Hoera Olivia is geboren. En Stef hier op vakantie

Hoera, Olivia is geboren en Stephan was hier op vakantie.

25 Oktober zijn Kimberley en Bas de trotse ouders van dochter Olivia geworden en wij dus opa en oma.

Alles is goed gegaan met Kim en Olivia en ze is inmiddels al flink gegroeid en ze is een wolk van een baby. Ik zie haar dagelijks op Face-Time.

We zijn nu bijna 7 weken verder en we hebben inmiddels Stephan hier op vakantie gehad.

Stephan en ik vertrokken op woensdag de 14e november en op Schiphol hoorde we dat we nog even niet konden boarden, omdat een deel van het luchtruim afgesloten was waar wij overheen moesten. Hamas was toen, vanuit de Gazastrook, Israël aan het bestoken met raketten wisten wij, dus hadden we snel door wat de oorzaak moest zijn.

Wij moeten normaal gezien over Israël heen. Gelukkig niet lang gewacht en alsnog over Israël kunnen vliegen.

Peter moest al 2 ½ week eerder voor zijn werk weer terug naar Qatar en Amman en kwam ons van het vliegveld halen.

Toen Stef zijn Visa hier kocht vroegen ze hem naar zijn logeeradres in Jordanië, in welk hotel.

Ons adres heb ik maar even van afstand geroepen toen ik het hoorde, en toen moest ik , die al door de controle heen was, nogmaals mijn residentkaart laten zien, omdat ik blijkbaar bij Stephan hoorde.

Ja, je bent niet zomaar Jordanië binnen.

Donderdags hebben Stephan en ik hier in de buurt even rondgelopen, boodschappen gedaan en nog koffie gedronken op Abdouncircle.

Peter was die dag nog aan het werk. Het regende hier donderdag en vrijdagochtend, het voelde een beetje als thuis, en ’s avonds hebben we in de Engelse pub “The Chestnut” gegeten.

Vrijdags hebben we een beetje van alles wat gedaan, in de stad gekeken en het Romeinse theater bezocht. Daar liep nog een theeverkoper met een prachtige theeketel op zijn rug, die ik tot dan toe nog steeds niet of foto had kunnen krijgen.

Zij lopen hier vaak tussen de auto's in als die voor een stoplicht staan, zo ook met bloemen in het weekend.

En toen naar de KFC in de Mall voor een lunch van alleen een stuk kip dachten Peter en ik.

Toen ik het kassameisje vroeg of ze niet alleen kip hadden i.p.v. een heel menu, zei ze nee, en vroeg ons waarom?

Wij wezen lachend naar ons buik, de lijn hè.

Toen zei ze tegen mij: ”Wat geef je daarom, je bent toch al getrouwd”. ;-)

’s Avonds naar het restaurant van Laura en Ray, die Stephan graag wilde ontmoeten, waar we weer een andere neef van Ray spraken die op bezoek was en nu in Rusland woont.

Hoeveel neven Ray heeft, geen idee, maar we ontmoeten er telkens maar weer nieuwe.

Zaterdag zijn we vertrokken voor een trip van 4 dagen.

De geboortedag van de profeet bleek gevierd te worden op dinsdag en bleek een vrije dag te zijn, dus nam Peter zondag en maandag ervoor ook maar gelijk vrij.

Dode Zee en Petra

We reden naar het Zuiden, helemaal langs kust van de Dode Zee richting Petra.

We hebben nog mooie foto’s van de Dode zee gemaakt, maar er niet in gezwommen deze keer. We zijn helemaal tot het uiterste punt gereden, en hierna een beetje het binnenland in verder naar het Zuiden. Ook hier hebben we prachtige stukken van het binnenland gezien.

Eind van de middag kwamen we in het plaatsje Wadi Musa (Petra) aan waar we een nachtje in een hotel sliepen.

De ingang van de oude stad Petra, die we de volgende dag gingen bezoeken, was 50 mtr. van ons hotel vandaan.

Naast de ingang van Petra zat “The Cavebar”, vanwaar we de zon onder zagen gaan.

Dat was al om 16:45 uur en 15 min. later is het dan echt helemaal donker.

