Citadel, verhuizen

Citadel. We lieten ons, een stuk hoger in de stad, afzetten door een taxi, om naar de Citadel te gaan. We stonden daar voor het loket te wachten op ons beurt, tot Peter zei: ”Kijk eens naar die prijzen”. Geen schokkend bedrag hoor, 3 JD (€ 3,60), totdat ik beter ging kijken. Eronder stond de prijs voor inwoners van Jordanië, of uit andere Arabische landen 0,25 JD (€ 0,30). Discrimineren heet dat toch? ;) Zo hoorden we van Laura dat het, qua bedrag, gekker kan. Breng je een bezoek aan historische plek Petra, dan betaal je als toerist 50 JD (€ 60,00) en als inwoner 1JD (€ 1,20). Gelukkig mag je daar dan wel de hele dag voor blijven. Dus als wij Residenten zijn mogen we ook voor 1 JD. Dit is nogal een groot verschil. Vanaf de Citadel (Jabal al-Qal’a) heb je een mooi uitzicht op alle kanten van de stad. Het is een historische plek, een L-vormige berg in het midden van de oude stad en het is een van de zeven jabals(bergen) waar Amman op is ontstaan. Amman had 4 miljoen inwoners in 2015, ter vergelijking, Amsterdam had in 2015 821.752 inwoners. Op de Citadel zijn door de eeuwen heen heel wat bouwwerken gezet, een wateropvang systeem, resten van Romeinse tempel en Byzantijnse kerken. Ook een moskee en resten van een paleis uit de Umayyad periode. (Mooi stuk om te lezen over Umayyad en het -kalifaat op internet, deze reikte tot in Spanje, Cordoba, die stad daar wil ik ook nog weleens naartoe). Wij staan nog op beeld van een Japans tv-reisprogramma, zij kwamen naast ons staan bij een uitkijkpunt, en een interview opnemen. Na rondgekeken, en flink wat foto’s genomen te hebben op deze mooie plek, wilde we lopend weer naar beneden gaan. Maar… dit ging niet zomaar. Je moet chauffeurs, die kunnen praten als Brugman, en de toeteren taxi’s als lastige vliegen van je afslaan. Ze snappen niet dat je gaat lopen, ze denken dat elke toerist in het wild hulpeloos staat te wachten op een taxi. Op het internet verschillende blogs gelezen over Amman, en in een ervan dachten die mensen dat er constant naar hun getoeterd werd, zoals bouwvakkers naar je fluiten. Jammer voor hun, maar dat is niet zo. Elke taxi, die jou/iemand ziet lopen, toetert net voor hij jou passeert, in de hoop dat je hem aanhoudt en hij weer een klant heeft. Soms rijden ze je voorbij en wachten dan aan de kant met geopend raam om het jou te vragen. Het makkelijkst is om maar niet naar die toeteren taxi’s te kijken, want anders blijven ze zachtjes naast je rijden en moet je weer uitleggen dat je echt niet mee wilt. Hier hebben we trouwens de Uber-app voor taxi’s op onze telefoon gezet. Die gebruiken we voor de meeste ritten. Nette, en eerlijke prijzen. Dit werkt perfect, je rekent af met je Visa, maar contant kan ook. Het was een leuke wandeltocht naar beneden, in straten van de oude stad, waar je anders gewoon niet zou komen, en ook leuk dat je kunt zien hoe de mensen hier wonen en leven. Lopend langs een grote rol-vuilniscontainer, kijkend naar een jong overstekend katje, schrok ik me een ongeluk toen op ooghoogte er ineens een andere kat uit die container kwam gesprongen met veel kabaal. Veel straatkatten hier. Af en toe moest ik weleens even een minuutje pauzeren, omdat je grote hoogteverschillen hebt. En als je op je telefoon op je kaart kijkt zie je die niet.

De stad is in de jaren flink uitgebreid. De Zahranstreet (loopt van Oost naar West) met zijn 1ste t/m zijn 8ste circle(rotondes) bestond in de jaren 70 nog maar voor een klein deel. Toen ging de stad niet verder dan de 3e circle. In de jaren erna is dat er allemaal richting het Westen bijgebouwd, allemaal nieuwe wijken, steeds ten Noorden en Zuiden van Zahranstreet erbij. Pas het laatste stukje heet geen Zahranstreet meer.

