Kim en Bas zijn hier op vakantie

Kim en Bas kwamen naar Amman voor een vakantie.

Op vrijdag 6 april landde zij ’s avonds op Queen Alia airport in Amman, waar wij ze al stonden op te wachten.

Het vliegveld is vernoemd naar de derde vrouw van Koning Hoessein, die bij een helikopterongeluk overleden is.

De architecte van het vliegveld werd later zijn 4e vrouw, koningin Noor. Na een half uurtje rijden waren we thuis en kregen we het mooie nieuws,

via een cadeautje, dat Kim en Bas in oktober een baby’tje verwachten.

Zij wilde dit persoonlijk vertellen en niet over de telefoon, zodoende heeft Kim nog heel lang haar mond moeten houden tijdens al onze Face-time gesprekken, wat heel moeilijk voor haar was.

De volgende dag, na eerst koffie op het terras bij de koffietent in onze straat te hebben gedaan, zijn we Amman gaan verkennen.

Te beginnen met de citadel. Toen wij daar rondliepen begon van alle kanten de oproep tot gebed te klinken vanaf de minaretten. Zo op deze hoge plaats midden in de stad, tussen al dat geluid, klonk dat heel mooi door elkaar gemixt.

Bas heeft er nog een geluidsopname van gemaakt.

Het Treinstation

in Amman is nog een heel oud treinstation bewaard gebleven, wat nu een museum is. Hier waan je jezelf in een Harry Potterfilm met die mooie oude locomotieven hier.

Ook een draaischijf, een ronde kuil met daarin een draaibare brug die je kan aansluiten op meerdere sporen om een locomotief/treinstel te laten

draaien naar een ander spoor.

De poort had open gestaan, en wij liepen daar lekker foto’s te maken tot er iemand naar ons toekwam en vertelde dat het vandaag gesloten was.

Ik vond het al zo lekker rustig;-), maar goed alles stond al op foto dus geen probleem.

Via de shoarmatent reden we verder door de stad voor nog meer indrukken.

Door de oude Souk, langs de fruitmarkt richting de Franse rotonde (Paris square). Een Frans-achtig parkje met bankjes erop en er tegenover een Frans uitziend koffietentje met nog veel meer koffie- en eettentjes er omheen.

In een van de zijstraatjes zijn we in een restaurant beland waar we effe naar Oma in Nederland gebeld hebben.

Tegenover het hotel waar wij de eerste maand hebben gelogeerd zijn we, heel toeristisch, op de foto gegaan met de tekst: #LOVE.JO.

Net als in Amsterdam, kom je deze letters in meerdere grote steden tegen.

En ’s avonds uit eten geweest.

De volgende dag, Peter moest gewoon werken want zondag is eerste werkdag van de week hier, zijn wij drieën naar Abdouncircle gegaan om koffie met een donut en hierna naar de TAJ Mall gelopen, het was er lekker weer voor.

Voor de maandag en dinsdag had Peter al iets geboekt, voor ons vieren, bij Laura van Discover Jordan.

Naar de oude monumentale Jordaanse stad Petra, en dan eind van de dag naar de Wadi Rum woestijn om daar te gaan slapen

in een tent (dachten we toen nog;-).

Petra en Wadi Rum

We reden zelf, zo’n tweeëneenhalf uur, richting het Zuiden, naar een hotel vlakbij de ingang van Petra.

Vanaf die plek nam de gids ons mee in zijn pick-up truck richting de “achterdeur” van Petra, over flink rotsige stukken, waar je niet zonder 4-wheel drive overheen kunt. En ook zeker zelf niet zou weten hoe je die rotsen moet nemen met je auto, omdat het geen weg is en... je überhaupt de weg niet weet.

Aangekomen bij de bergen, waarachter Petra ligt, moesten we nog 1 ½uur wandelen de berg op over een aangelegd pad, waar we bijna niemand tegenkwamen, deze kant wordt weinig gebruikt.

Hierna nog over een duinachtig stuk en zagen we het Klooster (Ad Deir) al in de verte.

