2021 weer terug in Amman Jordanie

Weer terug in Amman.

22 Juli 2021. Na bijna een jaar weg te zijn geweest (vanwege Corona), zijn we weer teruggevlogen, via Wenen, naar Amman. Zonder onze kat deze keer, omdat dit makkelijker is. Stephan werkt nu vanuit huis en ze blijft bij hem, zodat ze gezelschap heeft.

Deze vlucht, via Wenen, was gunstiger qua aankomsttijd. Royal Jordanian vliegt sinds half juli ook weer vanaf Amsterdam, maar komt 21:30 uur aan.

We hadden geen idee hoelang het kon duren op het vliegveld in Amman, met Covid-test controle (test in Nederland gedaan, bovenop het volledig gevaccineerd zijn)

en in een extra rij om een Visum te kopen, omdat onze verblijfsvergunningen (Residentspermits) waren verlopen, en je kunt die alleen verlengen als je in het land zelf bent.

We kwamen Jordaanse tijd 18:00 uur aan, samen met maar 1 ander vliegtuig.

Het was de snelste aankomst ooit, alles in 20 minuten.

We waren 1^ste in de rij voor een Visum, minder dan tien voor ons bij de paspoortcontrole en beneden gekomen lagen onze koffers ook al op de bagageband rond te draaien.

’s Avonds zouden er veel meer vliegtuigen tegelijk aankomen, ongunstiger dus.

Tegen 19:00 uur waren we thuis en hadden we tijd om een paar boodschappen te doen, wat eten af te halen en het appartement weer een beetje op orde te brengen.

Het appartement had al die tijd “leeg” gestaan en was vlak voor onze komst schoongemaakt door onze Harris/conciërge Hani, die de sleutel had om de planten buiten water te kunnen geven.

Ik kon zien dat hij zijn best had gedaan, stof/zand vind je hier normaal overal.

En ook had hij het terras, wat best groot is, helemaal afgespoten.

Maar nooit zo goed als je zelf zou willen natuurlijk.

Peter heeft alle kranen goed door laten stromen en alle machines nagelopen.

Onze drinkwaterkoeler en wasmachine (met altijd een laag water onderin), dus ook maar een schoonmaakbeurt gegeven.

De koelkast moest door bedrijf nagekeken, want die koelde nu heel slecht.

De zonneschermen waren eraf gescheurd, helemaal verteerd door de zon.

De auto was af en toe gestart en mee gereden om een er een nieuwe band op te laten zetten.

Het huis heeft zowel heel koude, als heel warme periodes meegemaakt, wat niet zo bevorderlijk was voor sommige dingen. Er was ook veel over datum in de kasten.

Hani had onze koelkast en vriezer vorig jaar al leeg mogen eten.

Nu we hier weer zijn is het net of we maar een maand zijn weg geweest i.p.v. bijna een jaar.

Het is weer als vanouds.

We mopperen weer in het verkeer, verbazen ons weer opnieuw over omslachtige werkwijzen, corruptie en manieren van afspraken maken. Dat went dus nooit.

Ten behoeve van de aanvragen van onze verblijfsvergunning, in de vorm van een creditcard incl. eihoofd-foto van ons erop (wat ze met die foto uitvreten weet ik niet, maar elk jaar is het gekker), moesten we weer bloed laten afnemen.

Standaardprocedure, die bij verlenging niet nodig had geweest, maar wij waren te lang weggeweest.

Als je dan vraagt aan Marwan, de chauffeur van Peter, waarom en op wat ze dat bloed controleren, komt er als antwoord: ‘Aids waarschijnlijk’. Dit lijkt mij een antwoord dat tegenwoordig niet meer geldt. Maar goed we weten het dus niet. Alle maids en harissen komen uit het buitenland (het werk is te min voor een Jordaniër en zal het nooit doen) en die moeten natuurlijk precies hetzelfde traject als ons doorlopen.

En voor ons onnodig, stak de chauffeur geld over tafel om sneller de uitslag van het bloed te krijgen. Pfffffff.

We hebben Laura en Ray weer gezien in hun bar/restaurant.

Was weer gezellig na zo’n lange tijd.

We brachten ze erna even naar hun huis in de wijk Dabouq. Een redelijk nieuwe wijk, die in 2018 niet eens straatnamen had, zag ik toen wij er naar appartementen keken.

Bij die ene boom rechts, en bij vuilcontainer links is moeilijk je weg vinden, want alles lijkt op elkaar.

