Bezoek

Nog twee keer bezoek gehad.

Leo en Herta waren hier in september en Didi in november.

Wij hebben inmiddels onze rit naar het Zuiden van Jordanië al een aantal keren gedaan met de kinderen en vrienden en Peters zus Didi, maar we proberen er toch steeds iets anders voor onszelf bij te plannen, zo blijft het voor ons ook interessant.

Zo vinden wij het altijd leuk om voor het contrast, na in de oude stad (Jabal Amman) te zijn geweest, erna het moderne deel, het Abdali-gebied met zijn boulevard en Mall, te laten zien.

Didi zei het ook, dat ze verbaasd was over het grote contrast hier in Amman.

Het verschil oude stad en het moderne, de wijk waar wij wonen (West Amman, wijk Abdoun) en de grote winkelcentra (Malls) hier.

Zowel in omgeving, het verschil in winkels, arm en rijk, als het grote verschil hoe de mensen hier gekleed gaan. Van volledig bedekt tot alles wat wij in Nederland ook dragen en alles er tussenin. Alleen moet je weten waar welke kleding echt niet kan.

Waar sommige toeristen niet altijd rekening mee hielden moet ik zeggen.

Ik heb in Petra nu al vaak vrouwen met ultra korte broeken en kleine hemdjes zien lopen.

De vriendelijkheid van de mensen valt iedereen sowieso op.

Maar ook tegen ons, wij als twee Europese vrouwen (Didi en ik gingen er drie dagen samen op uit, terwijl Peter werkte) die overal in de stad konden rondlopen, zoals de Archeologische plaatsen, de Markt, door de oude straten van Amman, het Museum of gingen lunchen daar, en nog een ochtend naar een Turks bad geweest, iedereen was aardig, liet je proeven,

was galant, vroeg waar we vandaan kwamen en waren niet opdringerig of ongepast. Je kunt je hier echt veilig voelen. Peter en ik hebben ook al verschillende keren alleen reizende vrouwen ontmoet, dat gaat hier prima.

Er is hier ook veel controle, bewaking en politie op straat.

Ook op de wegen naar het Zuiden word je vaak staande gehouden en controleren ze jouw papieren de autopapieren en kofferbak enz.

Dit is ook niet wat de mensen thuis meteen verwachten van Jordanië.

Hier ga ik in donker gerust alleen naar de winkel, of laat mijn tas even onbeheerd staan.

Hier laat iemand zijn kofferbak wagenwijd open, met alle boodschappen in het zicht, en gaat gerust nog even terug de winkel in. Of laat al zijn spullen op tafel liggen om naar WC te gaan.

Dit is dus iets wat Peter en ik zeker gaan missen als wij weer naar Nederland terugkomen.

Het grote gevoel van veiligheid.

Op onze toer naar het Zuiden (zo’n rit duurt al gauw 4 uur, dus best een rit), zijn we deze keer met Leo en Herta via Kerak castle gereden, dat kende wij ook nog niet.

Een heel mooi en erg groot kasteel wat vroeger heel belangrijk voor kruisvaarders was vanwege de strategische ligging, met de ingang middenin het kleine dorpje (Karak) waar je over een brug over de gracht naar binnen gaat. Je hebt hier dan ook een prachtig uitzicht.

Vlakbij het grote Petra ligt ook Little Petra, Petra in het klein dus, ook met uitgehouwen gevels en trappen de bergen op.

Er lag een lange rode loper over het zand en een podium werd er opgezet, want er zou een muziekconcert gehouden worden die avond.

Een aantal meiden, een moeder en één jongetje wilden een selfie met mij maken, uit Ma’an kwamen zij.

De spraakzaamste van de meiden liet mij beloven mijn foto niet te plaatsen op Facebook of Instagram, want dat is Haram (onrein, verboden voor Moslims en het tegenovergestelde van Halal) natuurlijk. En ze lieten mij nog iets Arabisch zeggen, wat best goed ging want wij kunnen ook een sch en een harde g zeggen. Dat vinden zij dan wel weer grappig.

Het was nog best warm weer in de 3^e week van september, dus een beetje op tijd starten met onze wandeling door Petra was wel lekker.

We zijn tot net iets voorbij de Schatkamer geweest.

Daar al wachtend op de mannen die naar boven gingen om een mooie foto van bovenaf van de Schatkamer te maken, kwam er een heel volhardende sieradenverkoper bij Herta en mij staan. Uiteindelijk deed ik maar of de mannen ons geld bij zich hadden en voorlopig nog niet terug kwamen.

Deze man kon trouwens wél aandringen hoor;-)

De verkopers in Petra zijn trouwens het volk (bedoeïenen) dat er tot 1985 heeft gewoond en toen moest vertrekken, omdat het een toeristengebied werd. Zij kregen een stenen huis in een voor hun gebouwd dorp ten Noorden van Petra. Alleen zij hebben het recht daar hun waren te verkopen.

Sommige bedoeïenen zien er net uit als Jack Sparrow uit de film Pirates of the Caribbean, met hun sjawl op, kohlrandjes rond hun ogen, en lange jas aan op hun paard.

De laatste keer kwam er richting de uitgang één staand op de rug van zijn paard, als in een circusact, ons met een rotgang voorbij.

Toen we de keer met Didi in Petra liepen zag ik dat, bij haar sieraden-/boekenkraampje, Marguerite van Geldermalsen er stond, andere keren was zij er niet.