Dit is dus in feite het eindpunt als je via de normale hoofdingang komt, en wat heel veel mensen nooit te zien krijgen (zij zien meestal alleen het bekendste monument, de Schatkamer, Al Khazneh) omdat het, zeker als het erg warm is, een uitputtende wandeling kan zijn.

Je moet n.l. vanaf de hoofdingang heen en ook weer terug. En het is vanaf de hoofdingang het laatste stuk alleen maar trap op.

Dus wij hadden trap af en een enkele wandeling i.p.v. een retourtje.

Je bent dan nog totaal (incl. wandeling aan de achterkant van Petra) wel een uur of 4 ½ bezig.

Recht tegenover het klooster was een koffie/thee-tentje, waar we konden uitrustten op een bankje met een drankje en een geweldig uitzicht.

Hier nam de gids afscheid van ons en konden we zelf richting de hoofdingang lopen.

Het kloostermonument

Dat werd door de Nabateeërs, in de eerste eeuw na Christus, gebouwd en is ongeveer 50 meter breed en 39 meter hoog. De gevel is uitgehouwen uit het rotsmassief. De structuur van dit monument is vergelijkbaar met die van de Schatkamer (Al Khazneh) beide gevallen is de bovenste verdieping ontworpen als een onderbroken driehoekvorm, met in het midden een rond gebouw met koepeldak dat wordt bekroond door een tien meter hoge urn.

Binnen het complex is er een kamer van 12,5 bij 10 meter met een hoogte van 15 meter en is toegankelijk door een deur die 8 meter hoog is. Hier vonden vermoedelijk rituelen plaats. Nadat het christendom in de 4e eeuw de officiële religie was geworden, diende het gebouw als klooster, vandaar de huidige benaming.

Vanaf dit punt gingen we verder de bergen in, eerst één trap op, en toen alleen nog maar een heel groot stuk trap af door de prachtige kloven heen.

Langs en op de trappen stonden diverse kraampjes met toeristische spullen, zoals koelkastmagneten, shawls, sieraden enz.

Hier sprak nog een vrouw ons aan met de Nederlandse woorden: ”Goedkoper dan de Zeeman en Hema”. Zij had familie in Nederland wonen zei ze.

Toen kwamen we op een vlak stuk, daar waren kamelen en ezels te huur om je over de trappen naar het eindpunt te vervoeren, hier was ook een arena en diverse andere delen van de uitgehouwen stad.

Bij een tentje, met een verse munt-citroensap, even onder de luifel gezeten. Met natuurlijke airco, zoals de eigenaar het noemde.

Hierna kwamen we bij het bekendste monument in deze oude stad, de Schatkamer. Prachtig, zoals dat eruitziet en met de lichtval erop, super.

De schatkamer (Al Khazneh)

Net zoals de meeste omliggende gebouwen in deze stad, werd deze uitgehouwen uit een rode zandstenen rotswand. Het diende als graftempel.

Deze werd gebouwd in 85 en 84 v.Chr., de voorgevel is 40 meter hoog en 25 meter breed. Het gebouw dankt zijn naam aan de legende van de bedoeïenen. Zij dachten dat de graftombe het werk moest zijn geweest van de Farao van Egypte die in zijn achtervolging op Mozes en het Israëlische volk, werd gehinderd door het feit dat hij al zijn schatten mee moest slepen.

De farao bouwde toen de Schatkamer en sloeg in de urn op de top van het gebouw zijn schatten op. Daarna kon hij zijn achtervolging voortzetten.

Sinds 2007 is de schatkamer een van de zeven nieuwe wereldwonderen.

Woestijn Wadi Rum

Vanaf Petra reden we, 1 ¾ uur richting het Zuid Westen, naar Wadi Rum.

(Grappig hoe laatst in het Tv-programma: “De wereld rond met 80-jarige” het zo geknipt en geplakt was, dat het leek of de hoofdpersoon, op zijn kameel, zo van de Wadi Rum woestijn Petra in wandelde, maar hier liggen heel wat kilometers, dus dagen wandelen, tussen.)

