AES Jordan, naar Madaba en Kim en Olivia waren hie

Eind februari zijn Kim en Olivia een weekje bij ons in Amman geweest en hebben wij heerlijk van ze kunnen genieten, maar Bas heeft hen daardoor wel een weekje moeten missen.

Op de dag dat Kim en Olivia aankwamen, en ook later in die week, flinke regenbuien en noodweer gehad zelfs.

Peter had op weg naar zijn werk een foto in een tunnel gemaakt.

 “Beter met de boot gegaan”, schreef hij erbij, er lag zoveel water in dat ze nog net aan de kant zachtjes konden rijden.

Het is hier in tijden niet zo nat geweest.

Zelfs zo erg dat de King Talal stuwdam bij Jerash, voor het eerst in 15 jaar, helemaal vol zat en is overgelopen (totale inhoud van 75 miljoen kubieke meter, waarvan 120 kub.mtr per seconde overstroomde), en dat al voor de 3e keer in maart.

Toen de dam 1 maart voor de eerste keer overstroomde ging alle oogst van de greenhouses en boeren die in die stroom lagen verloren.

Zij worden hiervoor wel gecompenseerd gelukkig.

En terwijl ik dit schrijf stroomden vandaag (25 maart) 4 dammen tegelijk over.

Dit is nog nooit eerder gebeurd en is niet wat je verwacht als je aan Jordanië denkt.

Op een droge dag zijn we nog stuk gaan lopen naar de Mall in de buurt, heuvel af en langs de langsrazende auto’s over een smal stoepje, waar we zelfs nog bijna vastzaten tussen muur en lantaarnpaal met de kinderwagen, maar waar we het met een beetje tillen en duwen toch voor elkaar kregen.

De weg op lopen was daar geen optie, het is een 4-baans autoweg.

We zijn ook nog naar de Dode Zee geweest, waar we gewandeld hebben en geluncht, want daar is het vaker mooi weer en gemiddeld 10 graden warmer, dus beter dan in Amman en maar 45 minuten rijden.

We gingen eten in het restaurant van Laura en Ray, en net toen Olivia de fles zou krijgen werd ons eten gebracht en de serveerster Gina wilde zo graag de fles geven en mocht dat ook onder werktijd.

Ze genoot ervan en heeft nog een tijdje met haar rond gelopen erna, en Kim had warm eten.

Gina haar 5 kinderen wonen bij haar moeder in de Filipijnen en natuurlijk mist ze die heel erg, en een andere werkneemster van Laura en Ray, Christina (maid/kinderoppas/serveerster) is nu naar huis in de Filippijnen en was daar al 4 jaar niet geweest. Da’s heel pittig lijkt me.

Kim geeft normaal borstvoeding, maar borstvoeding geven in het openbaar is hier niet overal geaccepteerd. Zeker niet in het oudere, conservatieve deel van de stad. Op de toeristenplaatsen is dit geen probleem.

In een hotel aan de Dode Zee(waar Peter en ik een weekendje geweest zijn) zagen we een moslimvrouw dit wel gewoon doen.

Alles kan in de toeristengebieden, ook boerkini's tussen de bikini's.

En bij de Ikea kwamen we erachter dat je een ruimte had om je baby te voeden. Goed geregeld daar.

Op hun laatste avond hadden we nog eters hier in huis.

Ray wilde heel graag op de BBQ picanha (staartstuk van koe) bereiden voor ons allemaal.

Iets met eerst helemaal in de fik steken en dan garen, heel speciale bereiding dus.

Maar dat werden prachtige Wagyu steaks uit de grillpan, want inmiddels hadden we een nieuwe wolkbreuk hier. We houden de picanha nog tegoed ;-)

Op weg naar het vliegveld voor de terugreis, kregen ze nog een lekke band met onze auto. De eerste garagehouder langs de weg had geen goede sleutel om de moer los te krijgen, zodat, na lang proberen, de chauffeur alsnog voorzichtig naar de volgende garage moest rijden.

De gebelde Uber-taxi bleek een reservewiel in zijn kofferbak te hebben, zodat de bagage en kinderwagen er niet meer bij konden.

