Eind Augustus 2020

Eind Augustus

Gelukt.

We zijn Jordanië uit kunnen komen met een repatriërings-vlucht naar Frankfurt.

Vanaf half maart tot nu toe, zit het land al op slot voor inkomende en uitgaande reizigers.

Er gaan alleen een enkele keer repatriërings-vluchten om Jordaniërs terug te halen.

Ons idee was, we wachten gewoon tot het vliegveld weer open gaat en we weer naar Amsterdam kunnen vliegen.

Dit omdat we steeds het idee kregen dat dit vrij binnenkort zou gaan gebeuren maar die datum werd keer op keer opgeschoven, ook na wekenlang geen nieuwe virusinfecties in het land zelf, bleef het vliegveld dicht.

Toen de infectiecijfers in Nederland en Europa weer gingen oplopen, (volgens Jordanië de reden dat het vliegveld nog langer dicht bleef) en er misschien weer strengere maatregelen ingevoerd zouden kunnen gaan worden, dachten we dat we helemaal geen kans meer zouden krijgen dit jaar naar Nederland te gaan. We zijn heel goed in de gaten gaan houden of er een vlucht naar Europa ging waar we wat aan zouden kunnen hebben.

Een week ervoor ging er een naar Rome, maar dat was niet handig om met de kat nog 2 dagen in een auto te moeten rijden. Het boeken ging ook niet als normaal.

Amsterdam was geen optie (hier wordt niet op gevlogen), want met de Nederlandse infectiecijfers viel Amsterdam sowieso al niet in de categorie ‘groene landen’.

Toen ik op een maandagmiddag een lijst met repatriëringsvluchten op de Facebookpagina van de Nederlandse ambassade zag staan (stond er net half uur op) en tussen de vluchten naar Qatar en de Dubai ineens Frankfurt zag staan, (voor 6 dagen later al) leek dat een goede optie.

Je kon alleen telefonisch bestellen, niets online en na 2 dagen, hadden we, met hulp van een Arabisch sprekende collega en een man die eerder ook al eens tickets geregeld had voor AES en die naar de balie van het kantoor zelf is toegegaan, tickets inclusief voor de kat die als extra zware bagage meevloog. In hun eigen taal is het toch beter uit te leggen dat de kat ook mee moet, daar moesten geen misverstanden over zijn.

Alleen enkele reis te boeken en voor de prijs van een retourtje.

Vooraf nog een Corona-test gedaan, en met een QR-code stickertje op ons paspoort konden we zelf de uitslag opzoeken. In 2 ¾ uur hadden we die binnen, plus nog een WhatsApp berichtje ook. Kijk, dat was nog eens snel.

Met handschoenen en mondkapje het vliegtuig in. We kregen een doosje met een lunch plus 1 pakje sap en verder werd er verder niet bediend.

Onze kat kwam een goed uur na onze koffers pas tevoorschijn, samen met de andere zware bagage, zoals fietsen, surfplank en heel veel zware koffers met overgewicht (Iedereen had zijn hele hebben en houden mee waarschijnlijk).

Stephan heeft ons in Frankfurt opgehaald en na een rit van 5 uur, met Nena in haar grote vervoersbox op de achterbank, waren we weer thuis.

Peter werkt al vanaf 9 maart vanuit huis en mag van het bedrijf uit helemaal niet naar kantoor vanwege zijn leeftijd van boven de 60 jaar.

Dus kan hij ook prima vanuit hier thuis werken, dus we gaan het wel zien wanneer we er terug komen, mocht er een vaccin zijn en reizen dan weer kan.

Doordat alles zo ontzettend snel ging heb ik/we niet meer persoonlijk gedag kunnen zeggen maar gelukkig vele een week ervoor nog gezien.

We hebben alleen nog een barbecue met Laura en Ray kunnen doen.

Gelukkig is dit ook nog niet ons definitieve afscheid van Jordanië dus we gaan iedereen wel weer zien.