Hierna nog genoten van een lekkere originele Jordaanse maaltijd (Stef zijn eerste) in een restaurantje in de straat.

We hadden van alles wat besteld, en Stef vond alles wel lekker.

We besloten de grote groepen toeristen voor te zijn in Petra en waren de volgende dag om 7:30 uur bij de kaartverkoop met maar 4 mensen voor ons.

Mooi zo, want dan zie je tenminste niet op elke foto kuddes fotograferende mensen met selfiesticks in de weg staan.

Zeker in de Siq, de smalle kloof die naar de oude stad leidt, is dat wel prettig. En we wisten dat die grote groepen er waren, want ze logeerde in ons hotel, was ons al opgevallen. Bussen vol.

Net na de ingang werden we aangesproken door diverse mannen die ons op een ezel of paard naar “de siq” wilde brengen, .

Zij zeggen dan dat het bij je ticket inbegrepen is.

Niet doen, zouden wij aanraden, maar ze hebben voor een deel wel gelijk. Het is gratis maar gaan je dan overtuigen om het hele eind tot aan de “de Schatkamer” te blijven zitten en... ze verwachten aan het eind wel een tip. Ze kunnen praten als Brugman, dus ik kan me zomaar voorstellen dat je niet voor een klein bedrag wegkomt daar.

Er rijden ook een soort open paardenkoetsjes die met een behoorlijke gang langs komen denderen over de keien.

Je zou er zwevende nieren of een gebroken stuitje van krijgen en bovendien ga je dan te snel en mis je dus een hoop, nee wij lopen liever.

Vanaf “de Schatkamer” kun je ook nog een kameel huren om verder de oude stad in te gaan.

Het was heerlijk weer en zelfs in de kloven al lekker ’s morgens.

In de kloven kon je nog zien hoe hoog, de dagen ervoor, het water had gestaan dat erdoor had gestroomd. Het had behoorlijk veel geregend.

De blubber en het zand zat tot wel 40 cm hoog tegen de wanden aan en lag op de straat.

Een paar weken voor Stephan en ik naar Jordanië kwamen zijn er nog vloedgolven, op sommige plaatsen in Jordanië, vanuit de bergen naar beneden gekomen en hebben veel slachtoffers gemaakt.

Zo was er ook vanuit de bergen water naar de Dode zee gestroomd en had een flink stuk weg meegenomen naast de 21 slachtoffers,

voornamelijk kinderen.

Hier was nog wel wat van te zien toen we er langsreden.

We zijn deze keer via de hoofdingang naar binnengegaan en zijn zodoende niet helemaal tot aan het einde, “het Klooster” gelopen, maar hebben naast de beroemde “Schatkamer” ook nog andere stukken bekeken die Peter en ik nog niet kende.

Je kunt hier vele keren komen en nog steeds niet alles hebben gezien.

En vanaf de andere kant aankomen, voor ons, gaf ook weer een ander beeld.

Deze keer hebben we delen van een oude kerk gezien en de berg opgeklommen op een ander punt waar vroeger mensen woonden in de uitgehakte grotten. Hier nog een prachtig plafond gefotografeerd.

Als je soms naar boven keek naar al dat werk wat de vroegere bewoners hebben verricht om al die uitgehakte versieringen, grotten, pilaren enz. voorelkaar te krijgen met de beperkte middelen en gereedschap van toen, ongelofelijk.

Je voelt je echt nietig als je daar staat.

Kwart voor twaalf waren we uitgewandeld weer terug bij de ingang.

Na een lunch op het pleintje naast de ingang, met een heleboel toeristenwinkeltjes rondom die allemaal roepen dat alles 1 JD kost, behalve datgene wat jij aanwijst natuurlijk,

zijn we naar de woestijn Wadi Rum gereden.

We wilden een beetje op tijd zijn om nog aan te komen voor het donker was.

Onderweg zagen we velden waar het wel leek of er gekweekte plastic tasjes lagen te groeien. Wat een zooitje maken ze toch van hun eigen omgeving.

Wadi Rum

We hadden een nachtje slapen geboekt in camp ‘Panorama Wadi Rum’ .

