naar de bank en politiebureau

18 februari 2018

Een nieuwe bankrekening en Visum verlengen, gaat wel anders hier.

We hebben besloten toch maar een Jordaanse bankrekening te openen bij de Arab bank.
Je kunt maar bij ongeveer 20% van de winkels onze bankkaart kunt gebruiken.
Visa is een uitkomst als ik weer eens in de Mall die pas niet kan gebruiken.
Bij de ene winkel net gebruikt, maar bij volgende lukt het dan weer niet.
Bij de lokale supermarktjes om de hoek moet je niet met Visa aankomen.
Dus dan betalen met contant geld, dat we uit de muur trekken voor 3 JD,
of 6 JD met Visa, extra per keer.

Ik ben al blij als het scanapparaat, in de ene supermarkt, het na heel lang wachten weer doet. Zag er ook allemaal een beetje oud en versleten uit.
Ook krijg ik geen bonnetje, dat komt er niet uit, en prijzen op de artikelen zetten is ook te veel moeite. In deze iets grotere winkel, waar ik ook kom, maar geen groenten en fruit heeft, en iets verder lopen is, staat het gelukkig wel geprijsd op de schappen zelf, in Arabische cijfers natuurlijk. Maar die ben ik nu uit mijn hoofd aan het leren, dat is wel makkelijker.
En opletten dat ik van rechts naar links lees natuurlijk.
Ik zie dan tenminste wat iets kost en de scan doet het niet fout, hoop ik dan maar.

Maar de ienimini super hier heel dichtbij das een ander verhaal,
daar is het volgens mij allemaal nattevingerwerk. In heel de winkel geen prijzen.
Om te beginnen hebben ze geen karretjes, te kleine winkel, maar ook geen mandjes, dus als mijn armen te vol raken breng ik alvast iets naar de kassa en zeg dat ik nog niet klaar ben.
Losse eieren steek je daar in plastic draagtasje, heel voorzichtig naar huis lopen dus, en aan het eind van de rit is het een verrassing wat hij allemaal voor bedragen aanslaat.
Laatst stak hij een bosje bosuitjes, een gewone ui, tomaat en bananen allemaal in één zak, legt het op de weegschaal en tikt één kiloprijs in.
Het zal wel, dacht ik nog, de meeste groenten en fruit kosten hier toch al bijna niks.
De allereerste keer dat ik daar kwam kreeg ik discount, jaja.
Peter ging nog een keer een flesje slasaus ruilen daar, blijkbaar verkoopt dat daar niet zo lekker, want het was 15 maanden over datum en ik zag dat ’s avonds pas. Hij bleek er nog één THT tot oktober 2017 te hebben en als laatste nog één die nog 2 weken meekon.
Zo konden we toch nog sla eten die avond.
Aantal dagen hierna zocht ik op een flesje sojasaus de houdbaarheidsdatum, maar daar had hij gewoon bij de bovenkant van de dop de folie afgesneden.
En zo bij nog wat producten waar de folie ineens vanaf was.
Hij heeft na Peter zijn bezoek op eigen wijze zijn winkel “opgeschoond” kun je wel zeggen.
Zijn hulpje, een jong ventje komt altijd vragen of ik alles kan vinden en of hij moet helpen.
En pakt alles netjes in, in wel duizend aparte tasjes lijkt het soms wel.

Zo ook in een grote Carrefour gisteren, waar ze nu wel heel enthousiast bezig waren.
In Jordanië worden overal de boodschappen voor je ingepakt, maar gisteren, we zagen dit voor het eerst, stond er ook nog een jongen om onze kar leeg te halen en het op de band te leggen. Je voelt je daar toch een beetje verlegen mee. Je geeft ze daar dan gewoonlijk een klein beetje geld voor. Ze deelden het samen.
En ook daar hadden we een zee aan gele tasjes in de kar, wat makkelijk in de helft had gepast. Ik moet gauw wat grotere boodschappentassen voor mezelf aanschaffen.

Zo zag ik ook bij een supermarkt in wijk aan rand van de stad dat de karretjes net buiten de deur stonden, omheind met palen waar wij tussendoor passen maar de karretjes niet en je dus niet met je kar naar je auto kunt.
En daar heb je dan ook weer helpers van de supermarkt die het naar je auto dragen.
Voor een fooitje natuurlijk.

Bank
Vandaag hadden we dus een afspraak bij de bank, waar je ook daar weer door een detectiepoort gaat (zoals op heel veel plaatsen hier) en 3 vrouwen(kosten allemaal salaris hè) die ons opwachten met de vraag wat je komt doen, of ze kunnen helpen en een blik in je tas willen werpen.
De Pr-man, zijn naam ben ik kwijt, bracht ons naar aparte nette kamer van deze imposante bank, waar één zielig plantje daar weer schril afstak tegen de muur, in een vieze, met kalk aangeslagen, accubak met hydrokorrels en transparante plastic erin, en daar bijna dood stond te wezen.
Ik kijk altijd graag naar de inrichting en aankleding van gebouwen, restaurants enz. en inrichten dat kunnen ze hier best goed, ze maken ook veel meer werk van de plafonds overal, maar hier gingen mijn handen van jeuken en kan ik mijn ogen daar niet meer vanaf houden hè.
Beetje mijn tik denk ik. Ik zou zo mee kunnen werken met Herman de Blijker en Reimpie in hun programma.
Gelukkig zat ik er toch maar voor spek en bonen bij, dus hoefde niet echt op te letten.