Wij gaan straks ten Zuiden van de Zahranstreet, tussen de 4e en 5e circle wonen in de wijk Abdoun (Abdoun Al Shmali) en is met 3 bij 4 km groter dan Middelburg. De straat heet: 24 Ibrahim al-haj Hasan Street. Ten Westen van Abdoun circle, (voor diegenen die dit op willen zoeken;) In het deel van Amman waar wij tijdelijk zaten, het hele Project Abdali, dat is opgezet en bedoeld voor business, living & leisure. Er staan hier enorm veel gebouwen, net nieuw maar ook heel veel nog leeg. Zeker 6 gebouwen. Ik vraag me af of ze het ook vol gaan krijgen. (De hotelappartementen zijn ongeveer 5 jaar oud, vanaf start project) Wat ik me ook afvroeg is, hoe er zo allemachtig veel Malls op zo’n oppervlakte naast elkaar kunnen blijven bestaan. Er zijn er zelfs met paar honderd meter afstand tussen elkaar. Hier in Abdali Mall zijn er nog flink wat lege winkelruimtes om op te vullen (andere zitten allemaal vol). En als ik hier door de week loop, en het veel rustiger is dan in het weekend, valt het me op dat alle winkels qua personeel ruim overbezet zijn. Ze staan je bijvoorbeeld met zijn vijven op te wachten in een kledingwinkel. Dan duurt de dag wel heel lang. En in restaurants hier zagen we dat ook. Veel later op de avond zijn er misschien wel iets meer nodig, maar het lijkt bijna alsof al het personeel aanwezig is en zij nooit naar huis gaan. Zij durven ook openlijk te niksen hier. Opvallend veel personeel in dit land. Er is nog een luxe aan personeel waar hier(door de welgestelde) veel gebruik van wordt gemaakt. Tijdens onze rondleidingen in diverse appartementen, werd ons vol trots de kamer van de Maid (inwonende hulp in huishouding/kindermeisje) getoond. Ik zou mezelf heeeeel diep schamen als ik daar iemand te slapen zou leggen. Een akelig klein hokje, waar je net aan naast je bed kunt staan, met een badkamertje waar je jezelf niet al te veel van moet voorstellen, en… dan liggen ze ook nog 9 van de 10 keer naast de wasmachine. Efficiënt moeten ze hebben gedacht. Treurig gewoon. Maar in ons permanente appartementengebouw woont ook iemand (bewaker/portier/huismeester) in een kamer, met keukentje en douche, in de kelder/garage hoorde ik. Voor een vast bedrag per maand. Hij werkt/hoort bij, dit gebouw van 8 woningen, hij kan voor de diesel, gas, en grote drinkwaterflessen zorgen, of een boodschap voor je doen (dat kost dan iets extra’s) of je auto wassen. Hij kan geen Engels en komt uit Egypte. Het schijnt dat hij maar 2 keer per jaar naar zijn gezin terug gaat. Ook dat vind ik treurig. Maar ik kijk er op een andere manier naar waarschijnlijk. Voor hem is het werk/geld. De Arabieren uit bijvoorbeeld Saudi-Arabië die je hier ziet, zijn trouwens gewend dat alles voor ze gedaan wordt. Heel denigrerend gedragen ze zich hier. In restaurants minachten ze het personeel, zoals ook hier in het hotel. Ze durven gewoon alles op de grond te gooien waar ze staan. Afval van pleisterspullen op vloer van de lift zijn voor schoonmaker. Tentjes waar je zelf je dienblad dient weg te brengen, daar doen ze niet aan. Ze wuiven zo iemand weg van personeel en vragen om een ander. Vaak hebben ze zelf een hulpje bij zich die ze dingen laten doen, en zetten zelf geen stap. Jordaniërs zelf zijn gelukkig zo niet. Maar de Jordaanse mannen hier zijn wel “haantjes” hoor, ze maken graag veel foto’s van zichzelf, of laten iemand dat doen, en gaan er dan helemaal voor staan. Leuk om naar de kijken vanaf het terras ofzo haha. Ze kunnen zo het vak in voor dressman met al hun poses. Zondag 25 februari 2018 We werden door Laura en haar man