Jerahs bezocht

Bezoekje aan Jerash gebracht. Dit was zeer de moeite waard.       

Zo’n 45 km ten noorden van Amman ligt de uitgestrekte archeologische site van Jerash.

Jerash lag eeuwenlang verborgen onder een dikke laag zand, tot de stad in het jaar 1806 werd ontdek door een Duitse archeoloog.

Hoewel je hier een aantal unieke opgravingen kan bekijken is de plek minder bekend dan het beroemde Petra, maar daardoor is het er een stuk rustiger.

De huidige stad Jerash ligt hier ten Oosten van.

En onder het huidige Jerash ligt nog steeds een heel groot deel van het oude Jerash begraven.

Jerash wordt beschouwd als een van de belangrijkste en meest interessante Grieks-Romeinse-Byzantijnse steden in het Midden-Oosten.

De overblijfselen van de imposante stadspoorten, zuilengangen, tempels en theaters laten duidelijk zien dat dit een belangrijk keizerlijk centrum was.

Zelfs wanneer je niet zo’n grote geschiedenisliefhebber bent, zal Jerash je op een positieve manier verbazen.

Ik moest denken aan Pompeï in Italië (ook prachtig, met een dramatisch verhaal erachter) maar Jerash is vele malen mooier.

De wandeling door Jerash begon bij de zuidelijk stadspoort van Hadrianus.

Deze boog werd in 129 gebouwd ter ere van het bezoek van keizer Hadrianus.

Hier zat een verkoper die aan ons wat toeristenspul wilde slijten.

Toen hij doorkreeg dat we geen interesse hadden, begon hij ons uit zichzelf te gidsen.

Hij liet ons een plantje zien wat model stond voor het uitgebeitelde stuk net boven de pilaren van de stadspoort.

Hij bracht ons verder, net voorbij de poort aan de linkerkant, naar een renbaan

(de Hippodrome), waar vroeger atletiekwedstrijden en paardenraces werden gehouden.

Het is een antiek sportveld, waarschijnlijk daterend uit de 1e tot 3e eeuw na Christus.

Hier worden voor de bezoekers nog steeds wagenraces georganiseerd (het schijnt dat 2x per dag een show opgevoerd wordt met Romeinse kostuums, gladiators en zwaarden, en je getuige bent van spectaculaire wedstrijden wagenrennen. Alleen...nu even niet) en waar plaats is voor ongeveer 15.000 toeschouwers.

Wat klimmen, via de toeschouwersbanken, en dan konden we het vanaf wat hoger bekijken.

Hij reikte me braaf een hand toe om zonder vallen weer naar beneden af te stappen.

(Ik vroeg me nog af, zou hij me kennen;-)

Hij liet de paardenboxen beneden zien en bleef maar door babbelen tot op een punt achter de Hippodrome(uit het zicht natuurlijk) waar hij afscheid nam en bescheidde hoopte op een fooitje natuurlijk.

Nou, hij had het verdiend hoor.

Weer iets verder lopen kwamen we bij een heel groot plein (de Oval Plaza).                                                               

Deze ligt aan de voet van de Tempel van Zeus en omvat een enorm plein van zo’n 90 meter lang en 80 meter breed.

Het wordt omgeven door 56 zuilen, heel mooi.

De belangrijkste tempel van Jerash was de Tempel van Artemis, een reusachtig bouwwerk met afmetingen van 161 bij 121 meter.

De tempel valt op vanwege haar grootte en is vanwege de ligging op een heuvel overal in de stad te zien.

Door aardbevingen en weersomstandigheden is de tempel tegenwoordig een ruïne, maar het meest opvallende deel is nog vrijwel intact: van de twaalf metershoge zuilen staan er nog elf overeind en daarmee is deze tempel terecht het symbool van Jerash.

De hoofdstraat van Jerash (De Cardo Maximus), is een 800 meter lange, en best brede staat met aan weerszijden een indrukwekkende zuilenrij, die in verbinding staat met de noordelijke toegangspoort, met de Tempel van Zeus in het zuiden.

Vroeger was dit de plek waar de inwoners hun inkopen deden bij winkeltjes en marktkramen.

Langs deze straat zijn nog diverse historische punten te zien.                          

Als je hier naar de straat zelf kijkt, komt de historie van Jerash weer even tot leven.          

Hier zag ik de vergelijking met Pompeï.                                                                                           

De oude sporen van de karren die daar gereden moeten hebben kun je nog zien in de straat.

