Offerfeest

Het Offerfeest 2018(Ed Al Adha)

was in Jordanië van dinsdagavond 21 augustus tot zaterdagavond 25 augustus.

Ter herdenking van Ibrahim(Abraham) worden op die dag overal schapen geslacht.

Ibrahim was immers bereid zijn zoon aan God te offeren, maar die verving de jongen op het laatste moment door een schaap.

Van het offerfeest zelf heb ik niet veel meegekregen, behalve dan dat iedereen vakantie had deze dagen, dus ook Peter. En dat alle dagen de winkels vrijdagochtendsluiting (onze zondag, zeg maar) hadden.

Het is niet zo dat ze hier in de straat lekker aan het slachten zijn ofzo hoor.

Door de Staat zijn er vooraf voor heel Jordanië, 393 aangewezen plekken waar je schapen kunt kopen en gelijk ritueel kunt laten slachten. In Amman zelf waren dit er 12.

Uitgezocht op ligging(parkeerplek), afstand en hygiëne.

Ik kreeg nog een Arabischtalig sms-je met de tekst of ik toch wel mijn schaap zou slachten op de daarvoor aangewezen slachtplaats;-) Thuis slachten, wat hier niet mag, gebeurd bijna niet meer. Ook op straat hingen overal borden met tekst over het op de juiste plaats laten slachten, en in de winkels was het versiert met diverse kartonnen schapen.

Totaal zijn er deze keer 73.119 schapen geslacht.

Zwarte schapen (veel duurder, doordat zij minder vet hebben) kosten wel 1000 JD(€1223,54) tegen 350 JD(€428,24) voor een witte.

Het vlees wordt volgens traditie verdeeld in: 1/3 voor hunzelf, 1/3 voor familie en 1/3 aan de armen. Het is trouwens niet zo dat iedereen het dan diezelfde dag gelijk opeet, hoorde wij.

Het verdwijnt soms gelijk in de vriezer en schijnt ook minder lekker te zijn dan lamsvlees.

Op de eerste dag van het offerfeest gaat iedereen, gelijk na het eerste gebed (rond 5:15 uur), naar de begraafplaats om de overledenen te gedenken.

Wij hoorde heel vroeg inderdaad al een hoop gepraat in de straat.

Ook pelgrimstocht naar Mekka (De Hadj) wordt in deze periode gedaan.

Een goede Moslim moet ten minste één keer in zijn leven naar Mekka gaan, als die het kan betalen natuurlijk.

Het hadj-ritueel begint met het aannemen van de ihraam, de gewijde staat van de pelgrim. Dit is verplicht zodra men het heilige gebied rond Mekka betreedt.

Voor de mannen houdt dat in dat zij gekleed gaan in twee witte ongenaaide doeken, waarvan de ene om de linkerschouder wordt geslagen en de andere om de lendenen.

Voor de vrouw geldt slechts dat haar handen en haar gezicht onbedekt moeten blijven.

De pelgrims, die tegenwoordig meestal per vliegtuig arriveren, moeten de ihraam bij aankomst vanaf de vliegtuigtrap aannemen.

Tijdens de ihraam moeten ze zich van seksueel verkeer onthouden.

Verder is het scheren, knippen van haar en nagels en ook haren kammen niet toegestaan.

Wist je dat het verboden is voor niet moslims om de heilige plaats te betreden.

Met verkeersborden word je daar de andere kant op gestuurd. Geen toeristenplek dus.

Peter zijn verjaardag vieren

Een aantal dagen na Peter zijn verjaardag hadden wij Laura en Ray uitgenodigd

in een Italiaans restaurant wat niemand van ons nog kende.

Laura kwam vanuit haar werk er naartoe en Ray vanaf zijn ouderlijk huis (heeft een erg zieke vader) in Noord Jordanië en die was stukken later. Wij hadden met Laura al een fles wijn en een voorgerecht soldaat gemaakt, voordat Ray kwam en die nam een vriend en vriendin mee. En Laura had twee Belgische jonge mannen, die ’s middags geland waren voor een door Laura verzorgde/geplande vakantie, uitgenodigd ook te komen naar het restaurant.

“Ik hoop dat je het niet erg vindt” zei ze nog. Wij zouden dat niet zo gauw doen, maar het was eigenlijk heel leuk. Die vrienden kende we al en de Belgische mannen waren ook heel gezellig.

Laura was stiekem binnen een taartje met kaarsje erop gaan het regelen voor Peter, maar dat liep een beetje (eigenlijk, heel erg;-) in de soep.

De eigenaar kwam na het eten naar buiten en zei “Speciaal voor jou” tegen Peter. Hij liet “Happy birthday to you” door de speakers klinken. En toen vroeg hij aan Laura, “Hoeveel stukken cake willen jullie hebben”. Haha, en weg was de verrassing. Ik begon te lachen om Laura’s verbaasde gezicht en heb niet eens meer in de gaten gehad wat er daarna gebeurde, maar taart hebben we niet meer gezien.

Als afzakkertje zijn we nog in een rooftopbar terecht gekomen met zijn allen, nadat we eerst voor een gesloten deur stonden bij de hotelbar van het hotel van de Belgische mannen.

Het bleek dat diverse bars waren gesloten omdat de eerste dag van het Islamitische nieuwjaar begonnen was.

Geen alcohol dus voor de meeste bars die dag.