Nu de infecties hard oplopen lijkt het er op dat we voor het eerst wat langer in ons huis in Nederland zullen zijn. Nog genoeg te doen hier, wat niet kon in de korte tijd die we normaal tijdens onze vakanties hadden.

Ze hebben in Jordanië nu de langste hittegolf sinds 100 jaar, dus het is niet erg om dat te moeten missen. We hadden al eerder 43 graden gehad voor een aantal dagen en dat is behoorlijk aanpassen, want ook een drogere luchtvochtigheid helpt hier niet meer aan om het iets aangenamer te maken. Het is dan nog steeds heel heet.

Al een aantal mensen zijn overleden door de hitte, die buiten aan het werk waren.

Inmiddels is het vliegveld 8 september mondjesmaat weer open gegaan, met soms maar 3 vluchten per dag. En hele strenge quarantaineregels, met elke week een vernieuwde lijst met groene, gele en oranje landen. Er wordt weinig naar Jordanië toe gevlogen, want wie wil er naartoe? Toeristen al zeker niet met de totaal 3 weken quarantaine bij aankomst.

Naar en vanuit Nederland vliegen ze dus ook niet nu.

De toestand in Jordanië nu (half september) is een stuk slechter dan voorheen.

Eerst tijden nul nieuwe virusslachtoffers in het land zelf, nu loopt het elke dag hoger op, het gaat echt de verkeerde kant op. 2 Medewerkers van AES zijn besmet door familie.

Vanaf 18 september gaan er weer strengere regels van kracht worden.

Restaurants, bars enz. alleen maar afhalen en bezorgen, moskeeën, kerken en scholen opnieuw dicht. En het lesgeven via de computer loopt niet overal zo gesmeerd als in Nederland of Amerika, waar ik ook een les van te zien kreeg.

Joni, de 15-jarige zoon van de ambassadeur van Kosovo, liet mij zijn zelf opgenomen filmpjes zien van zijn schreeuwende of slapende leraren voor de camera, of lesgaven vanuit hun auto. Om nog maar te zwijgen van de uuuhhhhende uitleg (hij zei dus eigenlijk niets) van een leraar, die openlijk zei dat iedereen gewoon een voldoende van hem zou krijgen.

Avondklok is ook weer verlengd. Vrijdags binnen blijven is na 2 herhalingen nu weer gestopt.

Hele gebouwen zijn afgesloten met besmette bewoners. En staat er politiebewaking voor de hun deur. De Covid-tests voor de rest van de familie van de besmette persoon, vind thuis plaats. Collega, van Peter, zijn dochter heeft op school het virus opgedaan, en wachten op de thuistest nu. Gelijk hierna werden allen scholen voor tenminste 14 dagen gesloten.

Blij dat we nu hier zijn hoor.

Hieronder nog wat stukjes die ik al aan het schrijven was voor deze blog:

Huishoudelijk personeel (inwonend) krijgt meer bescherming nu, maar 'slavernij' blijft hier een probleem. Ondanks honderden klachten bij rechtsbijstand en mensenrechten instanties in 2019, worden er geen wetswijzigingen aangebracht.

Het meest voorkomende wat gebeurd is: Hun paspoort in beslag nemen, geen loon betalen, het weigeren van officiële feestdagen, helemaal geen vrije dagen geven, zich niet houden aan de wet, tot zelfs flink mishandelen aan toe.

20 juli

Met een online-petitie, waarin werd opgeroepen tot intrekking van de wetgeving, die mannen beschermt die eerwraak plegen, tegen het krijgen van zware straffen of de doodstraf.

In 48 uur stonden er al 30.000 al handtekeningen.

22 juli was er een demonstratie op straat vlakbij ons huis, hiervoor (sommige grote stakingen en demonstraties blijven nog steeds onbekend in het land, omdat er niets van in het nieuws mag komen).

Eén van de prinsessen schrijft op haar Facebook, kortgezegd: dat ze hoopt dat regering gaat ingezien dat de wet nodig veranderd moet worden.