uitgenodigd om naar restaurant/pub the Chestnut te komen ’s avonds. Ik had al het vermoeden, omdat ze zei dat ze dit van plan was, dat Johnny de Mol daar ook zou zijn met een deel van de crew (producer en regisseur). Zoals ik al eerder schreef is hij hier voor het programma “De reis van je leven”. Hierin gaat een man (met longkanker en geen lange levensverwachting meer) met paar beste vrienden een document maken van zijn laatste reis. Zes afleveringen, waarvan de eerste half april a.s. wordt uitgezonden. Er werd plaats gemaakt voor ons aan de bartafel en Peter en ik hebben ontzettend gezellig zitten praten. Over van alles, maar wat mij/ons nog het meeste aansprak, buitenom dit mooie programma waarvoor hij hier was, was het vluchtelingenkamp wat hij heeft opgezet in Lesbos, en daar de vluchtelingen letterlijk opgevangen/verwelkomd heeft en nog steeds doet, toen zij met bootjes in Lesbos aan land kwamen. Volgende week gaat hij er weer naartoe. Elke maand wel een keer en neemt soms ook andere mensen, uit Nederland, er mee naartoe, die dan later ook weer iets kunnen betekenen voor de organisatie. Hierover heb ik nog meer prachtige verhalen gehoord en later ook op YouTube bekeken. Ook is hij hier in een vluchtelingenkamp in het Noorden geweest. Hij had ook interesse in ons verhaal, wat ons hier in Jordanië bracht. Ik vond het altijd al iemand die heel sympathiek overkwam, maar hij is nog aardiger dan ik al dacht. Toen we aan het eten waren kwam er nog een Nederlands meisje hem een hand geven, en toen ze wegging nog even vroeg of ze samen met hem op de foto mocht, omdat ze het anders thuis nooit zouden geloven. Zij bleek in Lesbos nog voor zijn Stichting gewerkt te hebben, maar had hem zelf nog nooit ontmoet. Kortom een gezellige avond, Laura haar man Ray heeft nog een foto van ons gemaakt. De avond voor hun vertrek terug naar Nederland zijn we nogmaals voor een drankje uitgenodigd door Johnny zelf en hebben we gehoord hoe ze het hadden beleefd en vooral hoe Anton de hoofdgast het heeft gehad. Het was een mooie belevenis voor hem en zijn 3 vrienden. Hij was na het eten gelijk naar bed gegaan, omdat het heel vermoeiend voor hem geweest was. Donderdag 1 februari verhuist naar ons permanente appartement. Veel moest er niet verhuist, maar nog wel het een en ander worden gekocht. Het bleek dat dit gemeubileerde appartement geen inhoud in de keukenkasten had. Ook geen handdoeken, kussens, dekbedden en linnengoed, maar dat wil je toch meestal zelf nieuw kopen. Na een betere deal met de eigenaar over de prijs, na deze ontdekking, zijn we bij de IKEA een flinke kar gaan volladen. Elektrische apparatuur moesten we ook hebben, zoals koffiezetter, waterkoker, stofzuiger en strijkijzer. Dit loopt aardig op, maar is voor AES overigens;) Het is een ruim appartement op 950 meter hoogte, met 3 slaapkamers, 2 badkamers, een groot balkonterras, bijna rond het hele gebouw (prima voor onze kat Nena die waarschijnlijk in mei hier naartoe verhuist), een woonkamer, aparte TV-kamer en een aparte keuken. Plus nog een, via openbare trappenhuis te bereiken, extra kamer met badkamertje en balkonterras, maar hier moet nog wel het een en ander gebeuren. Wij wonen op de bovenste verdieping. Vanaf begane grond nog 2 verdiepingen daarboven en twee daaronder. Dit kan vanwege het hoogteverschil. Beneden heeft een tuin. Ik heb een aantal planten op het terras die ik kan gaan verzorgen, en ook een gele fresia die al bloeit. De vloerverwarming en het warm water werkt hier op diesel, waarvan de tank achter gebouw bij de garage (carport