Faisal, die vooraf een foto van onze auto en nummerbord vroeg, zodat hij ons gelijk zou herkennen, stond ons bij het bezoekerscentrum op de parkeerplaats al op te wachten.

“Niet met iemand anders meegaan hoor”, appte hij.

“En je boekingsnummer controleren bij aankomst”.

Dat zei hij vast niet voor niets, zijn concullega’s kapen waarschijnlijk wel eens klanten weg.

Je betaalt achteraf je verblijf contant, dus kan hij zomaar zijn inkomsten kwijtraken.

Ook deze keer namen we onze auto mee de woestijn in.

Ten eerste heb je dan alles lekker bij de hand en ten tweede heb je zicht op je auto, wat wel fijn is.

Deze keer hadden we een tent geboekt, maar dit bleek achteraf een, met zwart/wit gestreepte tentdoeken omkleed, stenen gebouwtje te zijn.

Primitief, maar... wel met een stopcontact en een lamp boven ons bed.

Ik was ook erg verbaasd dat Peter en ik een aangrenzende badkamer hadden (de enige van alle tenten), die we niet geboekt hadden.

Wie verwacht nu ook zoiets, wij niet in elk geval.

Er was ook een algemene douche- en toiletruimte voor de andere tenten.

We werden verwelkomd met zoete- Arabische, of de ongezoete thee die de toeristen hier meestal willen, in een gezamenlijke overdekte ruimte met vuurplaats in het midden en banken er omheen.

Hier lag een grote stekkerdoos om wat telefoons op te laden.

Zelf hadden ze de bedrijfstelefoon hoger aan een paal gehangen, omdat ze daar zelf nog net wat ontvangst hadden op een speciaal daarvoor aangeschaft ouder type telefoon.

Wij hadden daar allemaal geen bereik meer.

Later zagen wij trouwens, toen we om de bocht van ons kampje liepen, dat heel groot, hun telefoonnummer zo op de berg was gezet met gele verf.

Handig toch, moeten ze gedacht hebben.

Nou, zij zagen totaal niet in wat daar vreemd aan was toen gevraagd werd waarom, door één van de andere toeristen. Je zou denken, een houten bordje is toch zo gemaakt, je gaat daar toch niet op die berg verven.

Hier ontmoeten we de andere toeristen.

Een Italiaans wetenschappelijk onderzoeker, die in Londen werkt en woont en in zijn eentje reisde.

Een moeder en dochter uit Tsjechië, een Duits jong stel uit Frankfurt en de volgende dag kwam er nog een alleenreizende jonge vrouw uit Noorwegen aan.

We hebben gezellig geklets met elkaar en de drie broers die dit tentenkampje beheerde.

Net voor het eten had het Duitse stel een kamelenrit geboekt, zodat ze naar de ondergaande zon konden gaan kijken een eind verder de woestijn in.

Stephan ging met hun mee om zo ook een bijna twee uur durende kamelenrit te ervaren.

Wij hadden dit in april al met Kim en Bas gedaan en vonden één keer wel genoeg.

Later werd ons lachend verweten, door Stephan en het Duitse stel, dat we hen wel eens vooraf hadden kunnen waarschuwen voor de zadelpijn en opgedane schaafplek van het uitstekende houten deel achterop het zadel.

Ja jongens, waarom dachten jullie dan dat we niet meer meewilden, haha.

De jongste van de broers was de kok en had een lekkere maaltijd voor ons gemaakt en er waren genoeg volle schalen. We schepten een paar keer ons bordje vol.

Na het eten zijn we nog blijven plakken rond het kampvuur en hebben lekker zitten kletsen met de anderen.

Het Duitse stel moest, net als ons, ook de volgende dag naar Aqaba en we hoorde ze informatie vragen over het openbaar vervoer (wat hier echt heel slecht is).

Het was maar drie kwartier rijden vanaf de woestijn.

Wij hebben ze de volgende dag maar een lift gegeven naar Aqaba tot aan hun hotel, waar ze heel erg blij mee waren. 

De volgende ochtend na ons ontbijt hadden we eerst nog een toer door de woestijn geboekt. In de achterbak van een pickuptruck, op een bankje, pff.