Peter had ook gelijktijdig een collega gebeld, dus uiteindelijk werden ze door hem naar het vliegveld bracht, waar het inmiddels mega druk was. En ze hadden al flink tijd verloren met die lekke band.

Peter heeft ze, met een beetje ellebogenwerk, er nog net op tijd door kunnen loodsen.

Hij heeft gelukkig altijd zijn paspoort bij zich en is zo door de douane gegaan toen hij zag dat het niet opschoot voor hun.

Allerlei mensen die zich belangrijker vonden werden steeds voor gelaten.

Op de computer waren ze al ingecheckt en de koffer had al een label, waardoor Peter gewoon achter de balie langs de koffer op de band heeft gegooid.

Daar keken ze wel een beetje vreemd van op ja, haha.

Bij de security moest Kim perse de kinderwagen uit elkaar halen (op Schiphol niet) en op de band leggen. Een kind vasthouden en de kinderwagen inklappen gaat niet samen, en denk maar niet dat er iemand (van die nors kijkende mensen) van plan was even te helpen, zei Kim.

Kim kon Olivia gelukkig bij een voorbijlopende stewardess in de handen geven.

Later sprak ik hier nog een Jordaniër die het verdacht vond toen hij laatst een naar hem lachende douanebeambte meemaakte op het vliegveld hier in Amman, dat had hij nog nooit meegemaakt, ze kijken altijd nors zei hij.

De terugreis sliep Olivia 3 uur en was ze voorbeeldig.

De Jordaanse vrouwen naast Kim, die een aantal dagen Amsterdam gingen doen, wilde Olivia graag vastenhouden als Kim wat uit de tas moest pakken.

De heenreis had Olivia het, op zijn zachts gezegd, minder naar haar zin.

AES Jordan, de elektriciteitscentrales Amman East

Op een vrijdagochtend, lekker rustig op de weg omdat velen dan in de moskee zitten, gingen we naar de vorderingen van het nieuwe zonneproject kijken wat vlakbij de centrales ligt.

Sinds 2 jaar liggen er naar de centrales toe prachtige nieuwe wegen.

Het is een groot terrein waar ze eind oktober 2018 begonnen zijn met de constructie.

Het bedrijf Wartsila uit Finland leidt dat, en 600 Jordaanse bouwvakkers zijn hier aan het werk.

Voor de bouw startte demonstreerde de dorpelingen uit de buurt bij de poort en eisten een baan bij dit nieuwe project. Het wordt AES ook ‘verplicht’ door de banken om ze aan te nemen, omdat dergelijke projecten voorspoed moeten brengen in de regio.

Maar.... deze dorpelingen zijn zo lui dat je er helemaal niets aan hebt, plus ze stelen nog ook als ze de kans krijgen. Nou die kans krijgen ze dus niet meer.

Beter kwijt dan rijk zou je zeggen, maar ze klokken ‘s morgens wel in en gaan dan naar huis en klokken ‘s avonds weer uit en krijgen zo toch hun salaris.

Dit is bekend en ook ingecalculeerd. Wat een volk, gelukkig zijn ze niet allemaal zo.

De werknemers die wel werken krijgen per geïnstalleerd zonnepaneel betaald en toen ze elkaar in het midden van het veld tegen kwamen, kwam er ruzie over wie dat laatste paneel mocht zetten.

De politie moest er zelfs nog aan te pas komen.

Op het bewaakte terrein, van 700 bij 900 meter met wachthuis en slagboom aan de ingang en wachttorens in de hoeken van het veld, komen 143.000 zonnepanelen (Chinees fabricaat) en leveren samen 50 megawatt op.

Op het gestorte, opgehoogde terrein worden eerst de staanders geheid en zo verder opgebouwd. Plus nog een gebouw voor de regelkamer en kantoren enz.

De nieuwe elektriciteitsmasten staan al klaar.

Eind juli van dit jaar moet het in bedrijf zijn.

De eigenaren/aandeelhouders van Amman East Jordanië zijn nu:

AES uit Amerika, Nebras uit Qatar en Mitsui uit Japan.

Straks zullen Nebras en Mitsui ieder de helft van de aandelen hebben.

AES heeft zijn aandelen namelijk verkocht en Peter blijft dan hier nog een poosje voor hen beide werken.