Hier hadden we weer een andere gids die ons voorging, met zijn pick-up truck vol overnachtingsspullen voor ons, de woestijn in.

De Audi van de zaak heeft ook 4-wheel drive, dus die ging mee de woestijn in achter de gids aan.

In een soort kom van hoge bergen rondom ons werd het kamp opgeslagen voor ons en de gids, die de nacht in de achterbak van zijn auto doorbracht.

De gids begon met een grote mat neer te leggen, nog een kleed (onze tafel) er overheen en matrassen (type: erg dun tuinbankkussen) hoofdkussens en slaapzakken erop. Peter vroeg hem vooraf nog of hij moest helpen met het opzetten van de tent.

Nee hoor, dat was niet nodig, want...die was er niet;-), we sliepen in de open lucht onder de blote sterrenhemel met zijn miljoenen sterren,

niet gehinderd door enige lichtvervuiling, prachtig gewoon. In het begin waren we er nog een beetje lacherig over.

“Tja”, zei Peter: ”Ik heb ook gevraagd aan Laura, zo primitief mogelijk.” Dat was dus gelukt.

Zo kon je tenminste wel constant naar boven kijken, en achteraf waren we er alleen maar heel blij mee.

Op een kampvuur werd thee gemaakt, er werden papieren zakken met zand en kaarsjes erin neergezet rondom, en we kregen een lekkere maaltijd voorgeschoteld met Libanees platbrood erbij, warm van het kampvuur.

We gingen vroeg onder de wol.

6:45 Uur zaten we aan het ontbijt met roerei, thee, kaas en brood. Nu begon onze toer door de woestijn.

Peter en Bas reden in onze auto en de gids vertelde hoe.

De gids heeft ook nog een stukje gereden over een aantal flinke duinen heen, die hij liever zelf wou nemen.

Wat is dat mooi daar, allerlei verschillende soorten en type bergen, rotsen, natuurlijk uitgesleten bruggen.

Duinen, en drie verschillende kleuren zand, waarin diverse sporen nog waren te zien van de dieren die er die nacht waren gepasseerd.

Hier wonen ook woestijnvosjes (ter grootte van een kat).

We kregen nog thee aangeboden bij de Bedoeïenen (wel het modernere type, dat na 3 dagen in zijn tent/kraam slapen, even terug naar het dorp gaat, haha) en die een toeristenkraampje erbij had.

Naast zijn tent stond de ruïne van wat eens het huis van Lawrence of Arabia is geweest.

Maar wat dan wel weer leuk was, hij was niet opdringerig, en maakte ons ook niet attent op zijn spullen om te kunnen verkopen.

We eindigden deze tocht nog even in stijl voor een ritje van een uur op een kameel. (Het schip van de woestijn)

Hun golvende en sierlijke manier van lopen viel gelijk op. Zij hebben van die hele zachte voetkussens.

Kim werd op een wat kleinere kameel gezet, en het viel al op dat die niet echt mee wilde lopen, totdat Kim ineens een gil gaf.

Haar kameel zakte door zijn knieën, en gelukkig bleef ze nog net in het zadel.

Toen dit een tweede keer gebeurde haalde de eigenaar de kleine kameel er tussenuit en liet hem vrij.

Hij bleek jong en nog niet genoeg gegeten te hebben.

Kim mocht op de eigenaar zijn kameel en de kleine dartelde ons vanzelf weer achterna, na flink wat van de extreem droge stuiken te hebben gegeten.

Dit alles hebben we afgesloten met een Bedoeïenen lunch in een grote bedoeïenentent.

We kregen nog even de techniek voorgedaan hoe je het eten met een stukje Arabisch brood opschept.

Banden oppompen.

Op de terugweg gingen we nog even langs een tankstation om onze banden weer wat op te pompen, want in de woestijn moet er een beetje lucht uit de banden om beter te kunnen rijden.

We moesten ernaast bij een “garage”-kotje zijn waar ook wat banden lagen opgestapeld.

