uitgenodigd openingsceremonie hiking trail.

Begin februari werden we uitgenodigd om mee te gaan naar de openingsceremonie van een trektocht-/wandelpad door Jordanië, genaamd “The Jordan trail, Tru-hike 2018”. Voor het tweede jaar officieel geopend in het Um Qais Visitor Center. Ze hebben nu zelfs een award (Adventures of the year 2018) gehad van National Geographic hiervoor. Koningin Rania is hiervan de beschermvrouw, zij opende vorig jaar de wandeltocht. Alleen…nu effe niet, jammer voor ons, want ik had haar wel willen zien, maar op de avond zelf hoorde we dat ze toch niet kwam. Dit wandelpad loopt van Umm Qais, uiterste Noord/West punt van Jordanië, helemaal naar het Zuiden tot aan de haven van Aqaba aan de Rode zee. 650 Kilometer, in 44 dagen door 52 dorpjes en steden. Wat gunstig is voor de inkomsten van de inwoners langs de route, die hieraan kunnen verdienen, met allerlei werkzaamheden, van eten koken, vervoer materiaal, tot tenten/slaapplaatsen verzorgen langs de route enz, enz. Dit is ook een deel van de opzet van deze trail. De fanatieke wandelaars doen de tocht helemaal, maar je kunt ook een deel, of dag lopen. Ook kun je dan voor makkelijke of moeilijke route kiezen. Ik heb op de vertoonde film en op de website gezien hoe mooi en divers het landschap is. Een week later kregen we foto’s doorgestuurd van Laura en paar families die daar met kinderen erbij een dag hadden meegelopen. 18 Km die dag met een energiek ventje van 4 jaar erbij, die hierna nog steeds kon rennen. Zo kregen we ook nog een foto van een van de organisatoren die meeliep, hoe de wifi geregeld was tijdens de tocht. Ik dacht eerst dat het een grapje was, heel komisch, maar het was echt. Twee ezels met zonnepaneel op hun rug voor de wifiverbinding(foto). Ons werd gevraagd het volgende weekend een dag mee te lopen, maar om weer hele nieuwe schoenen en wat kleding aan te schaffen, terwijl thuis alles ligt is beetje zonde. Het komt er vast een andere keer nog wel van. Er werden diverse praatjes gehouden en bedankjes aan de sponsoren gedaan. Ook werd de dorpsoudste van Um Qais persoonlijk aan Peter en mij voorgesteld. Die man is daar nog heel belangrijk persoon. Na de formele kant, met aantal sprekers en ook nog een vertegenwoordigster van de Koningin die nu het praatje deed, werd ons muziek, dans en een buffet voorgeschoteld. Dit buffet was geheel verzorgd door de inwoners die dit zelf thuis hadden gemaakt. Ook weer veel verschillende heerlijke dingen geproefd. Ook het traditionele Mansaf(lamsvlees, gekookt in een gefermenteerde droge yoghurtsaus, en rijst erbij gepresenteerd op een arabisch brood), wat het populaire gerecht van Jordanië is, maar een beetje overgewaardeerd. Gewoon, maar niet heel bijzonder. De wandelaars die de volgende ochtend vroeg zouden vertrekken om aan de wandeltocht te beginnen waren er ook allemaal bij. Zij sliepen in de buurt. En er werd muziek gespeeld en gedanst een etage hoger, totdat ze tussen ons, etende publiek, door gingen dansen en uiteraard Peter en mij moesten hebben om mee te doen. En dan doe je dat ook maar. Eerst in een kring en later ik nog alleen met een man. Staat op film, maar beetje donker. Op een hoger gelegen deel van dit Visitor Center konden we, toen het donker werd, het meer en de lichten er rondom, van Galilea in Israël zien, zo dicht aan de grens waren we. Op de weg er naartoe was te zien hoe divers het landschap is, heel mooi. Hoe meer naar het Noorden, hoe meer olijfboomgaarden ook. En de nu nog mooie groene bergen, dat gras verkleurt binnen een maand naar geel en bruin. We konden soms de bergen van Syrië in de verte zien. Op een gegeven moment sloegen we linksaf in de stad Irbid en reden toen alleen nog maar naar het Westen. In Irbid reden we langs ziekenhuis waar oorlogsgewonden uit Syrië geholpen worden. Artsen zonder grenzen berichtte er pas nog over. En verder naar het Noorden zijn de vluchtelingenkampen. Raar idee dat er zo dichtbij zo’n erge oorlog aan de gang is. Onze wijk hebben we ook al een beetje verkend. In onze straat en erachter zitten 2 supermarkten, groentewinkel, slager, apotheek, stomerij, speelgoed, printshop t.b.v. T-shirts, mokken enz. Dierenarts -voeding. Diverse restaurantjes en koffietentjes. En als we naar Abdouncirkel hier dichtbij lopen hebben we nog meer, zoals junkfood, Thais restaurant, Libanees eten, fotoshop, bloemen, taartenbakkerij, 2 drankwinkels en pubs. Nou dat is niet slecht op loopafstand van ons huis. Ik ben er blij mee. En op 1 1/2 km de TAJ Mall. Tijdens diverse gesprekken met inwoners hebben we ook al een aantal winkeladresjes in de stad gekregen en hebben daar maar eens boodschappen gedaan. Cheese and More, Meat Masters en The Porkshop zitten tegenover elkaar. Varkensvlees, wat ik niet echt mis, kun je n.l. maar op een paar plaatsen kopen in Amman, want dat wordt bijna niet gegeten hier. Ook hebben we een adres van een goede dierenwinkel gekregen. Hier hebben ze hetzelfde kattenvoer als thuis en ook precies dezelfde kattenbak (zoals Stephan het noemde: de kantel-keutelbak) Deze draai je op zijn kant om te keutel-zeven;) Ook weer geregeld. Kim gaat nog met de kat naar de dierenarts voor haar laatste prikken en dan zal ze waarschijnlijk begin mei naar hiertoe vliegen, en dan hier lekker het balkonterras op, na eerst een tijdje binnen wennen. Wij zijn naar de Dode zee gereden op een vrijdag, om alvast eens te kijken hoe het er daar uitziet. Peter was in 2009 hier al eens voor zijn werk geweest en is toen ook in Petra geweest. Het is iets meer als een uurtje rijden vanaf Amman. En 10 graden warmer, dat was ook niet verkeerd. De weg er naartoe staat goed aangegeven. We hebben gekeken vanaf hoger gelegen plaatsen, maar als je er echt in wilt drijven moet je via een resort of Hotel naar binnen, die zijn allemaal met hekken afgesloten, misschien moet je betalen ofzo, kan ik me zo voorstellen. Maar dat is voor de volgende keer, als Kim en Bas hier zijn en die komen 6 april a.s. Aan de achterkant van een winkelcentrumpje op een terras kon je ook het meer zien, dat een stuk lager gelegen lag. De Dode zee, heeft een waterspiegel die op 429 meter onder zeeniveau ligt en de laagstgelegen plek van de wereld is. Deze waterspiegel daalt met een halve meter tot een meter per jaar. Hotels die vroeger aan het water stonden staan er nu heel ver vanaf en sommige worden al niet meer gebruikt en staan er verlaten bij. Het instromende water verdampt grotendeels en daardoor wordt het meer een depot van mineralen. De concentratie zout is met 33 procent zo hoog, dat een mens er zonder moeite in blijft drijven. Nou dat gaan we dan binnenkort eens uitproberen. Op de weg hiernaartoe was me al opgevallen hoe druk het was op en langs de weg. Vrije dag natuurlijk hier, en hele families waren eropuit getrokken en parkeerde hun auto langs de weg om er aan de kant te gaan barbecueën of picknicken. Gewoon tussen stuiken op kale stukjes land en tussen het afval van de vorige keer, of andere gebruikers. Gooien overal alles maar neer, Staan flinke boetes op het uit de auto gooien van afval trouwens. Wie kiest er nou zo’n plek uit dacht ik nog. Daar is echt niks aan. De marktkooplui hier weten natuurlijk ook dat iedereen, op een mooie dag richting Dode zee, over deze weg komt. Dus deze staan dan lekker tactisch opgesteld op de vluchtstrook met hun groenten en fruit, wat af en toe even vochtig wordt gemaakt met de plantenspuit. En iemand die dan bedenkt dat hij daar wat wilt kopen stopt dan ook ineens voor je neus of komt weer terug de weg op zonder goed te kijken. Ja, dat kan hier allemaal. Bedenk iets geks in het verkeer en hier gebeurd het. Peter gaat ook altijd uit van het meest bizarre, gelukkig. Er kwam ook nog een Harley-motorclub voorbij op de terugweg, met netjes voor- en achteraan de club van ongeveer 30 man, een rijder met knipperlicht, en geel hesjes aan. Motorrijders mogen pas sinds 4 jaar rijden hier, ervoor was het verboden. Maar de Koning Abdula II die hier wel echt beslissingen neemt, in tegenstelling tot “onze Willem”, rijdt zelf motor, vandaar dus. Hier heeft niemand leren fietsen, zijn evenwicht leren bewaren en dat heeft nogal een geresulteerd in ongelukken met motoren heb ik gehoord. Van de week kwam mijn beneden buurvrouw Freda aan de deur. Een oudere Palestijnse dame die met haar zieke man helemaal beneden woont en een tuintje