De bankmedewerker wilde heeeel veel van Peter weten, adres (nu nog even ons tijdelijke, waar het hotel vooraf al een formulier van moest maken, dat wij daar echt verblijven)
waar je werkt, wat je doet, en nog meer en zelfs zijn opleiding.
In de jaren 50 deden ze dat misschien zo, maar hier nu nog steeds en ze weten waarschijnlijk niet eens waarom ze het vragen, wat kun/moet je met die informatie.
Papiertje hier, papiertje daar, handtekeningen hier en daar, vingerafdruk van Peter en alles op naam van alleen Peter natuurlijk.
Ik zei nog tegen Peter ben benieuwd of ze hier een EN/OF rekening kennen,
je ziet hier n.l. heel vaak dat de mannen afrekenen in de winkels.
En was ik benieuwd of het maar 1 pasje zou worden, ja dus.
We dachten nog, laten we het maar niet te moeilijk voor ze maken,
de meeste tijd loop ik met het pasje.
Na een bakje Turkse koffie, moest Peter een tijdje de gang op om ergens internetbankieren en pincode meteen te activeren met zijn nieuwe pasje.
En ik ondertussen maar kletsen met die bankmedewerker.
Ik hoorde van hem nog een goed adresje van een grote winkel in schildersbenodigdheden.
Alles geregeld en afgehandeld in een uurtje. Dat gaat hier snel.
Bij ons moet je wel paar dagen wachten en pasje heb je zeker niet gelijk mee.
Toen kreeg Peter nog een cadeaudoos als welkom bij de bank mee, met blocnote en pen in een “leren” mapje voor thuis. En het visitekaartje van de bankmedewerker, die onze contactpersoon is, en zei hij, voor andere vragen mogen we ook altijd bellen.
Dat is dan weer aardig.

Visum Politiebureau

En toen naar het politiebureau voor het verlengen van ons Visum.
Dit is maar 30 dagen geldig.
Als wij straks als permanent wonend (resident) te boek staan is dit niet meer nodig.
We kwamen daar de hoek van de straat om en daar had je gelijk al een roadblock over de hele breedte van de weg.
Bij zo’n grote schuifpoort stonden 4 mannen in imposante politieuitrusting, en na controle van alleen paspoort Pr-man mochten we doorlopen naar het kantoor.
We hadden onze telefoons al in de auto achter gelaten, naar onze paspoorten(die de pr-man in zijn bezit had) werd niet gevraagd.
Daarbinnen gingen we gelijk naar boven naar een kamer met rijen stoelen voor wachtenden en er tegenover een oude lage balie waarachter 4 agenten aan verschillende bureaus zaten, waarvan er 1 niets deed (zie we vaker ergens, ook in winkels, restaurants, bewaking en ook bij Peter op zijn werk vertelde hij), 2 hadden er maar een computer, de rest schreef, en een hele achterwand vol stellingkasten vol met losse dossiers,
niet geordend in archiefdozen of dossierkasten ofzo.
Hier had ik graag een foto van gemaakt maar dat durfde ik niet. Mag denk ik ook niet.
Op de balie lagen ook 8 verschillende dossiers van anderen klaar, zo open en bloot.
Pr-man liep met onze spullen naar voren.
Diverse papieren werden bekeken, stempel op formulier gekregen en toen werden naar beneden gestuurd, voor vingerafdrukken werd ons verteld.
En naar ons werd niet eens gekeken.
Buitenom door een gangetje om het gebouw heen, even leek het net of we naar het tuinhuis werden gedirigeerd, kwamen we aan de achterkant over een ommuurd binnenplaatsje/parkeerplaats heen, bij diverse oude gebouwtjes uit. Op die parkeerplaats stond ook nog zo’n 1 persoons wachtershokje voor ook weer een agent, die dat net met de vloertrekker aan het schoonmaken was. Toen ik er voorbijliep bleek er nog iemand in te passen, die achter een “werkblad” iets zat te doen.
Niet meer dan twee hele stoelen paste erin. Die mannen paste op de auto’s denk ik. Wat zou je daar anders te zoeken hebben.
Het leek wel een achterbuurt. Toen ook weer 2 mannen voor de deur die wij moesten hebben, die de papieren wilde hebben met de stempel van de agenten van boven.
Eén van hen gaf een brul naar binnen, en er kwam een vrouw die de papieren aannam, er mee wegliep en ook weer snel terug was.
Vast niets mee gedaan dacht ik nog.
Oké, het was allemaal goed. Niks geen vingerafdrukken meer, en wij werden zelfs niet naar binnen gevraagd, terwijl het zachtjes regende. Die man stapte ook niet over de drempel trouwens. Weer terug naar boven naar hetzelfde kantoor.
Nog een hoop gepraat en gestempel in ons paspoort zelf en was het weer geregeld voor de volgende 30 dagen.
En de Pr-man had nu dus gewoon even onze visums verlengd.
Volgens mij had hij het nog zonder ons erbij gekund.
Op weg naar de poort zei de Pr-man: “Dit is het op één na oudste politiebureau, er is er nog één die ouder is”.
Ha, daar waren wij nou helemaal niet verbaasd over, je hoefde maar rond te kijken.
Zelfs de werkwijze leek de op één na oudste te zijn.
Een heeeel eind terug in de tijd.