Dat is nog eens een manier om feest te vieren.

In de bar is het dan toch nog goed gekomen met Peter zijn “taartje” in een grote koffiekop met twee kaarsjes erop.

Tegen 2:15 uur hebben we de Belgische mannen weer bij hun hotel afgezet.

Zij waren al meer dan 23 uur wakker en een paar uur later (om 8:00 uur) zou hun chauffeur ze alweer ophalen voor hun rondreis door Jordanië.

Zij hadden het heel gezellig gevonden, en zeiden ook dat je als toerist niet vanzelf op deze plekken komt en mensen ontmoet, maar dat dit het juist zo leuk maakt.

Wij vinden dat ook. Wij zijn door Laura en Ray ook op deze manier diverse keren mee uitgenodigd en hebben zo ook nieuwe mensen en plaatsen leren kennen.

Peter had op het werk, voor al het personeel, op het traditionele Mansaf getrakteerd. Helemaal geweldig vinden ze dat daar. Als andere wat te vieren hebben trakteren zij ook vaak op Mansaf. Meestal met een paar mensen samen. Het is echt hun feestgerecht.

Ook daar hadden ze Peter verrast met twee grote taarten, met tekst erop zelfs.

En ook nog een cadeautje van een groepje van het personeel.

Het Islamitisch nieuwjaar

begon officieel op maandagavond 10 sept. tot ’s avonds 11 sept. 2018.

Muharram is de eerste maand van het nieuwe jaar van de islamitische kalender,

en is een heilige maand.

De maand verschuift door de verschillende seizoenen, omdat het een maankalender is.

Af en toe krijgen ze hier op die nieuwjaarsdag vrij, dit jaar ook.

In de krant werd dit aangekondigd.

Vluchtelingenkamp in de stad

Toen we een keer in de wat hoger gelegen straten achter een winkelcentrum reden, zagen we beneden (vanaf de normale route niet te zien) een vluchtelingenkampje dat al aardig op een minidorpje ging lijken, met mensen die zelf winkeltjes zijn gestart.

Net zoals dit in Noord Jordanië ook is ontstaan in verloop van tijd.

Zaatari Kamp

is een groot vluchtelingenkamp, opgericht in 2012, dat zich tot stad aan het ontwikkelen is.

Het ligt in de woestijn, in het district Mafrak (Jordanië heeft 12 districten) in het noordwesten van Jordanië, ten zuiden van de Syrische grens en beslaat ongeveer 5,3 km2. Het was in 2016 het tweede grootste kamp ter wereld en de vierde stad van Jordanië.

In die tijd is de evolutie van het kamp, van een kleine verzameling tenten naar een stedelijke nederzetting veranderd.

Vanaf 30 april 2014 werden nieuwkomers doorgestuurd naar een nieuw vluchtelingenkamp in Azrak.

Vanaf dat moment begon het bewonersaantal in Zaatari te dalen, tot het zich stabiliseerde rond de 80.000 personen in 2016.

Inmiddels zijn ongeveer zes miljoen mensen Syrië ontvlucht.

Daarvan zitten er 1,3 miljoen in Jordanië

De informele markt van het kamp weerspiegelt de levendige handelsrelatie tussen de volkeren van Noord-Jordanië en Zuid-Syrië. Mensen pakken hun beroep op.

In Zaatari zijn ongeveer 3.000 informele winkels en bedrijven.

Naarmate meer mensen en hulporganisaties in Zaatari neerstreken, werden de voorzieningen wat beter. De meeste tentjes zijn vervangen door wooncontainers. 

Er zijn buurthuizen en kinderdagverblijven.

Eén ervan bijvoorbeeld is het EU-Jordanië Pact.

Dit is een experiment van Internationale donoren, waaronder Nederland,

waarvoor 1,4 miljard euro beschikbaar is.

Dit is onderdeel van het buitenlandbeleid van de EU om de vluchtelingencrisis het hoofd te bieden.

Er wordt in onze straat ook gebedeld bij de winkel en restaurants in bescheiden vorm. Ik zie ze niet dagelijks. Een kindje komt aan je tafel een pakje papieren zakdoekjes verkopen en papa staat te wachten.

Een jongen(vast een Syrische vluchteling), van ongeveer 14 jaar denk ik, kwam bij mij bedelen net buiten de supermarkt, toen hij wat geld had gehad vroeg hij iets eten.

Ik gaf van mijn net gekochte boodschappen bananen, maar hij vond één genoeg en wilde de rest teruggeven. Zo bescheiden.

Wij zagen hem regelmatig ’s avonds in de buurt van een groepje jongeren die hier wonen en die geven hem ook steeds iets.

Ik vermoed dat hij vlakbij woont.

Ook net buiten onze wijk staan tenten en aantal wooncontainers van het UNHCR op braakliggend terrein.

Door een opgelopen zweepslag in mijn kuit, notabene op Schiphol bij de security, was ik weken niet mobiel en zodoende zijn we niet veel weggeweest.

Vandaar dat ik geen uitjes had om over te schrijven.

Nu ben ik een aantal weken in Nederland en blijf tot onze kleindochter geboren wordt, ergens in oktober verwachten we.

Peter was een paar dagen in Amsterdam op kantoor en is nu in Amman en gaat nog aantal dagen naar Panama, via Nederland.

Groetjes van Sandra