Mei tot en met begin september 2022

Mei-augustus 2022. We zijn er nog.

Vanaf mei t/m augustus was het weer hier vooral heel zanderig(standaard), met af en toe ook een flink heftige zandstorm erbij en het zand zit dus overal aan, op en tussen.

Ik heb trouwens een slimme telefoon die ook meet hoeveel zand er rondvliegt ;-)

Even buiten leggen en je ziet het aantal millimeters zand groeien, haha.

Mei

De tijd van de watermeloenen, er staan dan ook talloze kramen overal langs de weg met van die megagrote, zware, voor een prikje te koop.

Ook de tijd van de heerlijk geurende jasmijnstruiken, de magnoliabloemen op ons balkon en de kolibries die op bloemen afkomen.

Prachtige beestjes, zwart met een metallic blauwe glans, ook wel Palestijnse honingzuiger genoemd. Ze tjilpen heel hoog, zijn super klein (wegen een paar gram) en je ziet ze bijna niet, een foto maken ervan lukt al helemaal niet.

25 Mei, tijdens de 76^ste Onafhankelijkheidsdag voor Jordanië zaten we weer eerste rang op ons balkonterras voor een vliegshow met loopings voor ons neus en een flink heftige vuurwerkshow, dat met grote dreunen werd afgeschoten, waar ze de dag mee afsloten.

Het is ook de maand dat alle dakterrassen van de bar/restaurants weer opengaan, met soms een magnifiek uitzicht, lekker eten, muziekje en in donker alle lichtjes aan (hoog zomer is het hier donker om ongeveer 20:00 uur) en soms de oproep tot gebed door elkaar heen als een kanon.

Tijdens onze bezoeken aan het restaurant van Laura en Ray hadden we al vaker de gerechten van een hobby kok Ibrahim op zijn Instagram mogen bekijken en zagen ook

langzaam gegaarde grote stukken vlees.

 ‘Nou, dat zouden we dan wel eens willen proeven’, riepen we zo’n beetje in koor.

Hij zei: ‘Dan zal ik volgende week zaterdag een aantal briskets langzaam garen thuis en hier in het restaurant verder afwerken en ik nodig jullie allemaal uit’.

De week erna zaten we aan een hele lange tafel met bijna 20 man inderdaad heerlijk te smullen.

Heel gezellig met weer nieuwe vrienden van vrienden en familie van de een of de ander, het is altijd een gezellige club en we kennen al heel veel mensen op deze manier.

Een poosje hiervoor hebben we nog hele grote krabbenpoten gegeten met Laura en Ray. Laura was naar haar familie geweest in Chicago met de kinderen en kwam met een koffer bevroren krabbenpoten (het ijs stond er aan de buitenkant op toen ze hier op het vliegveld aankwam zei ze) terug naar Amman.

Dit waren beslist geen goedkope poten.

Op het terrein van de energiecentrale, strooien ze aan de randen ervan en langs de stoepen een geel zwavelachtig poeder tegen de slangen.

Toch had een van de bewakers op een dag een 80 cm lange slang die zo in zijn broekspijp schoot toen hij uit zijn auto stapte. Gelukkig zonder beet ervan afgekomen, was hij erg geschrokken. Er zitten hier wel een paar soorten giftige slangen, maar meer in afgelegen gebieden.

Teambuilding in het bedrijf.

Er waren bij de groep mannen in de kring, twee vrouwen. Ze moesten elkaar de hand geven.

Maar tussen de man en vrouw in houden ze een touwtje vast, zodat ze elkaar niet hoeven aan te raken.

Mannen worden vaak niet met hun eigen voornamen aangesproken, zo ook op het werk natuurlijk, maar met de namen naar Arabisch gebruik, zoals Abu (vader van) en Umm (moeder van). Het is dan de naam van je oudste zoon die daarop volgt.

Peter is dus Abu Stephan en ik ben Umm Stephan en als je geen zoon hebt, wordt het de naam van je oudste dochter.

Peter werd gebeld door een manager van de energieleverancier hier, waar ze mee samenwerken, want zijn neefje zocht een baan. Of Peter wat kon regelen bij hun natuurlijk. Dat gebeurt hier best vaak. Goede connecties hebben is belangrijk.

Verjaardag vieren is hier niet gebruikelijk normaal gezien. Alleen de eerste verjaardag. Toch zie je al meer en meer dat het toch gevierd wordt. Trakteren voor een verjaardag (op het werk bijv.) wordt hier niet gedaan, wel voor andere dingen.

Als iemand een nieuwe auto heeft gekocht bijvoorbeeld, of een huis en bij geboortes.

Vaak is er dan Mansaf, wat met elke festiviteit gegeten wordt. Dit is rijst met kruiden, lam gekookt in gefermenteerde yoghurtsaus, soms de kop er nog bij, en eroverheen amandelen.

Van de week was er een Kanafeh buffet voor een of andere viering zei Peter.

Dit heerlijke toetje van, deegsliertjes, geraspte mozzarella, gecondenseerde melk, rozenwater, pistachenoten en suiker is heel erg zoet, waar ze overigens dol op zijn.