onder gebouw) ligt. Zo’n grote tankwagen kwam hiervoor de oprit oprijden. Koken is op gas, en dat zijn van die grote flessen (zoals die in een terrasverwarmer bijvoorbeeld). Ook 2 stuks in een vakje in garage. Er was een poging tot schoonmaak gedaan door de huismeester, zo zal ik hem maar noemen, maar laten we het er maar op houden dat ik het hele huis aan het schoonmaken ben op mijn manier. Het was geen Franse- maar Egyptische slag. Op zoek naar schoonmaakmiddel kun je jezelf verbazen wat hier gewoon in de winkels verkocht wordt. Heel giftige en gevaarlijke rommel. Nu we hier parkeerplaats hebben staat onze auto voortaan gewoon hier. Peter is donderdag voor het eerst zelf gaan rijden (officieel mag dit nog niet, totdat de officiële resedentsverklaring er is) en ’s avonds en in het weekend hebben we dan zelf de auto. Doordeweeks gaat Peter er mee naar zijn werk, en de chauffeur Marwan rijdt hem dan. Toch wel fijner dan een taxi, die is alleen leuk als je naar de bar gaat. De energiecentrales waar Peter werkt, Amman East Power Plant, liggen helemaal Oost (zijn twee centrales) en kost ’s avonds, met de altijd aanwezige giga files hier, een uur om terug te komen. Naar dit appartement iets minder, omdat hij nu Abdounbridge (waar wij op kijken vanaf terras) niet meer over moet. Voor de verhuizing moesten we ’s morgens eerst nog even naar een regeringsziekenhuis om bloed te laten prikken (trekken op zijn Zeeuws-Vlaams) ;) Dit hoort bij het aanvragen van een Residentsverklaring. Of je toch niet met vreemde ziektes binnenkomt. En dat doen ze dan nu pas. Marwan de chauffeur ging ons voor naar binnen. Hij lijkt iedereen te kennen, nu dus ook weer deze arts. Hier hadden wij zelf nooit onze weg kunnen vinden. We stonden in een rij voor een loket te wachten toen ernaast een deur openging, en gelijk stoof een oudere vrouw naar voren om voor te dringen en het bij het deurgat te proberen. Een beetje zenuwachtig was ik wel, omdat ik van die kleine aders heb en moeilijk ben te prikken. Ik heb hierdoor al gekke dingen meegemaakt in Nederland. Ik dacht nog, wat voor feest gaat dit worden. Nou soort van feestje dan. Iedereen mocht al binnenkomen in het kantoortje. We zaten daar zelfs met zijn achten in begin. We hadden een aantal toeschouwers en eerst werd er nog, in het bijzijn van ons allen, een jong meisje geprikt, die een beetje kermde. Leuk als jij nog moet, maar zal haar eerste keer wel geweest zijn. Met een “baby”-injectienaaldje(zei de arts) ging het prima in een keer. Marwan (met zonnebril op de foto, geen chauffeursuiterlijk, maar meer een beveiliger ofzo) zat er ook bij, en via de gang, werd er ook nog meegekeken. Volgende week kunnen we onze verklaring verwachten. Pas dan kan Peter zijn rijbewijs aanvragen. Dit is nodig omdat hij met Jordaanse nummerplaten rijdt. Kom je als toerist, en heb je een huurauto, dan mag je wel met Nederlands rijbewijs rijden. Als je zoals ons al 6 weken hebt meegekeken weet je wel hoe je hier rijden moet. Heeeel goed opletten op alle kanten. Ook al ben je op de meest rechtse baan aan het rijden, proberen ze je nog rechts in te halen, en geven een lel op de claxon als het niet lukt. Ook via de vluchtstrook halen ze in. Richtingaanwijzers gebruiken ze nauwelijks. Van een afslag naar links maken ze er zelf twee rijen van om sneller te zijn. Op de 6-baanssnelweg kunnen op 3 rijbanen makkelijk 4 of 5 auto’s naast elkaar als je vluchtstrook ook gebruikt. Gelukkig wordt er niet heel hard gereden, dat kan nl niet eens, vanwege de drukte. ’s Avonds lukt dat nog wel. Groetjes Sandra