Het viel me op dat ze die nu wel hadden, maar vervolgens door hun zelf niet eens goed uit te spreken zeiden ze.

Weer even opletten met rijden in het donker daar, want er lagen weer wat nieuwe slecht gemaakte drempels bij, waar je heel zachtjes overheen moest.

Deze worden door de bewoners zelf gemaakt.

Hetzelfde gebeurt in dorpen als de bebouwing begint, maar ook op de snelwegen.

Je ziet ze soms heel laat en moet dan stevig in de remmen, want je kunt er je auto op kapot rijden.

In het weekend weer eens bij de Wijnbar JR langs geweest voor een drankje.

En het weekenden erop naar rooftopbars/restaurants in oude deel van de stad (Jabal Amman). Deze hebben een supermooi weids uitzicht.

Je ziet dan ook de Citadel die ’s avonds mooi verlicht is.

Het blijkt dat we een hoop dingen hier nog niet gezien hebben.

Het is hier weer even wennen:

Aan de temperatuur (was al vrij snel 37 gr C. een aantal dagen), water nemen uit de drinkwaterkoeler (zit 19 liter fles op) om je rauwe groenten en fruit te wassen, ijsblokjes te maken of koffie mee te zetten.

Geen Wc-papier door de pot te spoelen, heel veel zand (ziet eruit als stof) in huis te hebben elke keer nadat je het huis ‘s avonds doorlucht.

Niet zonder prijs te checken de spullen in je karretje gooien, anders kun je jezelf de blubber schrikken als je bij thuiskomst op je bonnetje kijkt.

Weer overal mondkapjes op.

Sommige straten zijn in tussentijd één richting geworden, winkels verdwenen, nieuwe winkels en restaurants erbij. Sommige hotels en hun dakterrassen zijn gesloten, of worden verbouwd in deze Covid-periode.

Uitkijken wat voor kleding je waar/wanneer aandoet, de manier van afspraken maken met anderen.

En de oproep tot gebed, midden in de nacht, wil ook nog wel eens een keer langer en irritanter zijn als er een enthousiast persoon super zijn best staat te doen (vast een nieuwe omroeper, dachten wij).

Gelukkig vallen we erna nog altijd weer in slaap.

Op een maandagavond kwamen onze Harris en twee mannen kijken naar onze zonneschermen of die gerepareerd of vervangen moesten worden.

Het werd dus vervangen en donderdagavond zouden ze klaar zijn en dan terugkomen met de nieuwe. Prima, want dan was Peter ook thuis en kon gelijk kijken of het goed was en ze dan contant betalen.

Gaat op woensdagochtend onze voordeurbel.

Ik, in mijn korte broek en hemdje, naar de voordeur en zie door het spionnetje de drie mannen met de nieuwe zonneschermen voor de deur staan.

Jeetje wat nu?

Ga ik vlug naar de slaapkamer om me om te kleden in een lange broek en een loszittend iets met mouwtjes en laat ik ze nog langer wachten, of doe ik zo de deur open?

Ik zwaai de deur open en terwijl ik zeg: ‘Ze zijn al klaar!’, klemde ik mezelf tussen de voordeur en de muur, zodat ze maar 1/4 van mij konden zien.

Ze liepen zelf alvast naar het terras en ik kon mezelf vlug omkleden. Wat een gedoe.

Ik moest de opgehangen schermen controleren en betalen natuurlijk.

Gelukkig hadden we het geld al in huis.

Sprekend met andere vrouwen hierover, komen zulke momenten aan de deur nogal eens voor.

De ambachtsmannen en hun winkels zitten vaak in het oude centrum en die mensen zijn normaal gesproken niet zo modern in hun opvattingen qua kleding voor vrouwen (wat in onze straat en wijk, in West Amman, en op de terrasjes weer wel kan).

Afspraken maken hier.

Hier kan iemand zomaar twee/drie dagen van tevoren voor een huwelijk worden uitgenodigd, een avond van tevoren voor een verloving of een halve dag van tevoren voor het diner.

Dit alles leidt ertoe dat er heel erg last minute gevraagd, gewijzigd of afgezegd wordt in de al bestaande plannen.

We kochten op een dinsdagavond erg goed vlees voor de barbecue op woensdagavond.

Best kort ervoor vonden wij. Zelfs dinsdagochtend nog even gecheckt voor de zekerheid of het doorging, want je weet maar nooit.

