Speciale toer door de woestijn.

Speciale toer door de woestijn.

We hebben eind juni een speciale toer door de woestijn gedaan van 3 dagen met de familie Rihani (Laura, Ray, tweeling Alexis en Anthony van bijna 11 jaar) en Stephan.

Ray had Stephan in november vorig jaar al beloofd hem eens mee te nemen naar plaatsen in Wadi Rum waar de normale toerist niet komt. Dus Stef kwam nogmaals naar Jordanië.

We hadden geen extra gids nodig, want Ray wist overal de weg in dat stuk woestijn, een gebied van wel 720 km2 groot.

Het beschermde gedeelte Wadi Rum staat groen op de kaart, maar die woestijn is veel groter dan alleen het groene deel.

Het is bijzonder dat Ray bij wijze van spreken weet dat je bij de derde berg rechts moet en langs die ene steen nog een bijna onzichtbaar paadje loopt om de berg heen, of over een grote vlakte rijdt waar naar mijn idee geen herkenningspunt te zien is.

We zagen daar onderweg nog een flinke (wel halve meter) spierwitte leguaan lopen en zagen ook nog een speciale zandkleurige spin van een centimeter of 10 (zulke brengen geluk zei Awad later nog).

Met twee auto’s vol tassen, 2 grote koelboxen vol proviand enzovoort, kregen we vlak voor de woestijn nog matrassen, vloermatten en slaapzakken op de auto gebonden door de bedoeïenen Awad en zijn neef (Hen hadden we met Kees en Thea al eerder ontmoet) die normaal de Wadi Rum-reizen verzorgen in opdracht van het toeristenbureau ‘Discover Jordan’ van Laura.

Awad, zijn broer en neef waren nog even in Amman een paar weken later.

En je kon zien dat ze een beetje ongemakkelijk waren in de grote stad, ze logeerde hier bij een bekende van hun.

Normaal komen zijn hun woestijndorp bijna niet uit en zijn ook niet bekend met ander eten dan hun eigen traditionele gerechten, vertelde ze.

We gingen van de weg af een zandpad op, via de Noordkant de woestijn in en in die dagen reden we helemaal van het Noorden naar het Zuiden tot vlakbij de grens met Saoedi-Arabië.

Al vrij snel kwamen we bij een wel hele grote natuurlijke brug die wij nog niet eerder gezien hadden. Deze brug komt ook voor in de nieuwe film van Aladin.

Voor de dorst nog even een biertje, dat Peter voor het eerst achter het stuur heeft opgedronken. Controle is hier iets minder, zo midden in de zandbak.

Ergens in onze rit stopten we aan de rand van, wat ik later pas zag toen ik uitstapte, een flinke steile zandhelling die we dus af moesten rijden naar beneden.

Dit was de weg dus we moesten er wel vanaf.

‘Alleen zorgen dat jij je stuur recht houdt, anders klap je opzij’, zei Ray.

Hier moet je dus bij mij niet mee aankomen hè, ik kreeg het Spaans benauwd toen ik zag hoe hoog het was. Toen ik voorstelde maar naar beneden te lopen, was dat heeeeelemaal niet nodig hoor.

Ik was natuurlijk de enige die het eng vond en ben toch weer ingestapt. Het ging goed gelukkig. En achteraf is het dan toch wel weer leuk.

Nee, ik ben geen held hoor, zeker niet met hoogtes.

De eerste nacht sliepen we in een kom tegen een berg aan dat schijnbaar ook het terrein was van een groepje kamelen die in hun ochtendronde daar altijd voorbijkomen.

Ze kwamen rustig onze kant op, maar toen ze zagen dat het bezet was liepen ze weer door, zelfs ons brood wilden ze niet.

We moesten, nog snel voordat het donker werd, zelf hout sprokkelen voor ons vuurtje en het enige wat er groeit is van die harde struiken die de kamelen ook eten.

Alleen de droge takken moesten we zien te vinden om te rapen of af te breken. Er staat officieel een straf op het afbreken van nog levende struiken.

Nou is dat op zich al een kunst, want die zijn zo taai dat je ze niet eens losgetrokken krijgt

en loop je erlangs dan schuren ze de krassen op je benen.

We vulden papieren zakken met zand en waxinelichtjes om onze kampeerplaats te verlichten. Gezellig gezicht en je ziet dan nog wat rondom ook.

Voor een plas om de hoek van de berg had je echt een lamp/telefoon nodig.

Met een mijnwerkerslamp ging dat iets makkelijker ;-) twee handen vrij enz.

Tijdens het koken kwam ik erachter hoe je dit een beetje handig doet, de afwas met zand en een jerrycan water en het koken op een kampvuurtje enz. Gelukkig hadden we alles mee.

Nou ja alles, later zou uitkomen dat we beiden 1 ding waren vergeten.

’s Avonds na het eten, hebben we nog naar een hele mooie documentaire gekeken, die Ray via een klein projectortje aan zijn telefoon had verbonden en op de rotswand projecteerde, over het ontstaan van Petra.