Artikel 52 (wetgeving die ook ingetrokken zou moeten worden) geeft families het recht om te beslissen over het leven van hun kinderen en zijn zo tegelijkertijd de vijand en de scheidsrechter. *

De wet die eerst eerwraak genoemd werd, is in 2017 gewijzigd en heet nu:

‘In een vlaag van woede-verdediging’ en was niet geworden waar de juristen destijds om gevraagd hadden. Teleurstellend, geen enkele crimineel of moordenaar verdiend strafvermindering.

Het veranderde dus niets, want het geeft nog steeds een geweldig excuus om daders mildere straffen te geven. Met voorbedachten rade in een vlaag van woede moord, kan oplopen tot maar max. 1 jaar gevangenisstraf.

De misdaden tegen vrouwen nemen nog steeds toe. Mannen kunnen gemakkelijk scheiden, voor vrouwen is dat veel moeilijker, omdat vrouwen te schande worden gebracht door hun omgeving, ook al zijn zij mishandeld.

Onder de lageropgeleide komt het mishandelen/doden van vrouwen vaker voor.

Juli 2020 (in de krant)

*Een man in het Noord Oosten hier, zat op straat thee te drinken naast zijn

40-jarige dochter die hij net vermoord had. Zo kon iedereen zien dat hij de eer gered had van de familie. Eén van de vele verhalen die de krant halen over zulk soort moorden.

Ook veel oudere dochters, soms gescheiden en weer thuiswonend, mogen dan niet met mannen omgaan of zelfs maar praten op straat, in de zeer streng gelovige families.

Alleen in juli dit jaar al 6 vrouwen vermoord.

Als stelletjes verloofd zijn, mogen zij pas samen ergens naartoe.

Jongens en meisjes praten meestal als neef en nicht niet eens met elkaar, maar komt het wel vaker voor dat neef en nicht met elkaar te trouwen.

Het trouwboekje in Jordanië heeft extra ruimte achterin om 1 t/m 5 bijvrouwen bij te schrijven, hoorde ik laatst.

Op de eerste dag van het offerfeest heeft een man zijn 3 zussen neergeschoten, zij stierven allemaal in het Ziekenhuis.

Hij had geprobeerd zijn broer neer te schieten vanwege een geschil (in het Westen van Jordanië, Balqa), in plaats daarvan heeft hij zijn zussen maar gedood.

Even iets anders. Dit las ik ook in de krant.

Een 25-jarige vrouw in Cairo Egypte had het coronavirus en wilde het huis niet verlaten (wat haar man eiste) daarom gooide haar hij haar van de 5^e verdieping en ze heeft het nog overleeft ook. Treurige verhalen.

Honden als huisdier is nog niet zo lang gebruikelijk hier.

Na aankoop, soms al na paar weken worden ze alweer te koop gezet. Soms las ik zelfs dat de man hem niet meer wilde, in de advertenties op Facebook;-)

Honden, vaak straathonden, worden openlijk mishandeld, zelfs door kleine kinderen (en van wie hebben zij die haat ertegen ontwikkeld?) die ze met stokken slaan en erger. Sharné, een vrouw die ik ken, heeft een levende hond met de achterpoten aan elkaar gebonden uit een grote vuilcontainer op straat gehaald.

Straatkatten heb je hier ook veel, maar daar zijn ze over het algemeen liever voor. Ze zetten eten en water buiten voor ze. Of nemen er één in huis. Soms wel in een aparte kattenkamer en niet in huis, maar meestal gaat dat beter.

De laatste maanden worden we met berichtjes overstelpt waarin kittens aangeboden staan die een nieuw huis nodig hebben.

Ze vinden ze meestal op straat en ook de, soms inmiddels volwassen, katten van mensen die hun kat niet kunnen meenemen naar hun thuisland, of nieuwe werkplek elders op de wereld.

Koffie zwart

Koffie zwart drinken zonder suiker, vinden ze hier vaak maar niks en zeker niet om gasten voor te schotelen.

En daarom krijgen wij soms zwarte koffie waar dan toch suiker in zit, al is het dan maar een heel klein beetje je proeft het toch.