Bedelende mensen vind ik nog steeds moeilijk om de echte van de onechte te scheiden. (Veelal zigeunergezinnen, laten hun kinderen overal bedelen).

Voor de deur van de apotheek stond een jonge man, te bedelen voor insuline voor zijn broer, kwam ik met hulp van de eigenaar van de pizzeria aan overkant achter.

Het enige wat hij liet zien was een foto van zijn broer die op de bank lag.

Wij samen naar binnen en 1 insulinepen kopen (kost € 10,85 omgerekend). Ik liet de medewerkster zeggen dat het eenmalig was. Ik werd twee keer bedankt en gelijk er achteraan zegt hij: ‘Mag ik ook €4,00 voor een zalfje voor mijn droge lippen’ (die hij inderdaad had). Je geeft ze een vinger hè. De apotheker zei dat ik het beter de volgende keer niet meer doe. Maar ja hij vroeg echt het spul zelf en niet het geld, dus was wel echt nodig. Maar hoe lang doe je met 1 pen?

Ik heb een boekje gekocht van een Engelse vrouw (vriendin van de Engelse oprichtster van de AIWA vrouwengroep) die in 2006, 6 jaar bij de bedoeïenen in Petra is gaan wonen, na haar pensioen als lerares Engels hier in Amman.

Zij woonde alleen in een heel erg simpel gebouwd stenen piepklein huisje, met nauwelijks comfort, boven een bedoeïenen gezin waar ze bevriend mee was en leefde er op hun manier, wat heel veel aanpassingsvermogen kostte.

Haar belevenissen en haar manier van omgaan met en denken over bepaalde dingen was bijzonder om te lezen.

Haar eindconclusie was dat ze hoopte, als ze zou laten zien hoe dingen anders konden, qua dierenmishandeling, kindermishandeling, genderongelijkheid en geldende familiewetten en regels enz. dat die bedoeïenen misschien zouden veranderen, of inzien dat het ook anders kan en dat het misschien wel een betere keuze was, dan hun traditionele, ouderwetse manier van leven (deze Bedoeïenen kunnen niet lezen of schrijven en hebben dan ook de koran en alle leefregels hieruit alleen van mond tot mond doorgekregen).

Het is haar in al die tijd (totaal 9 jaar, waarvan 3 jaar in Amman) niet gelukt.

Ze werd er moedeloos van, kon het niet meer aanzien en is in 2012 terug naar Engeland vertrokken.

Je kunt de bedoeïenen niet één op één vergelijken met/als voorbeeld nemen voor het hele Jordaanse volk. Zij leven veel primitiever.

De verschillen in Jordanië zijn groot.

Hier in de stad zelf zijn ook heel moderne families, en een klein deel is hier christelijk, die hier ook vaak moderner leven (zeker in West Amman), maar nog steeds niet zoals wij gewend zijn in Nederland.

De grote stad Amman is ook verdeeld in arm en rijk, modern en heel traditioneel (wat vaak in het nadeel is van de vrouw).

Jordanië staat trouwens op nr. 5 van de ranglijst van het meeste gestreste land.

Maar als gast (lees buitenlanders/toeristen op vakantie) zal je dit niet zo erg ervaren.

Volgens ons gaat er hier in het hele land, de eerste honderd jaar nog niet veel veranderen.

Ik hoorde nog een verhaal uit eerste hand waar ik geen weet van had.

Er is veel geld te verdienen met echte rashonden, die hier gewild zijn en vooral in de duurdere wijken van West Amman wonen.

Flinke prijzen vragen ze daarvoor.

Tijdens een etentje in een Italiaans restaurant, met twee vrouwen van de AIWA club, dat in de tuin van een kerk werd gerund door 'Vader Mario', vertelde één dat haar dochter die hun rashond uitliet, werd overvallen door twee mannen die uit een busje sprongen en de hond van haar wilde stelen. Hier flipping genoemd.

En ze liet nog een filmpje zien van een andere poging(bij een ander), die toevallig gefilmd was door een bewakingscamera in de straat. Toen ik er over sprak met een Nederlandse vriendin hoorde ik dat het haar hulp die met hun Chowchow en twee van hun kinderen buiten liep ook gebeurd was.

Zowel de hond als de hulp werden over de grond gesleept. Gelukkig is het hun niet gelukt de hond te kunnen stelen.

Juni

Stephan was hier twee weken op vakantie.

De twee keren hiervoor heeft hij het Zuiden van Jordanië gezien en nu zijn we naar het Noorden geweest.

We hebben de ruïnes van de oude stad Jerash bezocht en zijn in het Ajloun kasteel geweest.

Na flink opgewarmd te zijn bij de ruïnes van de oude stad Jerash was het binnen in het kasteel en op het dak ervan een verademing, zo lekker koel.

Voor ons was Ajloun Castle ook de eerste keer. Heel mooi.

Door Laura en Ray werden we uitgenodigd naar Al Himma hot Springs te komen om te barbecueën, zwemmen in het zwembad met natuurlijk warm water, en slapen in Stephan zijn laatste weekend.