De gehurkte man naast onze banden zag gelijk dat er ventieldopjes ontbraken. Zou best kunnen dachten we nog.

Maar toevallig had hij die nog wel.

Hij pompte de banden en plaatste een stel dopjes en rekende hiervoor 12JD (€14,40).

Nou echt niet, waarschijnlijk heeft hij die dopjes er nog zelf nog afgedraaid ook.

Bij alle andere pompen in Amman is lucht gratis. Hij heeft wat gekregen, en nog meer dan eigenlijk nodig was, maar we zijn Gekke Henkie niet.

Tja toeristen hebben genoeg geld hè, dat staat ergens op ons voorhoofd denk ik.

Als je in Amman zelf in een winkel komt zonder prijzen op de artikelen (enkele uitgezonderd) dan weet je al dat jij meer gaat betalen dan de Jordaniërs.

Woensdag en donderdag, Peter aan het werk, en wij nog wat gewinkeld.

Ik heb de app van de Ubertaxi uitgeprobeerd en ons laten brengen en ophalen in de stad.

Dode Zee

Vrijdags bij een Hotel/Resort aan de Dode Zee entree betaald, en dan mag je van hun douche- en kleedruimten, zwembaden en bar/restaurant gebruik maken. We liepen ver naar beneden toe waar het meer is.

Ook hier ligt het hotel al weer een behoorlijk stuk verder van het meer af dan vroeger, omdat er elk jaar zoveel verdampt.

Met onze waterschoenen aan, over de stenen met flink scherpe zoutkristallen erop, het water in. En dan is het een hele gekke gewaarwording.

Je gaat in feite gewoon zitten en vanzelf willen je benen omhoogkomen. Zitten met de krant kan daar heel goed.

Uit het water gekomen, ons nog laten insmeren met Dode zee-modder, wat je eerst goed laat indrogen en dan pas weer afspoelt in het meer.

Het is goed voor je huid.

En dan het smeren. Mag die man ons wel aanraken, dachten Kim en ik nog. Nou geen probleem hoor, waarschijnlijk zijn er al vele duizenden ons voor gegaan. Voor je het idee hebt waar zit hij met zijn handen, is hij daar al weer weg;-)

Er waren nog een aantal toeristen in bikini en badpak, ook een paar moslims met iets meer kleren aan, en ik het voorbijgaan van het zwembad zat daar een vrouw met een Bourkini op de rand van het bad. Terug naar boven hebben we maar even een jurk en shawl omgedaan om niet al te bloot langs te lopen.

Toch lagen daar ook mensen in bikini op een ligbed aan het zwembad. Het is tenslotte een hotel, dus het gebeurt daar wel, en de Christenen hier zijn ook heel vrij en in bikini, maar je moet weten waar je wel en niet iets doet.

Lastig in te schatten als je er nog niet bent geweest.

's Avonds nog in een pub/restaurant “Shanklish” in de buurt gegeten, voor de 2e keer met Bas en Kim. En weer werden we aan alle kanten verwend met extra gratis hapjes en taart, niet te geloven. We hadden zelf amper wat hoeven bestellen, en we zaten al helemaal vol.

Hun grootste winst is natuurlijk de drankjes, en daar zijn er ook een lekker aantal van naar binnen gegaan natuurlijk.

Peter en ik hebben dit de eerste keer daar ook al meegemaakt. We kwamen aan na het eten en dronken een wijntje.

Hun altijd gratis groenten met dip kregen we op tafel, we bestelde wat nacho’s (dit alleen was al een flinke berg met groenten en kaas eroverheen gesmolten) en kregen toen een grote kaasplank van het huis erbij. Klantenbinding dachten we toen nog, maar alle andere keren gaven ze weer iets gratis.

Nog steeds klantenbinding misschien;-). Ze moeten toch ook nog eens wat verdienen hè.

De dag erna zijn we met zijn vieren naar Nederland gevlogen.

Het was een hele mooie en gezellige tijd samen.