Terug thuis keek ik naar stempels en zegels in mijn paspoort en zag ik, dat de eerste keer dat ik een visum op het vliegveld heb gekregen, de datum van aankomst fout was gestempeld.
3 januari 2017. Zo oud is dit paspoort nog niet eens.
Ach ja, net een nieuw jaar begonnen en de stempel vergeten door te draaien naar 2018 zeker.
Wel vreemd, want als je net je visum hebt “gehad” (gekocht, 40JD) dan wordt dat ook nog eens door een collega gecontroleerd voor je de roltrap naar beneden afgaat richting de rolbanden en uitgang.

Overal controles
Wat ik net al schreef wordt je hier overal gecontroleerd.
Je tas gaat over rolband door een röntgenapparaat, of je wordt persoonlijk gecheckt.
Zelf moet je door een detectiepoort en als je daaruit bent gaan ze met een scanner langs je lijf of wordt je gefouilleerd. Als er geen vrouw aanwezig is om mij te fouilleren kan ik zo door lopen, de mannen zullen dit echt niet doen bij vrouwen.
Deze controle begint bij binnenkomst van ons hotel (en alle hotels), zowel hoofdingang als op de boulevardingang. Dan als ik over Boulevard loop en onder de straat door naar de Mall ga, gebeurd in de Mall hetzelfde.
Ook bovenlangs als ik de Boulevard weer terug op wil.
In alle Malls dus hetzelfde. En bij banken, overheidsgebouwen en bij de minister, bij alle ambassades staan wachters met mitrailleur voor de deur, of een gepantserde auto met mitrailleur erop bij de president voor zij woonhuis. En de nodige roadblocks, die overigens ook voor de garages van de hotels en Malls liggen.
Daar staat dus ook een wachter naast die dit kan bedienen.
Via de uitgang naar binnen proberen te komen kan ook niet, want daar ligt een metalen rand met scherpe punten op de straat, waar je de banden op lekt rijdt als je er via de verkeerde kant op af komt.

Peter moest bij zijn afspraken in de Amerikaanse ambassade echt alles inleveren, zijn kleding mocht hij gelukkig aanhouden ;)
En dit alles om het land veilig te houden.
Sommige woningen hebben een wachter met geweer in een hokje voor de deur.
Wij hebben er ook één voor ons appartement, waar we 2 maart intrekken.
Daar woont op de begane grond namelijk iemand die bij een ambassade werkt, en bescherming nodig heeft.

Valet parking
Daar zijn ze hier helemaal zot van geloof ik.
Nu staat de gemiddelde Jordaniër er niet om bekend graag te lopen, maar in sommige gevallen slaat Valet parking echt nergens op.
Hier voor het hotel heb je ook zo’n mannetje waar je je autosleutel aan geeft en hij je auto voor je parkeert.
Bijvoorbeeld hieronder in de parkeergarage, maar dus ook gewoon op straat.
Soms zelfs 1 vak verder als waar ze gestopt zijn om sleutel te overhandigen (staat wel decadent natuurlijk).
Naast de supermarkt met de paaltjes, waar ik net over schreef, is een bank.
Eigenlijk een rijtje van 5 á 6 winkels met ervoor een kleine parkeerplaats van twee rijen.
Eén langs de hele stoep en er één tegenover. Ze moeten dan bijvoorbeeld bij de bank zijn
(uit betrouwbare bron vernomen hè) zetten dan die auto voor dat Valet-hokje dat voor de bank staat, een knieval verwijderd van hun auto, en laten dan de auto wegzetten in die vakken voor de deur. In gunstigste geval nog voor de deur van de bank ook.
Lijkt me een belachelijk gezicht.
Of zouden ze niet kunnen garage- of fileparkeren?
Waar je dan wel weer voor moet oppassen is dat er mannetjes zijn die een eigen Valet-parking hebben opgezet, zonder verzekerd te zijn. Of zelfs geen rijbewijs hebben.
Als zij je auto dan beschadigen kun je naar het schadegeld fluiten.

Maar een stap te veel zullen ze hier niet zo gauw zetten.
Zo heeft Peter eens een hijgende jonge man achter zich aan gehad in een trappenhuis op weg naar een bezichtiging van een appartement, waar ook een lift was.
Het liefst duwen ze je de lift in, dan kunnen ze zelf ook mee zonder inspanning.
Maar nu moest hij wel achter Peter aan, mee over de trap.

groetjes Sandra