nootjes op. Smaakt naar kikkererwten in de verte, is schuimig, zoet en smeert lekker, smaakt ook op brood, maar wat het werkelijk is, geen idee nog.

• Ook nog een foto van sla. Ziet er anders uit en in dichtstbijzijnde minimarket lag alleen dit. Blad had wel weg van ijsbersla, dus gokte ik het er maar op.
Goed gegokt dus. Ijsbergsla ligt meer in de grotere winkels.

• Een soort houdbaar fabrieks Arabisch brood gekocht(Dieet met granen) zo al niet lekker, en toen paar tellen in magnetron geprobeerd werd het nog gekker. Koelde snel af en was hard geworden. Nu kon je er wel een paar schoenen mee verzolen.

• Verse kruiden, allerlei kazen, olijven en noten los te koop in de grote supermarkten.
• Het gebouw van het Ministerie van Energie, waar Peter al verschillende keren met de minister ging praten. Hier kan dat zo maar, zonder half jaar te wachten.



Tot de volgende keer weer.
Groetjes vanuit Amman