En ik gelijk weer kijken hoe- en of het wel goed vast gemonteerd zat aan de auto allemaal.

Ik vertrouw niet alles zomaar hoor. De mannen moeten daar altijd om lachen.

De oudste broer reed ons rond en liet ons de mooie plekken zien.

Ook nu naar de natuurlijke brug en de ruïne van Lawrence of Arabië zijn huis geweest, waar Stef nog een “theedoek” heeft gekocht en om zijn hoofd heeft laten wikkelen.  

We begonnen met een flink hoge zandheuvel (hoogte 100 m.) op te klimmen.

Net als je dacht dat je boven was, was er nog een stuk om hoger te klimmen.

Ik ben ergens op de heuvel blijven steken, omdat ik het wel genoeg vond en heb staan kijken naar een stel jongens die een stuk naast ons met een surfboard de helling af probeerde te komen zonder te vallen. Een komisch zicht.

We reden nog langs diverse kampeerplaatsen in de woestijn, waarvan eentje wel erg over de top was voor in een woestijn hoor.

Zij hadden plastic boltenten van waaruit je ’s nachts zo, liggend in bed, naar de sterrenhemel kon kijken (op zich wel een goede uitvinding) en waar het je aan echt helemaal niets ontbrak, zo heel erg luxe.

Ik zag in het voorbijgaan zelfs een kok staan met een heuse hoge koksmuts op zijn hoofd.

Het moet niet gekker worden zeg, dacht ik nog.

Dat is toch geen kamperen, zei ik met onze privé badkamer. Haha.

Hier hangt dan ook een flink prijskaartje aan.

Terwijl wij in de woestijn waren was er ook een filmploeg (3 weken) aan het filmen voor de nieuwste Star Wars film “Episode IX”, die volgend jaar uitkomt.

Diverse films zijn hier al opgenomen.

Aqaba

Ligt aan de Rode zee en heeft een grote jachthaven, met wat verder langs de kust de resorts,

en aan de overkant van de Rode zee zie je Eilat (Israël) liggen en Taba (Egypte).

Aqaba blijkt dus een belastingvrije stad te zijn, wat wij niet wisten.

De stad zag er wat sfeervoller en gezelliger uit dan Amman vonden wij.

Na een stukje rondwandelen zijn we zo dicht mogelijk aan het water wat gaan drinken.

’s Avonds hebben we bij de jachtclub aan de jachthaven gegeten. Dat was een goed Italiaans restaurant Romero’s genaamd, die in Amman ook diverse restaurants hebben.

We moesten flink zoeken, want de Arabische restaurants voerden daar de boventoon en daar hadden we die dag geen zin.

Heerlijk gegeten en we konden over het meer de lichten zien van Eilat.

De volgende morgen wilden we eerst helemaal tot aan de grens rijden met Saudi-Arabië voor we weer naar huis gingen.

Tegenaan de grens ligt een industriegebied, waar we uiteindelijk niet verder meer konden.

Niet veel te zien eigenlijk.

Wel zagen we daar nog iets dat ons erg verbaasde.

Tussen Aqaba en het industriegebied in zagen wij een stuk natuur vanaf de weg dat illegaal gebruikt werd om autobanden te storten.

Het waren er zo ontzettend veel en lagen allemaal net naast een landweggetje, zodat je begreep dat ze zo uit de auto waren gekiept.

Weer iets verder naar de bewoonde wereld zeg maar, was een straat met aaneengesloten garages die... jawel, ook allemaal autobanden verkochten.

Vanwege de goedkope banden in dit belastingparadijs doen zij hier goede zaken en komen mensen uit Amman zelfs voor hun banden naar Aqaba.

En deze garages zijn naar alle waarschijnlijkheid de boosdoeners van deze illegale stort,

of zouden het de klanten zelf zijn?

Jammer dat we er geen foto van hebben gemaakt, dachten we later nog.

Doen we de volgende keer wel.

Peter kon ze zelfs op google earth zien liggen.

Hierna weer terug naar Amman gereden.

Stephan heeft een aantal keren de rare acties van de Jordaanse chauffeurs mee mogen maken. Het was weer raak hoor.