Verder waren er nog een aantal arena’s, en kerken, maar vanwege de warmte hebben we nog wat overgelaten voor een volgende keer.

Peter moest naar het Intelligent departement (binnenlandse veiligheidsdienst).

Klinkt heel gewichtig, maar de reden was een vreemde.

De Audi van de zaak moest op naam van het bedrijf worden gezet (deze stond voorheen op naam van vorige manager).

Op iemand zijn naam overzetten kan snel gaan, maar overzetten op naam van een bedrijf, dan worden ze helemaal zot en duurt dit weken. Eerst is al iemand op het werk er tijden mee bezig geweest, en nu moest Peter komen.

En natuurlijk kom je daar niet zo maar binnen, het is super beveiligd.

Peter moest eerst de voor- en achternaam van zijn moeder geven (dit moeten ze hier altijd standaard invullen om zich te kunnen onderscheiden, omdat hier superveel Mohammedjes en Khaledjes(spreek uit als Galet) zijn.

Ook bij AES werken er heel veel van.

Toen Peter zei dat hij in het begin de namen nog niet allemaal in zijn hoofd had zitten zeiden ze zelf: ”Roep maar Mohammed of Khaled, dan kijkt de helft van het personeel om” ;-) .

De man schreef het zo, in één keer, op in het Arabisch zonder spelling te vragen, haha.

Ach ja, maakt toch niks uit met zo’n Hollandse naam natuurlijk.

Toen nog....een foto, vingerafdrukken, ook de zijkant van alle vingers, en dit alles 2x.

Hierna alles bij elkaar nog 15x gecontroleerd (8x metaaldetectors, 2 van die draaidingen waarin je moet staan, zoals op Schiphol, en dan gelijk ook lijfelijke controle na iedere metaaldetector.

Dus, 3 uur lang controles en wachten, in verschillende gebouwen op het terrein, waar Peter ook nog met een auto heengebracht werd,

voor een gesprek van hooguit 15 minuten.

Punt was, ze wilde Peter gewoon effe zien, denken wij.

Een aantal weken later, moest Peter mee naar het Ministerie van Verkeer.

Nu ging het echt gebeuren hoor, het overschrijven.

Nahar (van AES) ging het regelen en Peter ging mee om de handtekeningen te kunnen zetten.

Van balie naar balie was Nahar aan het hoppen. En voordringen doen ze hier altijd en overal, Nahar idem dito.

Zeker wel 1000 mensen, zei Peter, krioelden daar door elkaar, tot Nahar ineens weer voorbij kwam en Peter vroeg: “Wat doet er op?”

Hij zei: “ Tis niet goed, moet effe naar ander kantoortje, ze schatten de auto nu op 90.000 JD, maar dat is de nieuwprijs, en weg was hij.

Er moet dan zoveel procent van die prijs betaald worden voor het overschrijven van de auto.

“Ik heb geprobeerd voor nog minder, maar dat is niet gelukt” zei hij even later.

“Het is nu 50.000 JD geworden.”

Ja hoor, beetje praten, beetje afdingen, ze doen maar wat, en kostte het nu 498 JD(€ 600,14)

En de auto stond nu eindelijk op naam van AES Jordanië.

Typisch geval van, kost een paar cent maar dan heb je ook wat. Duur grapje.

Israël

Voor ons is het normaal dat Israël gewoon op de kaart wordt aangegeven.

Als je hier in het vliegtuig zit(Royal Jordanian) en je kijkt op je scherm naar de vluchtgegevens waar je op dat moment vliegt, dan zie de hoofdsteden van de omringende landen, maar niet van Israël. Dit stukje is gewoon bewust leeg.

De dochter van Laura(notabene op een internationale school, Engelstalig) kwam met een zelfgetekende wereldkaart van school,

waar Israël totaal op ontbrak.

Dat had ze niet geleerd op school.

Toen Laura er de juf op aansprak, sprak ze het niet tegen en zei: “Dat vertel je haar dan zelf maar.”

Zo blijken de Engelstalige boeken vooraf aan het schooljaar ook te worden gescreend.

Pagina’s worden eruit gescheurd en ook zeker die met seksuele voorlichting.

Collega’s van Peter hebben het ook nooit over Israel, wel over Palestina.

En soms lees je nog wel eens ergens Bezet Jerusalem, i.p.v. Jerusalem.

Ja, het zit hier heel diep

Groetjes van Sandra