De vrouw die het boek schreef “Ik leefde in een grot”. Ik vroeg haar of zij ons kon zeggen waar haar huis/grot was waar zij woonde met haar bedoeïenman in Petra. Jammer genoeg toch niet gevonden, maar misschien een volgende keer. Vanaf het pad kon je het niet zien zei ze, je moest ergens eerst omhoog.

Na de lunch doorgereden naar Wadi Rum.

We proberen ook de kampplaats steeds op een ander deel van Wadi Rum te kiezen.

Bij het Visitorcenter word je opgepikt en achterin de laadbak van de pick-up truck, wel op bankjes hoor, naar het kamp gebracht.

Beide keren hadden we een prachtig uitzicht op de zonsondergang vanaf een berg tegenover ons kamp en met Didi naast ons kamp.

Iedere keer weer is het zo bijzonder om de zonsondergang mee te maken in de woestijn.

Prachtig die bergen die achter elkaar liggen in verschillende kleuren zwart en grijs, met de oranje kleuren van de ondergaande zon er achter.

Toen we net na het avondeten uit het raam keken, vanuit de gemeenschappelijke tent, zagen we voor het eerst een woestijnvosje in het licht van het keukentje staan, waarschijnlijk voor de etensrestjes. Ze zijn erg schuw, en niet veel groter dan een flinke kat.

Er werd soms nog een deuntje op een muziekinstrument gespeeld bij het vuur, voor we ons terugtrokken in onze tent.

De keer met Didi waren onze tenten echt alleen maar van dubbel tentdoek i.p.v. een met Durox-blokken bekleed hutje, en iets kouder ook.

Het was inmiddels de eerste week van november.

’s Nachts eruit met je telefoonlampje naar het toilethok in het donker, is dan minder leuk als je jezelf eerst helemaal aan moet kleden.

Na mijn toiletrondje heb ik toen dan ook gewoon al mijn kleren aangehouden en ben zo onder de dekens gesprongen, haha.

We boekten elke keer voor ’s morgens een rondrit door de woestijn om de mooie plekken te laten zien.

Er waren er nu voor ons vier plekken bij die wij ook nog niet eerder hadden gezien.

De keer erop met Didi zagen we drie ervan nogmaals. Helemaal geen straf hoor, prachtig en verveeld nooit.

In een kleine kloof gekomen lag er de laatste keer zelfs water in, wat het voor de foto natuurlijk veel mooier maakte.

Didi en ik hebben het zelfs aangedurfd om omhoog te klimmen en op een natuurlijke brug te staan, met een foto als bewijs.

Plus nog een flinke zandhelling op. Voor Didi en mij ¾ en dat was al best hoog en Peter helemaal tot boven. Maar die in november vorig jaar met Stephan was wel de hoogste, toen klommen Peter en Stephan een zandduin op zo hoog als de Lange Jan. Pittig hoor.

Overal waar je stopt word je thee aangeboden, wat we ook aantal keren namen.

Ook was er nog een bron wat hoger gelegen in de bergen (een andere dan met Laura en Ray) van waaruit water getapt werd dat beneden in lange gemetselde bakken liep, voor de bedoeïenen en hun kamelen die zich daar verzamelden.

Een aantal bomen groeide tegen de berg op en twee op de grond in de stroom van de bron.

En op het eind van onze toer nog naar een kleine ruïne, die tegen het bedoeïenendorp aan lag.

Leuk te zien dat iedereen in het bedoeïenendorp, vlakbij het Visitorcenter, mee verdiend aan de toeristenkampen die zij uitbaten.

Er rijden af en aan Pick-up trucks met toeristen rond.

Je ziet dat er matrassen omkleed worden met de typische rode bewerkte stof, t.b.v. de zit/slaap matrassen in de centrale kampruimtes, grote bedrijfswasmachines zie je draaien, voor beddengoed waarschijnlijk.

Supermarktjes, Banden- en garagebedrijfjes zijn er te zien.

Mensen die ook vanuit het dorp (meeste vanuit de woestijn zelf) met kamelen de woestijn in gaan om rondritten te verzorgen. Een en al bedrijvigheid en goed voor de inkomsten.

Zwemmen tussen alleen maar boerkini’s was niet waar wij naar opzoek waren, toen we een andere plek bezochten aan de Dode Zee om te gaan zwemmen.

Eenmaal binnen zag het er smoezelig uit en het kleed-toilethok werd ik ook al niet vrolijk van zeg maar.

We bleken niet echt op de goede plek te zijn en toen ik wat beter rond keek zag ik geen één toerist of moderne Jordaniër. Terug naar de uitgang dus.

Met ons zelfde ticket konden we een ingang 50 meter verder nemen.

Dit heette ook Public Beach, maar dit was meer wat wij bedoelde.

Schoon, mooie zwembaden en net strandje, gemengd publiek met veel meer Jordaniërs en toeristen in Westerse badkleding. Prima plek dus.

De keer erop met Didi ook naar deze plek geweest, na het drijven in het zoute water hadden Didi en ik het zwembad helemaal voor ons alleen.

Oktober zijn we voor Olivia haar 1^ste verjaardag een paar dagen in Nederland geweest,

en Kerst en Oud & Nieuw vieren we ook weer in Nederland.

Groetjes Sandra