Aiwa groep, vakantie Dubai, lockdown Jordanië.

Juni vorig jaar ben ik lid geworden van een club Voor Internationale vrouwen in Amman (Aiwa).

En afgelopen januari van 2 WhatsApp-groepen.

De eerste vind je zelf niet online, maar moet je voor uitgenodigd worden.

Een Engelse die ik bij Koningsdag-viering vorig jaar in de Nederlandse ambassade ontmoette, hielp mij hierbij.

Toen het eenmaal geregeld was, was er inmiddels de vakantiestop.

Elke maand is er een brunch en extra georganiseerde activiteiten, zoals Turks bad, waar ik ook met Didi naartoe ben gegaan. En activiteiten zoals: wekelijks koffie drinken, kook-, wandel-, boekclub, div. workshops zoals: Japanse stijl bloemschikken, pottenbakken en geestelijke ‘zweef’-cursussen (geen interesse), enz. enz.

Hier leerde ik, buitenom vrouwen uit diverse landen, ook drie Nederlandse kennen, en inmiddels in december bij het Kerstdiner een vierde ontmoet (uit Alkmaar, Dordrecht, Axel en Middelburg). Allen getrouwd met een Jordaniër. De Middelburgse zie ik verder niet.

Het leuke is dat ik veel hoor van die vrouwen, over de Jordaanse gebruiken, de juiste winkels, kappers, leuke restaurants, koffietentjes en plaatsen hier, maar ook over hun leven hier. Dat toch wel heel anders is.

Sommige vrouwen wonen hier al meer dan 30 jaar.

Van een Engelse kreeg ik een adres van een nieuwe, wat ‘modernere’ bakker die op 2 km lopen van ons huis vandaan zit, de goede Jordaanse bakker is een stuk verder en heeft ook de traditionele broden, die zijn trouwens ook heel lekker.

Gelijk na het Kerstdiner met die Engelse vrouw meegereden naar huis en gestopt bij die bakker.

Tijdens een kennismakingsbrunch voor nieuwe leden heb ik een Turkse leren kennen. Met haar naar galerieën geweest, en met nog een vriendin van haar erbij geluncht in de oude stad, totdat bleek dat haar man weer ging werken in Istanboel en ze terug gingen verhuizen naar Turkije.

Met nog 3 Turkse vrouwen hadden we een afscheidsbrunch bij haar thuis.

Haar straat was nog zo nieuw dat Uber het nog niet in zijn stratenmap had staan.

Ik heb de Australische ambassade, er vlakbij, ingetoetst in de Uber-app en liep het laatste stuk met behulp van mijn telefoon.

Mijn chauffeur kon jammergenoeg geen Engels om hem er naartoe te kunnen leiden, achteraf had ik hem natuurlijk mijn telefoon in zijn handen moeten geven.

Laatst had ik zo’n zelfde situatie met een Uberchauffeur, wat in eerste instantie mijn eigen schuld was, want ik had niet goed opgelet bij het juiste adres kiezen.

Met het intoetsen van het adres van het Books@cafe in de oude stad, werd ik bij de kleine books@cafe vlakbij, om de hoek van mijn huis afgezet.

Hij zal ook wel gedacht hebben, die snob laat zich voor die paar meter voor de deur afzetten.

De chauffeur reed mijn straat uit en stond gelijk al stil. ‘You’re here’ zei die, haha.

Maar het nieuwe adres intoetsen moest hij doen, omdat als hij mijn rit afbreekt en ik het nieuwe intoets hij mijn ritje kwijt kan zijn aan een ander.

Hij zei dat het gelukt was.

Nog een flink eind uit de buurt van het café vroeg hij of het zo goed was, maar gelukkig weet ik inmiddels redelijk hoe het er daar uitziet.

Dus weer mijn navigatie op mijn telefoon aangezet en hem toen mijn telefoon gegeven (toen wel) voor het juiste adres.

Toen kwam het gelukkig goed.