En net toen we thuiskwamen met alle boodschappen kwam er, voor de gasten, een verloving in hun familie tussendoor, zodat de afspraak werd opgeschoven naar de zondag. Tja, dan toch maar het goede vlees in de vriezer, wat je normaal eigenlijk niet wilt doen.

Maar familie gaat natuurlijk voor, dat begrijpen we wel.

Dat de gasten die 19-19:30 uur (zeiden ze zelf) zouden komen, er dan pas 20:45 uur zijn is hier ook niet gek.

Een uitnodiging voor de koffie met groepje vrouwen, werd de avond ervoor afgezegd door de gastvrouw.

Zij moest op het allerlaatst naar het Ministerie om papierwerk voor haar dochtertje te regelen voor haar emigratie naar Dubai. Gaat hier allemaal persoonlijk aan de balie en op papier, liefst met veel stempels en zegels erop.

De week erop had ik iedereen uitgenodigd (voor haar makkelijker, zo 6 dagen voor haar verhuizing) op een dinsdag, want dan kon zij ook en zou zij wel de taart voor de koffie meebrengen.

Als je op visite gaat neem je altijd wat mee voor bij de koffie. Ook de andere doen dat en de gastvrouw zelf heeft ook wat staan. Volle tafels dus en erna ga je met een stuk van het een of ander naar huis als je dat wilt.

Ik had dus zelf ook wat gebakken, en een half uur van tevoren belde zij af.

(Zij zou nu zelfs de andere vrouwen ook niet meer zien voor ze zou vertrekken naar Dubai,

en groette iedereen met: ‘Tot over een jaar’ in een appje).

Heel gemakkelijk wordt er hier geschoven en verzet.

Als je dit weet kun je er rekening mee houden zou je zeggen,

maar ik vind dit af en toe nog lastig.

Bij dezelfde vrouw kreeg ik nog een last-minute quilt workshop. Na de 2^e ochtend dacht ik dat mijn quilt wel klaar zou zijn, maar het koste nogal wat tijd en er moest zelfs een 3^e ochtend voor worden ingepland, waardoor waarschijnlijk iemand anders zijn afspraak niet door ging. Het kan soms ook in je voordeel werken zie je maar.

Wel heel leuk voor mij dat het nog mogelijk was, omdat ik erg geïnteresseerd was in de techniek ervan. Het is een mooi babydekentje geworden.

Ik had nog ruimte over in mijn koffer.

En zo ging ik met Wilhelmina pepermunt, Enka gaatjeszemen, metalen koekjesvormen, een Douglas-haarborstel, snoep en 60 zakjes Conimex gedroogde kruidenmix, voor nasi en saté, in mijn koffer naar Amman. En heb hiermee twee Nederlandse vrouwen heel blij gemaakt.

T.b.v. de Jordaanse belastingen moest ik me bij het Ministerie van Buitenlandse Zaken melden voor een formulier, wat ze op het werk dan weer nodig hadden.

Een medewerker van het bedrijf kon dat voor Peter doen, maar niet voor mij.

Peter en Marwan(chauffeur) mee, want zonder Arabisch kom je nergens.

In het poortgebouw moesten mannen en vrouwen gescheiden inschrijven.

En toen over een plein naar het hoofdgebouw achter Marwan aan.

Na vragen en nog een andere deur proberen, hadden we de goede ingang.

Aan de balie gemeld kreeg Marwan het nummertje mee.

We zaten voor een rij balies, waarvan er een derde was afgezet met rood/wit lint, maar toch open was en iedereen bukkend onderdoor ging. Geen idee waarom.

Toen ik aan de balie zat en mijn paspoort gaf werd er een print uitgedraaid met al mijn aankomst/vertrek data van en naar Amman.

En werd naar Marwan geroepen dat hij in de hoek van die ruimte een zegel moest kopen voor 1 JD (€ 1,25). Deze werd op de uitdraai geplakt, er overheen en ernaast gestempeld en kreeg ik hem mee. Bij de balie aan de uitgang werd hij weer uit mijn handen gehaald en kreeg ik er nog een handtekening onder. Zo ook weer geregeld.

Net als in het gebouw om bloed te laten prikken, sta je ook hier naar logische routeborden te zoeken, maar waar je zelf nooit uitkomt, want 90 % staat in het Arabisch. En soms na 1 keer een Engelstalig bord houdt het weer op.