Een vrouw die ik heb ontmoet, zei tegen haar vriendin, brrrr er zit suiker in.

‘Neeee hoor, maar een heel klein beetje, helemaal zwarte koffie kan niet hoor, zei ze. Haha.

Ach ja, ik moest ook weer lachen die vrijdag, want op weg naar een mooie wandeling in een kloof ‘Wadi bin Hammad’, hadden we het ook weer.

Bij een Bedoeïen koffiestalletje langs de weg, zat er ook weer suiker in onze zwarte koffie, heel in de verte proefden we het.

Bij de kapper krijg ik mijn koffie trouwens wel gewoon zwart/zwart.

Eind juli in een buitengebied van Amman

Bijna 1000 mensen met voedselvergiftiging opgenomen en 2 overleden en 4 zijn er op de IC-afdeling terecht gekomen.

Allemaal dankzij een kippendistributeur die slechte/rotte kippen leverde.

Hij heeft zichzelf aangegeven. In zijn opslag vonden ze evenals rottende kippen, nog tonnen met rotte aardappelen ook.

Er waren shoarma-voordeelmenu’s van gemaakt voor € 1,20, waar heel veel mensen op af waren gekomen.

Bij het drinken van zelfgemaakte Shanina (soort drinkyoghurt) kreeg een familie van

9 personen ook een heftige voedselvergiftiging.

De hitte op dat moment (43 gr.) hielp hier vast ook aan mee.

De ‘Wadi bin Hammad’ kloof (7 augustus)

Dit is een super mooie smalle kloof, met lauw zacht stromend water in, die we gelopen hebben.

We waren met nog 2 families, waarvan 1 buitenom de kinderen en een vriendinnetje ervan, ook de huishoudelijke hulp en 2 bewakers meehad. Hij is ambassadeur van Kosovo in Jordanië. En mag buiten Amman niet alleen op stap. Dus reden we met 4 auto’s achter elkaar, op hele smalle paadjes in de bergen het laatste stuk. Maar ik heb zelfs foto’s durven nemen onderweg daar, wat al heel wat is voor mij.

Ray vertelde dat een ingenieur uit zijn familie (in 1940-1950), die kronkelwegen in de bergen heeft uitgezet. Als zittend op een paard liet hij een ezel voor hem zijn weg naar beneden vinden en liet dit pad markeren voor de later aan te leggen weg.

Het was heerlijk lopen in het water met onze schoenen gewoon aan. Half schaduw met 38 graden. Het liep naar beneden af over soms flinke grote stenen heen. Na een paar uren wandelen waren we weer terug. We zijn tot halverwege geweest.

Als je door zou lopen zou je bij de Dode Zee uitkomen.

Ook nog door de stad gelopen op zoek naar muurschilderingen (foto’s) en verjaardagen gevierd van 2 vrouwen van mijn expat-koffieclub, samen met de mannen op verschillende dakterras-bars.

Nog een Spaanse kookworkshop gedaan, onder leiding van een Chef die voor de Marriott keten al overal gewerkt heeft, maar nu is zijn restaurant gesloten vanwege de Lockdown.

En ineens ga je dan naar huis.

Dit is het weer, voor voorlopig, wat Jordanië betreft.

Voor nu zijn we, zoals het er nu uitziet, wel een tijdje in Nederland zo lang er niets bekend is en vliegvelden dicht zijn.

In ieder geval bedankt voor het lezen en jullie berichtjes erop, ikzelf vond het in ieder geval heel leuk al deze verhalen op te schrijven.Tot de volgende blog.

PS kijk later nog eens, want dan staan alle foto's (de kloof enz)voor jullie ook in beeld. Ik moest nogmaals betalen om mijn foto aantallen te verhogen.

Dit duurt even.

Je kunt ook zelf klikken via: Bekijk alle foto's.

Nu kun je de foto's ook zien, maar jammergenoeg zit de volgorde door elkaar.

Groetjes van Sandra