Ik zat in een spiksplinternieuwe auto en had het vermoeden (zoals hij met zijn Uber-apparatuur omging) dat hij nog niet zo lang Uber chauffeur was.

Hij vergeet nu vast nooit meer waar het wel heel bekende Books@café is in de oude stad.

En dan te bedenken dat mijn ergste nachtmerries altijd gingen over: gedropt worden in een grote onbekende stad, de weg terug moeten vinden en het openbaar vervoer moeten uitvogelen en dan de weg kwijtraken. Nou...dat is nu over hoor ;-)

Ik heb alleen geen aangeboren gevoel voor richting, dus het blijft opletten en altijd een extra batterij voor mijn telefoon bij me hebben.

Via een zakendiner van Peter, een vrouw leren kennen die mij lid kon maken van haar WhatsApp-groep met Internationale vrouwen, waar ik inmiddels met een deel (8) daarvan elke maandag een ander koffietentje uitprobeer in Amman. Deze vrouwen komen uit Turkije, Amerika, Ierland en Australië en zijn expats.

Met de twee Nederlandse vrouwen uit de Aiwa-club is er elke zondagochtend bij een ander (plus nog enkele vrouwen die ook oorspronkelijk uit buitenland komen) koffiedrinken, waarbij sommige haken of breien.

Overal moet ik Engels praten, ook bij de Nederlandse vrouwen thuis, omdat er ook Amerikaanse en half Engelstalige bijzetten.

Mijn Engels is er een stuk op vooruit gegaan en mijn woordenschat een stuk groter geworden.

Grappig is, dat als ik bij een Nederlandse thuiskom de DE-kopjes op tafel staan naast het Arabische theesetje.

Vakantie

Covid-19, en de Noodtoestand uitgeroepen in Jordanië.

Peter en ik zijn op vakantie naar Dubai en Abu Dhabi geweest in de eerste week van maart.

Het was een hele mooie en bijzondere vakantie.

8 Maart: Thuisgekomen moest Peter, van AES uit, verplicht twee weken in thuis-quarantaine, niet van het Ministerie van Jordanië dus.

Wij hebben dus ‘geluk’ gehad terug in Jordanië te kunnen komen.

Abu Dhabi had toen een aantal virusslachtoffers in quarantaine die niet verder als het vliegveld waren gekomen.

Jordanië had toen 1 virusslachtoffer (terug uit Italië) die ook al in quarantaine zat.

Na 5 dagen thuis te werken, en ik die solidair meedeed en diverse leuke uitjes had afgezegd (ik zou niet willen dat ik diegene ben die het virus doorgeeft, mocht ik het hebben) kwam zaterdag 14 maart het bericht dat Jordanië, 3 dagen later, compleet dicht zou gaan.

Er kwam toen voor de overige 2 dagen een run op vliegtickets en het omzetten ervan, om Jordanië nog uit te kunnen komen.

Extreme prijzen hiervoor, zodat sommige vakantiegangers niet meer weg konden komen en hier vast kwamen te zitten.

Hulpoproepen via Facebookgroepen, heeft geholpen om mensen aan een goedkoop en/of gratis onderdak te helpen, totdat de ambassade iets kon doen.

17 Maart. Total Lock down.

Net als in meerdere landen, alle winkels (op voeding na) scholen en bedrijven gingen dicht en mag niemand meer op straat komen, alleen om eten te halen.

Er reden deze dag nog gewoon auto’s en openbaar vervoer.

‘s Middags kwam nieuw bericht: voor de volgende dag werd de Noodtoestand afgekondigd.

18 Maart. Noodtoestand

Het was al een stuk rustiger op straat.

Net als in Nederland mogen restaurants alleen open voor afhalen en wordt er wel bezorgd.

Via SMS krijgen we diverse aanbiedingen van supermarkten, boekwinkels (net als de Drukkerij in Middelburg) en speelgoedwinkels om boodschappen, boeken en spelletjes te komen bezorgen.