In de Netflix-film Sand Castle van 2017 (over de Irak oorlog) zie je de beide elektriciteitscentrales van Amman East (de 4 torens komen duidelijk een paar keer in beeld) en het hoger gelegen dorpje er direct naast in beeld, wat dan de pokdalige buurten van Irak en Afghanistan voor moest stellen.

Jordanië heeft als voordeel dat veel verschillende soorten landschappen erg dicht bij elkaar liggen. In 40 minuten rijden heb je weer een totaal ander type landschap. Makkelijk voor de filmploeg.

En het leek het meeste op Irak en Afghanistan.

Madaba

Hierna zijn we naar Madaba gereden, naar de St. Georges church (of Sint Joriskerk) om het 6^e eeuwse Pelgrimsmozaïek te bewonderen, die daarin ligt.

Deze kerk is over de vroegere Byzantijnse kerk en zijn Pelgrimsmozaïeken heen gebouwd. Het mozaïek beeld de oudste landkaart van Palestina uit.

Een wegenkaart van het Heilige Land. Hoewel er grote delen van het mozaïek verdwenen zijn, kom je allerlei Bijbelse plaatsen tegen voorzien van Griekse namen, zoals Jeruzalem, de Dode Zee, Jericho, Kerak en Zoar.

Madaba is de stad van de mozaïeken. Overal in en buiten de stad tref je ze aan in gebouwen en kan je workshops volgen.

In het Archeologisch Park wat we ook bezocht hebben werden we nog rondgeleid door iemand die ons wees op div. details van de mozaïeken, zoals bijv. een punt waar vroeger de deur van het gebouw had gezeten, en je kon dit zien omdat er een afbeelding van ‘schoenen’ in de vloer zaten. Je moet maar weten dat zo’n tekening schoenen moeten voorstellen.

Met water uit een sprayflesje liet hij de verschillende kleuren in de mozaïek goed zien op de stoffige vloer.

Dwars over één mozaïekvloer lagen gewoon de resten van een later opgebouwde muur, want die ruimte was ook een tijd als woonhuis gebruikt geweest en was toen opgedeeld in meerdere kamers, zo’n vloer had toen geen waarde.

Hij liet ons ook de originele ‘levensboom’ mozaïek gezien, omdat ik zei dat ik die wel mooi vond, en deze ook veel word nagemaakt voor de verkoop.

Hij liet ons door kettingen afgesloten stukken lopen, gewoon over de mozaïeken heen ernaartoe en daarna hoe ze tegenwoordig mozaïek maken in de diverse winkeltjes hier.

Eén straat is dan ook wel heel toeristisch hoor.

We hebben nog een traditionele lunch op in het restaurant ‘Food basket’ in het dorp, het enige dagmenu bestond deze keer uit hard brood met Zaatar kruiden erop (fanagies) en platbrood met vers gemaakte aubergine- en kikkererwtenhumus en crème kaas met iets hards erin.

Een salade, groente stoofpotje en koftè (gekruid gehakt).

En dit was nog maar onze eerste gang.

Toen kwam ons hoofdgerecht maklouba, een ondersteboven gerecht, bestaande uit rijst met div. groenten en veel stukken kip in één pan gekookt en die dan wordt omgekeerd, waardoor de maklouba als een mooie bol op een bord komt te liggen.

Maar het was veel te veel voor zijn tweeën.

Met nog koffie en zelfgemaakte gember-kaneel koekjes toe, voor een zacht prijsje van maar €14,50 per persoon.

Het was die dag prachtig weer en in de natuur zag je overal (nu nog) groene heuvels en bloemen die het goed doen met al die extra regen van afgelopen tijd.

Veel mensen waren aan het barbecueën, foto’s maken en genieten langs de kant van de weg.

27 Maart zijn Kees en Thea hier een week op vakantie geweest en hebben we weer een toer gemaakt door Jordanië langs de mooiste plaatsen.

En 8 april ga ik met Peter mee naar Japan, die in Tokio moet zijn voor zijn werk en dan plakken we er een vakantie achteraan.

Nu ik de kans krijg moet ik die maar nemen, want zo’n vakantie plan je zelf niet zo snel.

Groetjes Sandra