We kwamen de volgende dag ergens waar zij iemand kende die een kamp had voor toeristen en met groot overdekt terras erbij (daar wilden wij even in de schaduw zitten met een drankje van onszelf), maar nu woonden daar alleen een Syrisch echtpaar met hun kinderen. De jongens van het gezin waren heel blij met de meegebrachte frisdrank en chips van ons.

En onze achtergelaten watermeloen zal ze ook wel goed gesmaakt hebben.

Onderweg hadden we nog ‘zeepplantjes’ (ze lijken op zeekraal) meegenomen, en werd er voorgedaan hoe je die gebruikt, door ze eerst te pletten, er beetje water bij de gieten en dan wrijven maar.

Rook ook best lekker.

Langs geiten en blaffende honden van een hele oude geitenhoedster, liepen we een glooiende bergwand op, om te kijken naar een bron die daar in de berg zat. We konden een paar passen de berg in. En inderdaad de varentjes groeide daar tegen de wand en er kabbelde water. 

Die geitjes hadden daar ook gedronken natuurlijk.

De tweede avond hadden we onze slaapplek al bekeken, maar zouden we eerst nog een klein stukje doorrijden om nog naar een kleine oase te gaan kijken. Dit was nog een erg flinke zandhelling op en Ray zijn nieuwe gehuurde 4x4 auto ging er zo overheen, maar de wat oudere Ford 4x4 van ons (andere auto van AES genomen deze keer, omdat het rijden in de woestijn voor de Audi wel beetje zonde is) had duidelijk meer moeite.

De keren ervoor kwamen we telkens met achteruit rijden en het stuur een beetje schuin zetten wel weer los, maar deze keer niet.

En Ray kwam ook vast te zitten toen hij probeerde ons los te trekken.

Peter is toen een stuk gaan lopen om een bedoeïen te halen met zijn pick-uptruck.

De enige die te zien was vanaf de hoogte waar wij stonden.

Uiteindelijk met graven en stenen (wonderwel lagen er een paar) onder de wielen kwam eerst Ray los (zelf gedaan toen Peter weg was) en toen moest onze auto nog.

Hier kwamen we tot de ontdekking dat we beiden een schep thuis hadden laten liggen, maar metalen beslagkommen en onze handen voldeden ook.

De bedoeïen heeft waarschijnlijk zijn ogen uitgekeken naar Laura en mij, want waar zijn gesluierde vrouwen de tent in vluchtte, (3 stuks, waarvan er 2 de tent in vlogen toen Peter dichterbij kwam), zaten wij voor zijn neus, in een korte broek, gebukt voor hem, mee te graven, haha. De bedoeïen zijn touw brak bij het trekken en hij kreeg ons touw.

Toen ook wij los waren, uiteindelijk zonder hulp van de pick-up van de bedoeïen die nog op een teken stond te wachten van Ray, tikten beide auto’s nog lichtjes tegen elkaar.

We hebben uiteindelijk die helling maar gelaten voor wat hij was.

Op naar de tweede kampeerplaats waar erg grote mieren liepen. Hun nestingang hadden we afgedekt met warme barbecuekolen en zodoende hadden we daar, op een paar hardnekkige na, ’s nachts geen last meer van.

De kinderen sliepen in de auto, die vertrouwde de mieren niet.

Na een Picanha en kip van de barbecue plus wat drankjes zijn we gaan slapen.

De volgende dag, na het opbreken van het kamp reden we verder en hadden we nog 1 ding te goed.

Met Ray zijn pistolen schieten op waterflesjes (Hij heeft daar een vergunning voor).

Na eerst goede uitleg van Ray gekregen te hebben hoe je er mee omgaat en waar de rest moest staan (hij was er terecht super streng op) ging Stef eerst en schoot de eerste twee gelijk raak, Peter ging ook nog, maar Laura en ik hebben onze beurt voorbij laten gaan. Wat een knallen zeg, zo door de, verder zo stille, woestijn heen.

We waren al heel ver in het Zuiden van de Wadi Rum, vlakbij de grens van Saudi-Arabië en we konden door naar het Westen te rijden zo naar de stad Aqaba toe voor onze laatste stop.

Bij een dag-accommodatie, aan de Rode Zee, gingen we via een steiger zo de zee in.

En 100/150 meter vanaf de steiger lagen de speciale schepen vanwaar er gedoken kan worden naar het koraalrif, wat daar heel dicht bij de kust ligt.

Hier heeft wel eens een toerist over geklaagd bij Laura, dat ze niet verder de zee op gingen met de boot om te duiken, maar ja een koraalrif leg je niet zelf neer natuurlijk.

Met een duikbril op kon je onder de steiger ook al mooie gekleurde vissen zien.

Na een prima lunch in Aqaba zelf, en taxfree shoppen bij de slijter (dit scheelt heel veel, meer als de helft goedkoper dan Amman. Tax is normaal 300% in Jordanië), reden we weer naar Amman terug.

Dit was een heel bijzondere toer voor ons en zeker heel anders dan die je als toerist meemaakt. En nu moesten we ook overal zelf voor zorgen, maar we hebben er allemaal erg van genoten.

Onderweg terug hebben we weer heel wat vreemde verkeerssituaties meegemaakt, waar ik nog een keer op terug kom in een volgende blog.

Groetjes Sandra