21 Maart. 2^e Maatregel in deze Noodtoestand is ingegaan, de avondklok genoemd.

Vanaf toen mocht niemand ook maar één voet buiten de deur zetten (ook niet met je hond, hopelijk wil die het doen op een krantje).

Met als straf: gevangenisstraf tot maximaal 1 jaar, en...dat zonder rechtszaak plus een boete. Hoppa, geen geval van: ’Dit wis ik nie’. :-(

Echt alles werd gesloten en het enige bericht was:

Dinsdag de 24^ste  horen jullie hoe het verder gaat. Dat was een vreemde gewaarwording.

7 Uur die morgen gingen de sirenes door het hele land af. Drie keer, om het half uur.

Hierna was het echt helemaal stil op straat, in een stad met 4 miljoen inwoners is dat heel bijzonder. Je kon alleen de vogels maar horen.

Er reden alleen militaire wagens door de straten om te controleren.

De dag ervoor ontstond een half uur na deze aankondiging een golf van paniek-shoppen, met als gevolg een hysterische mensenmassa, en geen sociale afstand van 1 ½ meter.

De foto’s hiervan waren op Social Media gelijk te zien.

Gelukkig stond ik er niet tussen, want ik had net boodschappen gehaald.

Ik wist toen nog van niets, anders had ik zeker meer gekocht en teruggaan was geen optie in die hysterie.

Nu kan ik best wel wat gewicht kwijt en wat minder eten, maar de onwetendheid hoe lang dit duurt is niet fijn.

Hoe lang moet je het doen met wat je in huis hebt. Ik ging steeds zuiniger doen met onze spullen.

De energiecentrales draaien gewoon door, en vallen onder de vitale voorzieningen.

Een uur voordat de 2^e maatregel inging zijn er twee ploegen op de centrale gaan werken en zij bleven daar. Voorbereid om daar ook te eten en slapen.

Er werden wel een aantal permissies gegeven om te mogen autorijden, 20 stuks per bedrijf.

Eigenwijs als ze hier zijn, waren er eind van de dag al 400 mensen opgepakt. En nog vele zouden er volgen bleek later.

Wat bezield deze mensen.

(Een collega van Peter, één die overal wel iemand kent, was met zijn politieneefje in de politieauto ergens illegaal om sigaretten gegaan).

En eigenwijs tegen de regels in, (ze kunnen zich soms al niet gedragen in het vliegtuig of op de weg) is in Irbid (Noord Jordanië) een huwelijksfeest gewoon doorgegaan. Er was 1 besmet persoon uit Italië bij en hier raakten er vele andere besmet, later is Irbid helemaal afgesloten van de rest van Jordanië.

Iemand uit mijn koffieclub kwam terug vanuit Turkije met haar man en heeft 2 weken in quarantaine gezeten in een 'niet zo best' hotel, vol schimmel en waar de ramen niet open konden.

24 Maart. Brood wordt rondgebracht, zodat wij binnen blijven.

Grote personenbussen zouden door heel Amman brood gaan afleveren in de straten,1 pakket per familie á 3 kg.

Eerst klaagde ik dat we geen bakker in de straat hadden en nu wordt het thuis afgeleverd, haha.

Nou we hebben geen broodbus gezien hoor en met ons 50% van Amman niet.

Dit hadden wij al voorspeld, dat het nooit ging lukken met zoveel inwoners.

Er ontstonden vreselijke vechtpartijen en mensen stonden weer dicht op elkaar enz. enz.

Geen succes dus, en dat zag de regering gelukkig ook in. Hun idee was zelfs om de dag erna kip, suiker en nog wat spul rond te brengen, maar daar hebben ze gelukkig van afgezien.

25 Maart. De kleine kruidenier op de hoek mocht open, maar...

1 persoon mocht er naartoe, alleen lopend (auto’s nog steeds verboden) en met de leeftijd tussen 16-60 jaar (Peter is dus al te oud) en zonder kinderen.

Tussen 10 en 18 uur mag je dus op straat komen, alleen naar de dichts bijzijnde winkel en vlug weer terug.