heeft. Ze vertelde dat ik haar altijd mag bellen mocht ik de huismeester nodig hebben. Zij kan het vertalen naar Arabisch voor mij. We hebben telefoonnrs. uitgewisseld. Ze bedankte toen ik haar koffie aanbood, maar nodigde mij uit om bij haar koffie te komen doen. Zal wel met gastvrijheid te maken hebben dat zij mij eerst uitnodigt. We waren uitgenodigd door de vorige directeur van AES, Mefta en zijn vrouw Pervien(oorspronkelijk uit Bangladesh), in een sjiek restaurant, en we mochten daar niet zelf onze auto wegzetten, ze hadden daar valet-parking. Minder leuk als je met 6 man het restaurant uitgaat en maar 2 mannetjes hebt die auto’s ophalen en voor de deur zetten, haha. Maar we klagen niet hoor, hebben we dat ook eens meegemaakt. Mefta bestelde van alles wat en hebben we heerlijk gegeten, geen alcohol hier. In echt Jordaans restaurant Sufra, waar we met collega’s uit Amsterdam zaten (hij oorspronkelijk Turks en zij Oekraïens), was ook geen alcohol. Bij restaurants en pubs waar alcohol wordt verkocht zijn de ramen aan het zicht van publiek onttrokken met coniferen er dicht tegenaan, zoals hier dichtbij huis, gekleurd glas, of op de bovenverdieping en ook weleens helemaal verstopt met alleen een naam boven de deur. Dat je jezelf afvraagt, zag ik daar nou iets? Zo ontdekte we de pub Chestnut. En googlen en je weet wat chestnut is. Een leuke Engelse pub waar je goed kunt eten ook. Alcohol drinkende mensen mag je dus niet zien vanaf de straat. Reclame maken ze ook niet met een website ofzo alleen op facebook. Ook zijn we eens uit genodigd bij mensen thuis, samen met 2 Japanners. We vroegen Marwan de chauffeur wat we mee zouden nemen, bloemetje ofzo. Hij bracht ons naar luxe bakker/annex snoepwinkel hier en we lieten een koekdoos vullen met verse koekjes, met verschillende vullingen. Soort blader- of filodeeg met nootjes. Deze mensen hadden ook nog 2 ½ jaar in Nederland gewoond (hij werkt voor Shell). Het was leuk kletsen met zijn vrouw. Over dingen uit Nederland en verschillen met Jordanië. Zij weet wat ik bedoel, zij heeft ook gefietst in Nederland en mist dit ook hier. Ze heeft hier haar fiets ook niet in gebruik. stond in de tuin zag ik. Zij komen oorspronkelijk niet uit Jordanië maar uit Indië. Ook Moslim en bij aankomst kregen we een glas verse jus d’orange en limonade bij het eten. Veel verschillende culturen hebben we al gezien en gesproken. Laura haar man Ray is ook bezig een restaurant te openen, Fat Tony’s genaamd en afgelopen vrijdag werden we gevraagd om te komen voorproeven. Restaurant is nog niet officieel open. Ze hadden nieuwe koks en er moesten voorgerechten en biefstukken getest worden. Dat vonden we helemaal niet erg. Samen met een oudere neef en zijn gezin, organisator van de Tru-hike trail en nog wat bekende die wij al eerder ontmoet hadden lieten wij het ons goed smaken. Ook daar spreek je dan weer iemand (neef van 65 jr.) die net weer 1 ½ jaar terug is van heel lang wonen in Amerika, en ook weer een andere kijk op de wereld heeft. Of sprak ik een vriendin die heel strenggelovig is, geen alcohol drinkt, maar zonder hoofddoekje zit en heel modern verder. Heel divers allemaal, dat maakt het leuk. Om nog even af te sluiten met eten. Ik heb nog een lekkere kruidenmix gevonden hier: Za’atar. Za'atar is een kruidenmengsel afkomstig uit het Midden-Oosten en tevens de naam van een soort wilde oregano. Za'atar met olijfolie en brood is het nationale ontbijtgerecht van de Palestijnen maar wordt ook in licht afwijkende samenstelling gegeten in Libanon, Syrië en andere landen van het Midden Oosten. Za'atar is samengesteld uit: geroosterd sesamzaad en sumak (zure rode gedroogde besjes van de flueelboom, die een wat zurige smaak geeft net als citroen) gemalen tijm, gesneden oregano en majoraan. Gebruik het mengsel als marinade voor kip of serveer het met enkele eetlepels olijfolie en gebruik het als dipper met stokbrood of over platbrood heen, maar ook lekker op vis, ei voor je het bakt. Misschien te koop bij Bahaar-markt in de Lange Delft in Middelburg of andere toko. Kijk hier voor meer ideeën. www.thespruce.com/how-to-use-zaatar-2356045 filmpje dat wij meedansen: Beetje donker.