Sommige tegenliggers hier, zou je in Nederland spookrijders noemen maar in Jordanië zitten ze daar niet mee.

Ik maakte onderweg nog een foto van een vrachtwagen met schapen en zag ineens dat we een auto passeerde die gewoon doorreed met zijn voorwiel helemaal naar binnengeslagen.

(En dit later in Amman ook nog een keer meegemaakt met een busje voor ons).

Stephan zei nog aan het eind van zijn vakantie: “Het gebrek aan..., nee het ontbreken van rijvaardigheid hier in Jordanië ga ik niet missen”.

We reden ook nog, vanwege wegwerkzaamheden, een stuk over één deel van een 4-baans weg. En het lachwekkende hieraan was, dat het langs het hele stuk (7 km ongeveer) echt super, super vol stond met verkeersborden.

Elke tien meter een bord, dat zich herhaalde na 5 verschillende type borden.

Ik denk dat hier iemand goed verdiend heeft;-)

’s Avonds hebben we de dag afgesloten bij de sushitent hier in de straat.

Donderdags werden we uitgenodigd om samen met Laura, Ray, Isabelle en nog 4 anderen te komen eten/barbecueën bij Marwan thuis.

Hij is de zoon van de oprichter van de Amstelfabriek hier in Jordanië.

Wij hadden hem al eens ontmoet in een pub waar hij toen achteraf verbaasd was dat wij de rekening hadden betaald, omdat anderen van hem altijd verwachten dat hij alles betaald, omdat hij genoeg geld heeft.

Hij zei toen tegen Peter, volgende keer nodig ik jullie bij mij thuis uit om te eten.

Hij woont in een kast van een huis, en na een aantal drankjes binnen en buiten bij de vuurkorf, konden we binnen aan tafel.

Al het vlees en bijlage stonden al klaar op tafel, met erna nog een taart als toetje.

Ook hebben we erna nog buiten aan de tafel gezeten.

Een paar gasten bleken in een bandje te spelen en één zong en speelde gitaar.

En er werd die avond, wat we voor het eerst meemaakte, moderne muziek opgezet door de verschillende gasten, waar het toch normaal vaak Arabisch gezang is.

We hebben het heel gezellig gehad die avond.

Vrijdags hadden we het plan opgevat om naar City Mall te rijden eind de ochtend, maar al snel kregen we in de gaten dat er iets aan de hand was rond de Mall.

Rijen auto’s op de weg richting de parkeergarage en heel veel auto’s geparkeerd op, voor Jordaanse begrippen, veel te grote afstand van de Mall.

Als iemand zo ver wilt lopen is er echt iets aan de hand, het was er megadruk.

Ineens wist ik het. Black Friday natuurlijk (heet hier White Friday).

We zijn er toen maar voorbijgereden en wat gaan eten in pub/restaurant in een Christelijk dorpje met winkels er vlakbij.

En in het voorbijgaan hebben we Stephan maar gelijk even het “paleis” van de eigenaar van Manaseer laten zien, wat inmiddels af is.

Zijn huis is groter dan Soestdijk, met een apart huis voor het personeel (ter grootte van wel 6 doorzonwoningen) en een mega compleet aangeplante tuin met een groot rijk versierd hek eromheen.

Iedereen spreekt hier over dit extravagante huis.

Zelfs Koning Abdullah heeft een kleiner paleis.

De man is rijk geworden via zijn Russische schoonouders en de vele bedrijven die hij daarna heeft opgezet.

Na nog een afscheidsetentje in het restaurant van de Rihani’s op zaterdagavond,

is Stef door Peter op zondagochtend, op weg naar zijn werk, weer op het vliegveld afgezet.

We hebben een leuke tijd gehad hier en heeft Stef eens kunnen zien waar wij wonen en leven.

Voor alle lezers van deze blog, tot in het nieuwe jaar.

Wij wensen iedereen fijne feestdagen en een gezond 2019 toe.

Groetjes Sandra

                                                  x

                                              xx

                                                 xxx

         xxxxx

                                              xxxxxx

                                            xxxxxxxxx

                                          xxxxxxxxxxx

                                                   II