En snap je sommige vragen niet, ook al is het soms in het Engels.

Daar hebben we dan gelukkig Marwan voor bij ons.

Ik vind het altijd grappig te zien hoe dat op die kantoren in zijn werk gaat.

Veel gaat hier nog op papier en betalen heel vaak met contanten.

In Nederland is al zo veel digitaal.

Tijdens de Covid-periode hebben ze hier een hoop bij moeten leren.

Veel kleine winkels schaften ineens een pinautomaat aan. En bij afleveringen aan de deur hadden ze ook ineens een mobiel pinapparaat.

Vergaderen online was zelfs met de diverse Ministeries nogal eens een uitdaging volgens Peter.

Er was hier behoefte aan een breder openbaar vervoersnetwerk.

Nu sinds juli hebben we hier een nieuwe snelle buslijn, BRT (Bus Rapid Transit) genoemd.

Hiervoor zijn in de afgelopen jaren speciale middenbanen voor de bus gemaakt, mooie nieuwe bushokjes gezet en viaducten gebouwd.

Om de hoek bij ons, in een hoofdstraat onder Abdounbridge door, ligt een stuk van deze snelle busroute, waar nu elke de 3 minuten een grote bus stopt.

Dit moet het middelpunt worden van een volledig geïntegreerd openbaar vervoersnetwerk.

Om bewoners, toeristen en expats tegemoet te komen.

Mensen zonder auto waren veelal op een krakkemikkige busdienst of een taxi aangewezen. Voor sommige veel te duur. Of liften.

Om diep in het oude centrum te komen, moet je overstappen in de oudere kleinere bussen die buiten het traject van de snelle busroute loopt.

Nationale sport is hier: VOORDRINGEN

Pas nog, stond een auto, gewoon op de verboden busbaan, links van ons.

Beiden voor het stoplicht om linksaf te slaan. Zijn licht ging als eerste op groen dus hij was sneller. Maar toen we optrokken kwam er een auto van de baan voor rechtdoor ineens rechts van ons de bocht door, waar dus geen plaats voor was vanwege een geparkeerde auto op de hoek. Die moest dus flink gas geven om voor ons te kunnen komen.

En dit is dan maar één van de tientallen situaties die we meemaken.

Je verwacht het gekste, maar dan kan hier nog altijd gekker.

Zo erg dat mijn Uber chauffeur zelfs van verbazing twee handen in de lucht deed, bij weer een stomme actie van een auto naast ons.

Als hij het al gek vindt is het toch wel bijzonder zou je zeggen.

13 augustus

Umm ar Rasas (sinds 2004 Unesco Wereld Erfgoed) bezocht.

30 Km ten zuidoosten van Madaba. Ooit bereikbaar via takken van de King’s Highway (start aan de Syrische grens ten noorden van Irbid en eindigt in Ma'an, vroeger gebruikt door handelaren en reizigers) liggen de uitgebreide ruïnes in de Jordaanse woestijn.

Een groot deel ervan ligt nog bedolven onder het puin.

De grootste ontdekking op die plek was de mozaïekvloer van de kerk St. Stephen.

Gemaakt in 785 en ontdekt in 1986 (het grootste in Jordanië), met jacht- en vistaferelen en belangrijke steden erin verwerkt.

Met ernaast ook nog een oude begraafplaats.

En een stuk verder, dat we even met de auto moesten doen, stond de

Stylite tower

Deze 14 meter hoge toren was vroeger onderdeel van een kleine kerk van twee verdiepingen. In de Byzantijnse tijd is het een bedevaartsoord geweest. En werd bezocht door vele pelgrims om de zegening te vragen van de daar zittende Stylite-monnik.

Al Mushatta Palace

Is één van de woestijnkastelen rondom Amman, vlak naast het Queen Alia vliegveld.

Vermoedelijk gebouwd rond 743.

Het werd nu gerestaureerd en Mushatta is de naam die de lokale bedoeïenen aan het gebouw gegeven hebben, er was geen naam bekend.

In de buurt hiervan moest ook nog een oude spoorlijn met een treinstationnetje zijn. Na wat zoeken bleek dat we een stukje over het terrein van het vliegveld moesten. Het was jaren geleden opgeknapt en een terrasje met speeltuin naast gemaakt, maar zo op de vrijdagochtend was er geen kip te zien. En jammer dat er geen oude locomotief stond.

Groetjes van Sandra