En 18:00 uur gaat de sirene weer af en moet je binnen zijn.

Ik stond ruim een uur in een lange rij voor de Cozmo in onze straat, ging die ineens dicht op last van de regering werd er gezegd. De winkel bleek te groot.

Ik vlug een straat verder bij een minimarket (onze woonkamer in Middelburg is groter) in de rij. Die had bijna niets. De volgende dag was ik er de 2^e klant en werd er net yoghurt uitgeladen. De dag daarna hadden ze weer flink wat aangevuld en was de groenteboer ernaast ook open gegaan.

Daar ook in de rij en wat spullen gepakt die er nog lagen. Witte kool, aubergine, doos met paar blaadjes boerenkool, rucola, 2 appels en 2 sinaasappels. Iemand van mijn WhatsApp-groep, die op weg was naar een winkel, liep in zo’n uitgestorven straat dat ze het gevoel had in een film te zijn beland en elk moment aangevallen kon worden door zombies, zei ze.

28 Maart. Na nog een dag uitstel, mag er vanaf vandaag online besteld en bezorgd worden.

Mijn bestelde boodschappen bleven hangen omdat het computerprogramma vastliep door de vele bestellingen waarschijnlijk, en na ruim een uur deed de bevestigingsknop het ineens weer.

Jippie, 3 dagen later kan ik mijn boodschappen verwachten. Dat ook dit niet altijd goed gaat, en niet alles aanwezig is, lees ik in mijn diverse WhatsApp-groepen.

Ook heb ik de dag hiervoor nog kip gescoord in de straat.

Peter zag vanaf het balkon een vrachtwagentje stoppen en kip bezorgen bij iemand rechtover. Diverse buren kwamen toegesneld en stonden ook kip te kopen, dus rende ik ook vlug naar beneden en had zo 3 pakken bevroren kipfilets. Yes, zo eten we nog tot de bezorging van onze boodschappen kip, kip of kip.

In de bestel-app stonden bevroren rollen gehakt, dus kunnen we weer vooruit voorlopig.

Het is een kleinere aangepaste bestellijst en diverse dingen waren al uitverkocht.

Maar goed, op deze manier kunnen we het wel volhouden.

30 Maart de banken gaan open, pinnen kon al.

En de lockdown is inmiddels met 2 weken verlengt, van 1 april tot 15 april  

De avondklok blijft ook gehandhaafd voor onbepaalde tijd.

Het zijn ingrijpende maatregelen en hopelijk helpt dit om het virus in te dammen.

Onze vlucht naar Nederland op 22 april a.s. zou wel eens niet door kunnen gaan.

We gaan het zien.

Voorlopig blijft het vliegveld dicht tot 12 april.

Bijgevoegd nog wat foto’s van onze vakantie.

Wat een bijzonder land is het.

Alles straalt heel veel geld uit en het is er ook duur.

Ze hebben van alles de grootste (Dubai Mall is grootste ter wereld),

de hoogste (Burj Khalifah is het hoogste gebouw ter wereld, evenals het hoogste reuzenrad wat nog in aanbouw is), en het duurste enz. enz.

Er worden ook diverse nieuwe gebouwen neergezet voor de aankomende ‘Expo Dubai’ in september a.s. Als dit doorgaat tenminste.

In Abu Dhabi is de supermooie witte moskee de op één na grootste, de grootste staat in Mekka.

De kleinere uitvoering van het Louvre museum, vonden we van buiten (heel mooi gebouw) indrukwekkender dan de binnenkant.

Op Palmeiland zijn we ook nog geweest met de monorail (die als het ware over de ‘stam van de boom’ rijdt van dit Palmmodel-eiland), maar als je daar bent zie je die vorm helemaal niet, dat moet je echt van bovenaf zien, het is net een hele grote wijk.

Het eiland ‘De wereld’ is nog in aanbouw.

Blijf gezond allemaal, dat proberen wij ook.

Groetjes uit Amman