Deze oase in een heel klein gehucht, zo'n 130 km vanaf Amman in het noorden van Jordanië, hadden Peter en ik in 2018 al eens bezocht.

Het ligt 1 straat af van de Jarmuk rivier een zijrivier van de rivier de Jordaan.

Een grensrivier tussen Jordanië en Syrië en verderop stroomafwaarts tussen Jordanië en Israël. En ten zuidoosten van het meer van Galilea.

Aan de overkant van de rivier is Israël en kijk je op een stuk afgezet bezet militair gebied, de Golan hoogte.

Noordelijker dan dit zijn we nog nooit geweest en kun je bijna ook niet.

Eigenaar Raed (die we ook kennen en soms in het restaurant zien) met zijn familie waren er ook en sliepen in de villa en wij sliepen in de kamers aan het zwembad. De barbecue en het ontbijt aten we met zijn allen aan het zwembad waar ook de buitenkeuken was. Was heel geslaagd.

Het was gezellig met etentjes en uitjes in de avonden en weekenden, want Stephan werkte vanuit hier ook gewoon online door de week.

Als je hier beleeft blijft nemen ze een loopje met je (hebben we inmiddels door).

Ik snap nu waarom er soms zo geschreeuwd wordt (laten zien dat je de ‘baas’ bent).

Werknemers van Peter zijn soms ook dagen bezig om iets voor elkaar te krijgen.

Je moet dan echt de baas zijn om het voor elkaar te krijgen, een overhemd/stropdas, of een pak aanhebben werkt ook goed, dan gaan de deuren voor je open, haha.

Je herkent hier ook gelijk wie het belangrijkste is (in bedrijven bijvoorbeeld) want diegene is de enige die loopt in pak. Zo ook de manager in de supermarkt, die nog niet bukt om iets op te rapen, want daar heeft hij dan zijn ‘mindere’ voor.

Een vrouw die ik ken moest haar grote pick-up Jeep met van die brede uitstekende banden laten keuren. Van kastje naar de muur gestuurd, stuurde zij uiteindelijk een man voor de keuring. Toen moesten de banden er ineens af. Toen met andere banden nogmaals laten keuren (diverse keren en geen geld terug als het niet goed was) en goedgekeurd, terwijl de vorige eigenaar (een Jordaniër) nooit problemen met die banden had tijdens een keuring.

Pure willekeur.

Regelmatig heb ik te maken met werkmannen in ons appartement, of mensen die wat bezorgen, zoals laatst een nieuw tuinmeubelset. Wat dan gebruikelijk is voor onze harris/conciërge (hij fungeert als tussenpersoon en contact met de werkmannen), is dat hij als alles staat Peter belt en een foto stuurt of Facetime aanzet ter controle. Of de ‘baas’ het goed vindt zeg maar, haha. Niet dat ik geld moest betalen, want het was al vooruitbetaald. Ik vermoed dat ze dit doen om niet ter verantwoording geroepen te kunnen worden als er iets mis mee is. Hij is tenslotte de man die erbij blijft staan, tot ze weer weggaan.

En ik heb de voordeur opengedaan, netjes in mijn lange broek met dit warme weer en mogen kijken hoe ze alles uitpakten.

Ach ja, ik laat het gewoon gebeuren op die manier, dat is het eenvoudigst.

Juli

3^e Filmfestival onder de vleugels van de Royal filmcommissie. 

De mooie luxe filmzalen hier zouden niet misstaan in Nederland. In het oudste deel van de stad is een oud openluchttheater, waar dan ook gratis film en ook documentaires gedraaid worden, waaronder ook een Nederlandse.

Eind augustus begin september

De World Press fototentoonstelling is hier een samenwerking met de Nederlandse Ambassade. Leuk om hier naartoe te gaan, want in Middelburg had ik hem gemist.

Het is ook weer de start van allerlei cursussen en workshops die veelal bedoeld zijn voor de expats en de rijkere Jordaniërs.

Vaak schrik je hier van de enorme bedragen die ze daarvoor durven te vragen.

Prijzen waar je zelfs in Nederland van zou schrikken en zou denken, laat maar.

Een totaal scheve verhouding.

Ook een abonnement voor een beetje normale sportschool is gigantisch.

We hebben begin 2020 eens een rondleiding door een net nieuwe supergrote Gold’s Gym (Amerikaanse sportschoolketen) gehad.

Nog niet eerder zoiets moois gezien en deze koste natuurlijk nog meer.

Het warme weer eind augustus, september is ook voor Jordaanse begrippen erg warm.

Twee weken tegen- en over de 40 graden geweest.

Er komt dan, handwarm water uit de koude kraan. Het hele gebouw is door en door warm.

En met dit soort weer krijg je dust devils (zandhozen), van die hele grote op de open vlaktes, rond de energiecentrale zagen ze er een hoop.

En hierna is er weer flink wat schoon te maken aan de zonnepanelen, wat normaal al een gigantisch karwei is natuurlijk.

Groetjes Sandra